Karl Vannieuwkerke schrijft elke week een brief. Deze week richt hij zich tot golflegende Tiger Woods, die dinsdag zwaargewond raakte na een auto-ongeluk. We weten niet zeker of Woods een trouwe KW-lezer is, maar de sportman mag steeds antwoorden: karl@kw.be.
Beste Tiger,
Vijfenveertig jaar ben je en je zorgt voor zekerheden in het leven. Tiger, talk of the town. Krantenkoppen worden al drie decennia geplamuurd met je naam. Met goed en slecht nieuws. Sportieve meesterwerken, een waslijst aan blessures, veelwijverij en ongevallen, al dan niet onder invloed van medicatie. Het spectrum Woods is breed.
Dinsdagavond kwam hier het nieuws dat je het slachtoffer was geworden van een zware crash in de heuvels van Los Angeles. Het was daar toen ochtend. Was je nuchter of gebeurde het ongeval na een nachtje stappen en was je onder invloed van verdovende middelen? In jouw geval is het allebei mogelijk. Maar je lijkt voorlopig het voordeel van de twijfel te genieten.
En mocht het dan toch gedaan zijn, er zijn zoveel herinneringen die het genie Woods in leven zullen houden
Overdreven snelheid zou aan de basis van de crash liggen. Met gierende banden was je uit het hotel vertrokken waar je voor twee dagen verbleef om opnames te maken voor een golfprogramma. Bestemming onbekend. Hoge snelheid en een moment van onoplettendheid. Was je verblind door de ochtendzon, een tekstbericht aan het tikken of rolde er een golfballetje van je dashboard en probeerde je dat nog snel te grijpen? Het zal later wel blijken. Het belangrijkste is dat je nog leeft. De blessures aan je benen lijken ernstig te zijn. In die mate dat er serieus aan getwijfeld wordt of we je nog ooit op een golfbaan te zien zullen krijgen. Het is te vroeg voor hoogdravende conclusies.
Er wordt door managers en media al eens overdreven als het over blessures gaat. Ik denk dat we je ooit nog op een baan zullen zien. Niet om het majorrecord van Jack Nicklaus aan te vallen, maar om te tonen dat jij zelf bepaalt wanneer er een eind aan je carrière komt. Jij won vijftien majors, Nicklaus achttien. Daar kom je niet meer aan, maar je natural ball strike nog wat langer kunnen bewonderen zou voor alle fans al een afdoende beloning zijn . Eén van de mooiste momenten uit je carrière beleefde je onlangs met je elfjarige zoon Charlie op een exhibitietornooi in Orlando. De wereld genoot mee van jullie talent. Misschien is Charlie wel de motivatie om straks het revalidatiegevecht aan te gaan, Tiger. Ooit samen met hem op de PGA Tour. Hoe mooi zou dat niet zijn?
En mocht het dan toch gedaan zijn, er zijn zoveel herinneringen die het genie Woods in leven zullen houden. Je chip op hole 16 tijdens de Masters van 2005 blijft iconisch en legendarisch. Het leek alsof Deep Blue in je hoofd was geïnstalleerd. Je las de green zoals niemand dat kan. Je chip landde op de perfecte plaats. De bal veranderde nog drie keer van traject alvorens in de hole te verdwijnen. Een birdie die je op weg zette naar een vierde Masterstitel. Ik herinner me ook heel goed de Ryder Cup van 2012 in Medinah, in de buurt van Chicago.
Ik liep op de eerste dag mee tussen de touwen naast je goede vriend Michael Jordan toen je in een four-ball met Steve Stricker het onderspit moest delven tegen Lee Westwood en onze landgenoot Nicolas Colsaerts. Je speelde echt goed, maar Colsaerts was die dag outstanding . Michael Jordan floot meerdere keren bewonderend tussen zijn tanden.
De Europeanen pakten op die eerste dag een belangrijk punt, maar begonnen op de slotdag toch met een 10-6-achterstand. Ze bogen die finaal nog om in winst: 13,5-14,5. The Miracle of Medinah was een feit. Een heerlijk moment voor ons, voor jou allicht wat minder. O ja, Tiger. Voor ik het vergeet. Deze week is Leopold Lippens gestorven. Die had een golfterreintje in Knokke. Je kent hem niet? Ik had het wel gedacht. Alles is relatief in het leven.
Met warme groet en herstel snel,
Karl kruipt in zijn pen
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
