Karl Vannieuwkerke schrijft elke week een brief. Deze keer schrijft hij een brief naar Olivier Deschacht die vorige week besliste zijn voetbalschoenen definitief op te bergen. Olivier mag altijd antwoorden: karl@kw.be.
Beste Oli,
Of zeg ik Olivier en blijft Oli gereserveerd voor de dichte vrienden? Dat ben ik voor alle duidelijkheid niet. Ik heb je in mijn leven hooguit een handvol keren ontmoet. Een paar keer in een televisiestudio en een paar keer langs de rand van het veld. Ik voelde waardering van je en mijn respect had je ook. Nog altijd. Meer dan ooit. Zoals je het maandag in De Tribune zelf mooi verwoordde: Ik heb mijn carrière te danken aan al die negatievelingen . De zoon zijn van is zelden een geschenk als je vastberaden bent om je eigen pad te volgen. Het langzame gif van de kritiek, en vooral de jaloezie langs de zijlijn, heeft je vijfendertig jaar achtervolgd. Van bij Begiona Lochristi tot in Waregem kreeg je af te rekenen met vooroordelen. Het heeft je gelukkig niet gekraakt of gesloopt, maar sterker gemaakt. Chapeau. Dat is een superieure kwaliteit voor een topsporter en bij uitbreiding in het leven. Dat er nu nog mensen zijn die beweren dat je met beperkte mogelijkheden een carrière als die van jou kan uitbouwen, grenst aan het ongelooflijke. Diezelfde types beweren nu ook nog altijd dat Romelu Lukaku kartonnen dozen aan zijn voeten heeft. Wie hecht nog belang aan die onverlaten?
Je was een speler die ook in een vooroorlogs verleden perfect zou hebben gepast
Je lijkt voor mij een beetje Dr. Jekyll and Mr. Hide, Olivier. Ik zie aan de ene kant een zeer minzame vent. Zacht, respectvol en met manieren. Een seigneur in een sport voor proletariërs. Uiterst loyaal ook. Bijna twee decennia heb je dezelfde clubkleuren verdedigd. Een zeldzaamheid in een voetbalwereld waar return on investment het al lang heeft overgenomen van clubliefde en sentiment. Je was een speler die ook in een vooroorlogs verleden perfect zou hebben gepast. Maar toen werden clubiconen op handen gedragen, nu afgeserveerd als ze niet meer renderen. De fanfare en een ontvangst op het stadhuis van Brussel hadden bij je afscheid niet misstaan, maar er zal in de waan van de dag niemand aan het meest logische hebben gedacht. Het getuigt van wonderbaarlijk optimisme dat je nog een vervolg aan je carrière breide bij Lokeren en Zulte Waregem. Je hebt gelijk dat je er nu mee stopt. Je hebt niets meer te winnen. En je bent de aftakeling voor. Ik had het voorlopig enkel over Dr. Jekyll, Olivier. De Mr. Hide is er waarschijnlijk ook. De verbeten winnaar die ongenietbaar was na een nederlaag, wel eens last had van zijn eigen spiegelbeeld en een kleedkamer op zijn eigen manier op zijn kop zette als het hem niet afging. De vermoeidheid als dagelijks brood zal je voortaan ergens anders moeten zoeken. Naar verluidt speel je momenteel veel padel. Wie niet? En ook op een padelcourt zou je je racket in twee bijten als je verliest, laat ik me vertellen. De drang om de beste te zijn, zal je hoofd nooit verlaten. Maar vergeet vooral niet dat je met je voetbalpensioen ook het recht op lui zijn hebt verworven, Olivier. Dat is een ongelooflijk privilege. Spring er wel gedoseerd mee om, want rust roest. Als je ooit eens een balletje wilt slaan, roep je dus maar. Ik kan je wel niet garanderen dat er geen racket zal sneuvelen.
Niemand had kunnen vermoeden dat je twintig jaar nadat je bij Anderlecht tegen SK Beveren schuchter uit de anonimiteit stapte, zoveel matchen in eerste klasse zou spelen. Welgemeende felicitaties zijn op hun plaats: proficiat, meneer Deschacht en geniet van het leven!
Warme groet,
Karl kruipt in zijn pen
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier