Karl Vannieuwkerke schrijft deze week een brief naar voetbalanalist Gert Verheyen. De ex-spits is een graag geziene gast aan tafel en Karl steekt dan ook zijn bewondering niet onder stoelen of banken. Gert mag altijd antwoorden: karl@kw.be.
Beste Gert,
Het is al even geleden dat je voor het eerst bij mij aanschoof in een voetbalprogramma. Ik kan me eerlijk gezegd de exacte dag niet meer herinneren. Niet dat je geen goede eerste indruk maakte, maar het geheugen krijgt het steeds moeilijker om data en momenten samen te brengen. We doen dit ondertussen al een tijdje en de harde schijf geraakt stilaan vol. Aan zo’n tafel ben je wat je was op een voetbalveld: de vlot scorende spits die geen kans onbenut laat, maar tegelijkertijd het gevoel geeft dat hij niet de bedoeling koestert om een volledig stadion in vervoering te brengen en zijn ploegmaats in de schaduw te stellen.
Als Gert er is, weet iedereen dat het resultaat centraal staat. De rustige vastheid. Een garantie op succes. Bij Club Brugge scoorde je 154 keer in 415 matchen. Eén doelpunt per 2,7 wedstrijden. Gemiddeldes waar trainers en bestuurders dolgelukkig van worden.
Ik heb Eddy Planckaert zelden met zoveel ontzag over een wielertoerist horen praten als over jou
Het cliché wil dat voor de voetballer Gert Verheyen geen punten voor stijl werden gereserveerd. Ik bekeek voor het schrijven van deze brief nog een half uur beelden van je. Een foute perceptie creëren en framing zijn blijkbaar van alle tijden. Zoals eigenwijze journalisten nu in weerwil van uitstekende kijkcijfers een beeld willen creëren dat het WK voetbal niemand interesseert, vonden anderen het vroeger nodig om jou in het hokje van de zwoegende en ploeterende voetballers te duwen. Daarbij gingen ze voorbij aan de technische vaardigheden waarover je ontegensprekelijk beschikte. Je koppelde die aan een bovengemiddeld verstandelijk vermogen en fysieke kwaliteiten die je door negentig procent van je collega’s werden benijd. Een mix van eigenschappen die resulteerden in een indrukwekkende carrière.
Ik heb Eddy Planckaert zelden met zoveel ontzag over een wielertoerist horen praten als over jou, Gert. Je deed mee aan Project K van Koen Wauters. Voor een van de afleveringen moesten jullie de Cannibale rijden met een dubbele beklimming van de Mont Ventoux. Eddy was de ploegleider van jullie ploeg, Lucien Van Impe van het team van Koen Wauters.
Je was blijkbaar je bescheiden zelve en zette je achteraan om de tegenstand te monsteren en vooral geen pijn te doen tijdens de eerste beklimming van de reus van de Provence. De opmerking van Lucien Van Impe of je de hele dag zou slepen, schoot in het verkeerde keelgat. Gertje zette zich op kop en verdapperde een beetje. Ja, moatje. Je had dat moeten zien. Precies een fladderende vlinder. De vleesgeworden elegantie op een fiets. Ik hoor het Eddy Planckaert nog vertellen. Voor Châlet Renard opdoemde tijdens de eerste Ventouxbeklimming reed je iedereen naar huis. Paniek bij de regisseur.
De makers van Project K moesten ingrijpen of ze hadden geen programma. Het is een verhaal dat via de overlevering van Planckaert bij me is beland, maar ik kan het me wel perfect inbeelden. Er huist bij momenten een prettige leegte in je hoofd, je bent niet vies van zelfspot, maar ze maken je beter niet kwaad. Dan schurkt verbetenheid dicht tegen revanchisme aan. Maar je bent vooral een crème van een gast, Gert. Toen je besliste om trainer te worden, overstelpten de redacteurs waarmee we altijd samenwerken me met boodschappen van droefheid.
Nu kan ik het wel zeggen. Ik ben blij dat het niet lukte als trainer, maat. Niet dat ik het je misgunde. Integendeel. Maar het was vooral een geruststellende gedachte dat onze meester-analist snel terug was. Ik hoop dat we dit nog lang samen kunnen doen en ik beloof je dat ik je tijdens de volgende grote tornooien op zaterdagavond uit het scenario laat schrijven. Dan heb je belangrijkere dingen te doen dan naar voetbal kijken. Dat weten we ondertussen ook weer.
Warme groet,
Karl kruipt in zijn pen
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier