Beste lezers, het is gebeurd. Ik heb het gevoeld. Preus zijn we er niet op, maar soit. Ontkennen heeft geen zin. En eerlijk? Ik voel het nog altijd. Ik voel… vaccinatienijd.
Een lelijk woord, ik weet het. Wel wat punten waard in Scrabble, maar soit. Als je het googelt, krijg je slechts 105 resultaten. Eentje leert me dat ik het ook mooier kan zeggen. Ik ben… prikjaloers.
Het is allemaal de schuld van mijn Instagramverslaving. Al scrollend en swipend overviel het me. Een uiterst sympathieke Ieperse influencer verheugde mij en haar 4.375 andere volgers met een dosis goed nieuws: QVax had gebeld en iemand had geprikt. In haar schouder.
Stap per stap en spuit per spuit wordt het leven weer gewoon
Het was niet de eerste gevaccineerde die ik zag – er loopt er zelfs eentje thuis rond – en al zeker niet de laatste. Maar toen, op dat moment is het gebeurd, beste lezers. Toen, op dat moment heb ik het lelijke woord gevoeld. Ik. Wil. Ook. Een. Prik. En snel graag.
Een paar klikken later stond ik op de lijst van QVax. Ik check nu af en toe MyHealthViewer, maar ik wacht ook geduldig mijn beurt af. Uiteraard. Ik ben dan misschien wel prikjaloers, maar niet stikjaloers op de half miljoen West-Vlamingen die al mochten genieten van een Pfizer, Moderna, AstraZeneca of zelfs Johnson & Johnson. Integendeel: ik sta versteld van de cijfers. 99,5 procent gevaccineerd bij de 65-plussers. De bereidheid is groot en dat merk je zelfs bij de bakker, de beenhouwer en op het terras. Zij die al geprikt zijn, laten dat graag weten. En tippen de onwetenden dat ze vooraf best een Dafalgan nemen. De vaccinlozen vragen zich dan weer af wanneer zij aan de beurt zijn. Toch vóór hun congé graag, als het even kan.
Een verklaring voor het vaccinverlangen? Goeie vraag. Een groot geloof in de wetenschap? Zou kunnen. En terecht ook, als je de cijfers bekijkt. De laatste zeven dagen waren er slechts 28 besmettingen bij de West-Vlaamse zeventigers. Maar het enthousiasme is volgens mij anders te verklaren. We zijn het allemaal beu. Corona. Kotsbeu. Maar we zien allemaal licht aan het eind van de tunnel. Stap per stap en spuit per spuit wordt het leven weer gewoon. En daarom mogen ze deuredoen. Prikken maar. Zelfs lelijke woorden zijn er niet voor nodig.
Reageren? bart.casteleyn@kw.be
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
