Jan Devriese leeft tussen deadlines. De Brugse stukjesschrijver maakte 45 jaar geleden zijn allereerste artikel, toevallig (of niet?) voor deze krant. Na een lange omzwerving is de cirkel rond en de pen weer thuis. Elke twee weken zal Jan hier wat woorden in een meer dan aanvaardbare volgorde zetten. Hij wisselt af met Laura Schuyesmans, die leeft met een deadline.
Hij kwam naar me toe gewandeld, maar niet van harte. Een zweem van zachte droefenis op zijn gezicht, met hangende schouders, een beetje gedrongen, weifelende tred. Ik stond buiten, in het zonnetje, redelijk nietsvermoedend.
“Het spijt mij dat ik het moet zeggen, meneer”, zei hij zachtjes, “maar er is een lampje stuk. En dat moeten wij nu eenmaal rapporteren.” Huh? Lampje? Welk lampje dan, wou ik beleefd weten. “Het lampje in de richtingsaanwijzer op de rechterzijkant van uw auto. En er zit ook een beetje water in die richtingsaanwijzer. Tja. Dat moeten wij dus melden. U zult moeten terugkeren voor een herkeuring.” Ik knikte en antwoordde dat ik het begreep. Hij draaide zich om en wandelde weer naar binnen, nog altijd een beetje gedrongen.
Ik moest me inhouden om die man niet dankbaar te kussen
Ik keek hem na en voelde plots hoe een onredelijke boosheid in mij opwelde. O, wat werd ik boos. Hoofdzakelijk op mezelf, maar in afgeleide vorm algauw ook op Het Systeem — van alles wat ook maar een béétje naar Het Systeem ruikt, word ik lastig. Oké, ja, ik had dat lampje moeten nakijken vooraleer ik naar de keuring reed, stommeling die ik ben. Maar een lámpje, begot! Mijn auto zal dus afgekeurd worden voor een onnozel lampje? En ik moet daarvoor terugkeren, en tweemaal betalen? Wat een geldklopperij! Afzetters! Gangsters!
Zeg tegen iemand als ik dan toch gewoon: ‘Meneer, we zien aan uw auto dat u die in goede staat houdt, en dat u geen wilde chauffeur bent. Duimpje daarvoor, meneer. (Op dat moment zou ik, instemmend knikkend, ten bewijze mijn maagdelijk rijbewijs tevoorschijn halen en eens glunderen.) Maar doet u zichzelf een plezier en rijd van hieruit meteen naar uw garagist of naar een auto-onderdelenzaak en vervang dat lampje aan de zijkant van uw wagen. Waarschijnlijk hebt u het niet eens gemerkt, maar ’t is stuk. En het zou zonde zijn als de politie u daarvoor aan de kant zet. Die boetes zijn niet mals. Oké, meneer? Prima zo. Dank u, en een prettige middag, verder.’ Dan zou ik dat natuurlijk meteen doen, want ik ben een brave burger. Weliswaar met een gloeiende hekel aan Het Systeem, maar in wezen vredelievend en doorgaans voorstander van een goed gesprek. Maar nee, dus. Herkeuring. Voor een lampje van 1,70 euro, inclusief btw. Wraakroepend!
Gelukkig kwam er even later een andere man naar me toe en zei afgemeten: “Uw twee achterbanden zijn versleten. Er zitten al kleine scheurtjes in. Die moeten vervangen worden. U zult dus moeten terugkeren voor een herkeuring.” Ik moest me inhouden om hem niet dankbaar te kussen.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
