Karl Vannieuwkerke schrijft elke week een brief. Deze week richt hij zich tot provinciegenoot Wouter Deboot, die de komende negen weken Yves Lampaert volgt in de aanloop naar Parijs-Roubaix. Fietsende reporter Wouter mag altijd antwoorden: karl@kw.be.
Beste Wouter,
Het is zestien jaar geleden dat ik je naam voor het eerst hoorde vallen. Boote noemden je vrienden je. En nog altijd, denk ik. Boote zou in Tielt en omstreken wel wat tickets kunnen verkopen voor het natourcriterium dat we in 2005 in Diksmuide organiseerden. Wat er toen met die tickets gebeurd is, weet ik nog altijd niet. Maar dat doet er ook niet toe. Ik heb er maar voor het eerst opnieuw aan gedacht toen jij jaren later op televisie te zien was. En na drie minuten was ik de tickets al lang vergeten en zat ik helemaal in je verhaal. Het overkomt me zelden, maar ik was onmiddellijk verkocht aan je stijl, Wouter. Het concept helder als pompwater. Jij op een fiets, een handvol camera’s en de wijde wereld. Meer moet het echt niet zijn om beklijvende televisie te maken. Soms kabbelt het, op een ander moment verrast het, een zeldzame keer spettert het. Maar er is wel steeds een gemene deler. Zelfs een beekje met laag debiet krijgt een vorm van onvermoede pracht als de Boote passeert. Je hebt iets wat weinig interviewers hebben. Je kan zwijgen en luisteren naar mensen. Een nieuwe generatie journalisten is dat al lang vergeten. Ze denken dat het om hen draait. Maar ze zitten ernaast. In een interview is er maar één iemand belangrijk. Hij of zij die zijn of haar verhaal doet. En dat besef jij als geen ander.
Je hebt een prachtig concept en je hebt jezelf. Een perfecte tandem
Als het ego de inhoud niet in de weg staat, ontstaan de mooiste dingen. Dat is zo in het leven en dat is niet anders op televisie. Ik weet ondertussen hoe televisie werkt en weet ook dat wat je thuis krijgt, niet altijd een perfecte weergave is van hoe het er in de realiteit aan toegaat. Maar ik stel me bij jou weinig vragen, Wouter. Ik wil zelfs niet weten met hoeveel mensen je op pad bent. Laat staan dat ik wil weten of je fiets wel eens op een aanhangwagen belandt om wat kilometers te stelen om op productiedagen te besparen. Je brengt verhalen die spreken. Met verbondenheid als universeel gegeven. Een prachtige insteek.
Dinsdag ben je in Iedereen Beroemd met een nieuwe reeks begonnen: De weg naar Roubaix . In het spoor van Yves Lampaert. Dankbare materie. Alles in het West-Vlaams op de nationale televisie. Moet kunnen. Ondertitels zijn wel noodzakelijk. Daar kan zelfs Gerrit Callewaert uit Bavikhove niet tegen protesteren. Leg aan een Limburger anders deze zin uit de eerste aflevering maar eens uit: Oje gij peist dat de gebroaden kiekens zomoar in ui muile goan vliegn, ge goat nog vele keiremelkstampers bederven met der zelve in te skijten. Skitterend! Ik verheug me op de komende negen weken. Negen keer zes minuten Yves en Wouter in hetzelfde filmpje. Puur televisiegeluk. Nog een kleine tip voor je, lieve Wouter. Je hebt een prachtig concept en je hebt jezelf. Een perfecte tandem. Draag er zorg voor. Ik zie dat je van plan bent om overal lezingen en voorstellingen te geven. In Meulebeke kan je zelfs Dwars door Mullebeke wandelen of fietsen terwijl je niet aan je verhalen ontsnapt. Zorg dat je nog wat drank in je pulle houdt. Als je er spaarzaam mee omspringt, kan je nog jaren door. Ik zou je willen adviseren om China eens te doorkruisen. Krijg jij ook Chinezen aan het praten? Dat wil ik wel eens zien. De kleinste verhalen uit het grootste land van de wereld. Zou een scheet in het Chinees nu echt klinken als wang snee wang pang ? Als één iemand het kan achterhalen, ben jij het. Ik verkneukel me er nu al op. En moge Lampie dit jaar Parijs-Roubaix winnen. Misschien krijg jij dan wel het achterkwartier van de mooiste koe van nonkel Geert.
Warme groet en nog veel fietsplezier,
Karl kruipt in zijn pen
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
