Karl Vannieuwkerke schrijft een brief naar Pascal Cardon, die overleed na de kampioenenviering van KSV Diksmuide: “Je zit voor altijd in mijn hart”

Karl Vannieuwkerke schrijft een brief naar de onfortuinlijke Pascal Cardon, die vorig weekend overleed. Pascal was de papa van Kenneth, clubicoon van Karls geliefde KSV Diksmuide. Hij overleed zaterdagnacht na de kampioenenviering bij een tragisch ongeval. Reageren kan via karl@kw.be.

Lieve Pascal,

De onomkeerbaarheid van onheilstijdingen is vreselijk. Toen ik zondagmorgen op weg naar Gent-Wevelgem rond kwart voor negen in de auto een telefoontje kreeg, zakte de wereld onder mijn voeten weg. Aangekomen in de Vanackerestraat viel ik snikkend in de armen van de vrienden waar ik al twintig jaar mee samenwerk. Jij toch niet, lieve Pascal? De hele dag zijn jullie geen seconde uit mijn hoofd geweest: jij, je formidabele zoon Kenneth, die lieve Sana, de kleine Moussa. Het noodlot treft altijd de verkeerde mensen. Vierhonderd meter te voet. Dat was de afstand die je scheidde van de voetbalkantine tot je veilige haven. Tot het huis in de Eikhofstraat dat je deelde met je zoon, je schoondochter en je oogappeltje over wie je voor de match nog bezig was met José De Cauwer. Het gezinsgeluk dat je terugvond bij Kenneth en Sana deed je duidelijk deugd. Je glom van trots toen Kenneth met Moussa op de arm samen met José de aftrap van onze kampioenenmatch gaf. Je zoon, je God voor wie je er altijd was als het nodig was. Op de goede en mooie momenten, maar ook als het eens wat minder ging. Liefde in haar puurste vorm.

Je was een geschenk voor iedereen die bij de club betrokken was. Tot in de allerlaatste uren van je leven

Ik heb je zo’n acht jaar geleden leren kennen. Toen ik Kenneth ons jeugdplan voorstelde, zag ik onmiddellijk heilig vuur in zijn ogen. Vastberaden om iets neer te zetten dat ook anderen in de provincie en daarbuiten zou moeten inspireren, zette Kenneth als voetballer de stap van derde nationale naar derde provinciale. De eigen sportieve ambities terugschroeven met een groter doel voor ogen. Van goede voetballers ook mooie mensen maken. Het is helemaal zijn ding. Kenneth als trouwe bewaker van jullie principiële familiewaarden. Hij werd jeugdtrainer en coördinator. Bevlogen en gepassioneerd.

Ik herinner mij een zaterdag waarop alle jeugdwedstrijden werden afgelast omdat de terreinen blank stonden. Er was nog geen kunstgras in Diksmuide en de jongens van de U13 waar ook mijn zoon Jef deel van uitmaakte waren ontgoocheld dat ze van hun voetbalmatch verstoken bleven. Toen het rond de middag stopte met regenen ging Kenneth met de fiets op prospectie naar De Pluimen. Hij zou dat in de loop van de namiddag nog een paar keer doen. Om rond halfzes toen de duisternis al was ingevallen een bericht in de groep te zetten: training van 18 u. 30 tot 20 u. De meeste ouders fronsten de wenkbrauwen. Het was verdikke zaterdagavond. Maar de jongens sprongen met een luide schreeuw uit de zetel en maakten een vreugdedansje. Ze mochten doen wat ze het liefste deden, voetballen. Kenneth had een geweldige training uitgewerkt en van kop tot teen onder het slijk kwamen ze moe maar voldaan thuis om als roosjes in slaap te vallen.

Dat is jouw zoon, Pascal. We waren en zijn nog altijd dankbaar. Ook omdat we jou er bovenop kregen. Je was een geschenk voor iedereen die bij de club betrokken was. Tot in de allerlaatste uren van je leven. Je zaaide positivisme in de kantine en langs de kant van het veld. Toen je meeging als afgevaardigde bij het ploegje van Kenneth stimuleerde je de jongens op jouw manier: Klasse Nathantje, da’s niet erg Victor, goed gedaan Jeftje.

Je was een lieve man. Iemand die kwistig met warmte en genegenheid strooide. Je gaat veel te vroeg, maar we zoeken troost. Bij mekaar en in je laatste avond. Want één ding zijn we zeker. Die laatste avond was een hele mooie. Dat kon iedereen zien en mocht iedereen weten. Het werd voor jou een avond gevuld met trots, vol vreugde, met oprechte felicitaties en complimentjes. Met gulle lachsalvo’s en warme knuffels. Zo willen en zullen we je voor eeuwig en altijd herinneren. Dankbaarheid is het geheugen van het hart, Pascal. Ik ben dankbaar je te hebben gekend en in mijn hart zit je voor altijd. Rust nu maar zacht en waak van daarboven goed over iedereen die je lief had.

Warme groet en dikke knuffel,