Karl schrijft een brief naar ultrasporter Matthieu Bonne: “Zal het ooit stoppen? Rijpten er tijdens je barre zwemtocht al nieuwe plannen?”

Karl Vannieuwkerke schrijft elke week een brief. Deze keer richt hij zich tot Matthieu Bonne. De ultrasporter brak vorig weekend het wereldrecord non-stop zwemmen in zee. Hij legde 131 kilometer af in de Baai van Korinthe in Griekenland. De avonturier mag altijd antwoorden: karl@kw.be.

Beste Matthieu,

Jij op de voorbank van een auto op weg naar de luchthaven van Athene, Danny Verstraeten in een studio in Antwerpen. Jij met oortjes en je gezellige open gezicht, Danny zijn afgestreken zelve. Het was maandag een van de laatste interventies van een boegbeeld van de vaderlandse televisiejournalistiek. Een gesprekje met een ultra-atleet en avonturier die net een waanzinnig wereldrecord non-stop openwaterzwemmen op zijn naam had gezet.

Ik herinner me je van aan de rand van het zwembad in Brugge. In 2018 kwam ik er een paar keer aan mijn techniek schaven bij Stefaan Maene in de voorbereiding van de halve triatlon van Dubai. Je begroette me vriendelijk en glimlachte toen je me in het water bezig zag. Een Ian Thorpe of een Pieter Timmers is er aan mij inderdaad niet verloren gegaan. Ken je die gast met dat dotje? Ik moest ootmoedig toegeven dat ik je nog nooit had gezien. Matthieu Bonne, da’s gene gewone. Je zal er nog van horen.

Je rijgt de uitdagingen en straffe prestaties aan elkaar als de kraaltjes van een paternoster

Ik moest ook eens glimlachen. Maar plots was je overal. Kamp Waes, de Belgian Coast Swim, een kanaalovertocht, acht triatlons op acht eilanden op acht dagen, 3.619 kilometer fietsen op zeven dagen. Je bent inderdaad gene gewone, Matthieu. Knettergek volgens sommigen. Al schuilt in dat woord in dit geval vooral ook respect en bewondering. Verslaafd aan en belust op extreme kicks. Ergens in je hoofd moeten twee draadjes voor een hevige kortsluiting zorgen. Je rijgt de uitdagingen en straffe prestaties aan elkaar als de kraaltjes van een paternoster. De zoektocht naar de limieten van je lichaam en je hoofd is er een zonder terminus.

Wie wil nu een wereldrecord onafgebroken openwaterzwemmen? Je stapt in zee en komt er net geen 61 uur later weer uit. Je bij de start met vaseline ingesmeerde lichaam liet er geen twijfel over bestaan. De beproeving die je te wachten stond, zou bovenmenselijk worden. Do or die-mentaliteit op je gezicht, de eerste schuchtere meters in de Golf van Korinthe, een Bredenaar als speelbal van vier meter hoge Griekse golven.

Toen Karel Sabbe een paar jaar geleden in de Barkley-marathon vuilniscontainers verwarde met vrouwen, werd hij door de politie wijselijk naar het basiskamp teruggebracht en zat zijn avontuur erop. De zeevaartpolitie was in geen velden of wegen te bespeuren en had vooral niet in je hoofd kunnen kijken toen jij in de golven slangen zag. Het slaaptekort en de fysieke uitdaging zorgden voor de voorspelde hallucinaties. Na zestig uur en vijfenvijftig minuten kreeg je het signaal dat je 131 kilometer aan een stuk had gezwommen. Het record van de Maltees Neil Agius met ruim zes kilometer van de tabellen.

Je kroop letterlijk aan wal. Waarom doe je dit, Matthieu? Pijn als verslaving en brandstof? Het kan bijna niet anders. Voor de aandacht moet het niet. Je verhaal wordt opgepikt, maar de belichting van je inspanning staat niet in verhouding tot het offer dat je ervoor brengt. Als je aandacht wil, kan je beter tegen een politiecombi plassen. Zal het ooit stoppen? Of is die zekering in je hoofd onomkeerbaar beschadigd en rijpten er tijdens je barre zwemtocht al nieuwe plannen? Het mysterie van de ultrasporter is moeilijk te ontrafelen. We zijn benieuwd.

Warme groeten,