Karl schrijft een brief naar Thibau Nys: “Wat een vergiftigd geschenk had kunnen zijn, is dat helemaal niet geworden”

Karl Vannieuwkerke schrijft deze week een brief naar veldrijder Thibau Nys (20). De zoon van Sven Nys veroverde in het Nederlandse Hoogerheide de regenboogtrui bij de beloften. Thibau mag altijd antwoorden: karl@kw.be.

Beste Thibau,

Zoon van? Niet langer! Je trapt je in een recordtempo een eigen naam bij mekaar en daar had je – achteraf gezien – geen televisieprogramma voor nodig. Niet dat we niet hebben genoten van het door wijlen Jan Vandermotte prachtig gemaakte DNA Nys. Integendeel. Maar wat een vergiftigd geschenk had kunnen zijn, is dat helemaal niet geworden. Gelukkig maar. Je bent veel meer dan een mediaproduct. Je bent echt wel een wielrenner. Een hele goede zelfs. Vorige zaterdag liet je de weide van Hoogerheide je naam scanderen, terwijl je op je grovere tubes veel hogere tonen produceerde dan de rechtstreekse concurrenten.

Al van in de eerste ronde had je de tegenstand in een wurggreep. Tibor Del Grosso zag zijn droom om voor eigen publiek wereldkampioen te worden samen met je kleiner wordende silhouet steeds verder wegglijden. Dat er op de streep maar vier seconden verschil meer waren, had meer met je ereronde dan met je volgelopen benen of hernieuwde krachten van de Nederlander te maken.

Je zette vorig weekend je eigen vader zelfs heel even in zijn hemd

Ik heb graag dat je wint, Thibau. Ik moet daar niet flauw over doen en ik hoop dat de concurrentie zich daar niet aan stoort. Als presentator denk je in termen van goede televisie en daar heb je in een nabeschouwing vlotte praters met een mening voor nodig. Elke keer weer sta ik verbaasd van je maturiteit.

Toen je drie jaar geleden wereldkampioen veldrijden bij de juniores werd in het Zwitserse Dübendorf, was je nog maar net zeventien geworden. Als een ekster bracht je je verhaal. Je analyseerde als had je nog nooit iets anders gedaan. Ik probeerde de vergelijking met de mondigheid van mijn eigen kinderen niet te maken. Je praat dan ook iedere tiener van je leeftijd moeiteloos onder tafel. Dat was vorige zaterdag niet anders. Rechttoe rechtaan. Je zette je eigen vader zelfs heel even in zijn hemd. Die had voor de koers gezegd dat de bandenkeuze in onderling overleg was gemaakt. Jij een uur later: Nog goed dat ik mijn eigen gedacht heb gedaan en niet naar jou heb geluisterd hé, papa. Jij zou met het tussenprofiel zijn gestart. Ik moest lachen, Sven slikte even.

Maar dat hoort er allemaal bij. Je vader was vooral apetrots. Ik observeerde hem toen je op het podium stond, Thibau. Het vaderhart was vervuld van trots. Hij staat daar toch maar weer. Hoe die kleine met druk om kan, is toch wel straf. Ik kon dat niet. Er welden waterlanders op. Het werd stil in de studio en we luisterden naar de Brabançonne terwijl we vol bewondering keken naar een jonge gast van twintig jaar in een regenboogtrui.

De cyclocrosswereld spreekt het misschien nog niet echt uit, of toch niet met zoveel woorden, maar de beleidsmakers hopen wel dat jij het volgende uithangbord van deze discipline wordt, Thibau. Klasse op een fiets, star quality ernaast, een stel snel werkende hersenen en mondig. Je bundelt alles wat een ambassadeur nodig heeft. Twee maanden Wout van Aert en Mathieu van der Poel in het veld maken momenteel de crosswinter. Het is duidelijk dat zolang zij er niet zijn het veldritcircuit uitstraling mist. Met alle respect voor de andere crossers. Daar zitten een aantal straffe atleten tussen, maar ze doen geen inkomtickets verkopen. Of toch heel weinig.

Straks begin je aan het wegseizoen, Thibau. De lokroep van het asfalt zal exponentieel groeien met de goede resultaten. Velen zijn er zeker van dat je op de weg een gouden toekomst wacht. Ik ook. Je hebt de kwaliteiten om een veelwinnaar te worden. Je snelle eindschot zal het je relatief gemakkelijk maken om koersen in je voordeel te beslechten. Op de weg is er nog een pak meer te verdienen dan in het veld. En ook dat is uiteraard bepalend bij het maken van keuzes. Wout en Mathieu bewijzen ondertussen wel consequent dat spelplezier even belangrijk is als centen. Hun winterspeeltuin geeft ze vleugels en vormt mee de basis om de maanden daarop te schitteren op de weg, ook al is een veldritsuccesje van dorre maatschappelijke status in het internationale sportbestel. Ik zie veel gelijkenissen tussen jouw verhaal en dat van Mathieu en Wout, maar laat ons vooral geen stappen overslaan. Zet nu eerst maar die zeventiende tattoo. Misschien moet je eens aan je vader vragen welke hij zou zetten. Hij zal je graag helpen, Thibau.

Warme groet,