Karl schrijft een brief naar Tiesj Benoot: “Je seizoen zit erop, maar je leven en je carrière niet”

Karl Vannieuwkerke schrijft elke week een brief. Deze keer bezorgde wielrenner Tiesj Benoot hem inspiratie. Tiesj mag altijd antwoorden: karl@kw.be.

Beste Tiesj,

Je leeft nog. Je, leeft en nog in één zin. De drie belangrijkste woorden na wat deze week met je is gebeurd. Je hebt een zware crash in een afdaling overleefd en het had zomaar anders kunnen aflopen als ik het relaas van de val lees. Lars Janssens had minder geluk. De 16-jarige knaap liet het leven na een aanrijding in Malmédy. We voelen mee met familie en vrienden. Geen enkele ouder verdient het om zijn kind te verliezen. Niet aan een ziekte, niet in het verkeer en al helemaal niet bij het beleven van een passie. Onheilstijdingen zijn helaas wielerverhalen met een universeel gegeven. De sport van de proletariër speelt zich af op de openbare weg. En die moet buiten competitie gedeeld worden met andere weggebruikers. Dat gebeurt vaak met wederzijds respect, soms ook niet. De autorijdende populatie is een mensenzee van plichtbewuste burgers, dissidente dwarsliggers, koningen en moordenaars.

Helaas. Je seizoen zit erop, Tiesj, maar je leven en je carrière niet. Relativeren is een kunst en die beheers je. Uiteraard is het jammer, want je bent topsporter en je werkte hard om te staan waar je nu staat. Je zwoegde en onthield je veel dingen om je beste conditiepeil ooit te bereiken en te verzilveren. Je sneed de voorbije maanden door de boter. Zelden zag ik je zo stralen op een fiets. De tonus van je motivatie helemaal op scherp gezet door je nieuwe ploeg en je Tourselectie. De bekroning volgde op de Champs-Elysées. Een foto met de winnaar van geel en de laureaat van groen, een vriendengroepje op de mooiste boulevard ter wereld. Een plaatje maar dan wel eentje waar jammer genoeg voor altijd Nathan Van Hooydonck op zal ontbreken. Dju toch. Het leven maakt soms bokkensprongen en kan onredelijk onfair zijn, maar we moeten verder.

“Dat je zes dagen na het feest in Parijs naar het podium fietste in de Clasica San Sebastian is een metafoor voor je mentale toestand.”

Toen je je in 2015 naar de vijfde plek in de Ronde van Vlaanderen reed, leek een toekomst vol overwinningen op je te wachten, Tiesj. Maar het bleef bij een paar kwaliteitsvolle uitschieters met de Strade Bianche als allermooiste. Je ontbreekt twee kwaliteiten om een gevulde erelijst bij mekaar te fietsen: een spurt en een tijdrit. Wie niet snel is aan de streep en niet lang alleen kan rijden wint moeilijk koersen. Dat neemt niet weg dat je een steengoede coureur bent geworden die eindelijk op zijn juiste plaats en in zijn gepaste rol is terechtgekomen. Dan wordt al snel het predikaat van knecht op een mens gekleefd. En eigenlijk is dat een compleet verkeerde woordkeuze. Je bent veel meer dan dat: wegbereider, mentor, motor, vriend van de Jonassen en de Wouten van deze wereld en kopman als zij er niet zijn.

Dat je zes dagen na het feest in Parijs naar het podium fietste in de Clasica San Sebastian is een metafoor voor je mentale toestand. Als je je ergens niet goed zou voelen of met de minste twijfel zou zitten, knakt het mentale koordje een paar dagen na die intense Ronde van Frankrijk. Bij jou niet. Omdat je weet dat de kansen komen als de koningen van de ploeg aan de kant blijven. Op die momenten neemt een prins de honneurs waar. Je intelligentie en nuchterheid helpen je enorm in deze rol. Iedereen wil een Tiesj in zijn ploeg. Het was voor Jumbo-Visma helemaal geen risicovolle belegging om je tot 2025 vast te leggen. Je jaagt mee een opwindende gloed door het team en krijgt veel warmte terug. Als renners ook mens mogen zijn, presteren ze op hun best. Dat is in deze nog eens bewezen. Nu wacht dus een herstelperiode. En in het vademecum van de revalidatie staat dat geduld een mooie deugd is. Pak je tijd, Tiesj, en geniet ondertussen van alle kleine dingen die op je weg terug liggen.

Warme groeten,