Karl schrijft een brief naar skeletonster Kim Meylemans: “Zonder tegenwind kan een vlieger onmogelijk opstijgen”

Karl Vannieuwkerke schrijft elke week een brief. Vandaag richt hij zich tot Kim Meylemans die wel zeer bewogen dagen achter de rug heeft op de Olympische Winterspelen in Peking. De skeletonster mag altijd antwoorden: karl@kw.be.

Beste Kim,

Je waterlanders beroerden het land. Peking is voor jou een verhaal geworden om nooit meer te vergeten. Ook al zou je dat waarschijnlijk het liefst zo snel mogelijk doen. Voor ons is het een manier geweest om Kim Meylemans nooit meer te vergeten. Niet omdat je een medaille won. Sportief brachten deze winterspelen niet wat ze hadden kunnen brengen. En het was al vanaf de eerste dag duidelijk dat je kansloos was. Je kreeg de gelegenheid gewoon niet om je beste niveau te halen.

Dat is de pijnlijke kant van de zaak. Een virus, een batterij testen, dolgedraaide Chinese autoriteiten en een hamstringblessure fnuikten elke mogelijkheid op succes. En daar ging je nochtans voor, Kim. Eremetaal in skeleton. Je resultaten in de recente wereldbekers lieten het beste verhopen, maar je kreeg dus geen eerlijke kans. Toen je in tranen je video verspreidde, dat je zeven dagen extra in quarantaine moest, heb ik zelf geweend. Het vadergevoel en een teer zieltje vormen een emotionele cocktail. Toen ik me net had herpakt en me tegen beter weten in probeerde wijs te maken dat je hier misschien kracht uit zou putten om toch naar een medaille te glijden, rolde een berichtje van Linde Merckpoel binnen. Of ik het niet zou zien zitten om een bemoedigende boodschap voor jou in te spreken en door te sturen.

Linde is voor de Belgische sporters stilaan wat Moeder Theresa was voor de armen in Calcutta. Steun en toeverlaat op moeilijke momenten. Uiteraard zag ik dat zitten. Toen ik het filmpje zag waarin je de boodschappen van verschillende sporters en journalisten onder de ogen kreeg, liet ik nog eens een traan. Het raakte je duidelijk. Maar jij zat daar maar. In compleet isolement. Als een gevangene van een verraderlijk virus dat – o ironie – via China de wereld had veroverd. Het moet verschrikkelijk geweest zijn om door je vingers te zien glippen waar je jaren voor hebt gewerkt en naartoe hebt geleefd.

Het moet verschrikkelijk zijn om door je vingers te zien glippen waar je jaren voor hebt gewerkt

Je mag dan nog zoveel steun krijgen uit ontelbare hoeken, het verwerkingsproces van zo’n ontgoocheling moet je alleen dragen. En ik weet niet hoe je dat gaat doen, Kim. Met een reisje naar een exotisch vakantieoord, door je een tijd onzichtbaar te maken of door opnieuw keihard aan het sporten te slaan. Een afdoende methode is er niet. Die hangt van persoon tot persoon af. Dat zal jij dus voor jezelf moeten uitmaken.

Je belevenissen doen mij wel stilstaan bij de rol van de sportjournalistiek, Kim. Door de komst van de sociale media zien we vaker en vaker de andere kant van het verhaal. Sporters zijn mondiger geworden omdat ze zichzelf kunnen uitdrukken via hun eigen kanalen. En zo komen ook de on- en onderbelichte verhalen aan de oppervlakte. Die worden dan weer opgepikt door de mainstreammedia die zich vroeger alleen maar aanschurkten tegen de winnaars. Het is goed om te zien dat heel veel factoren bepalend zijn of iemand succes heeft of in de coulissen van de sportgeschiedenis belandt. Een kleine blessure, mentale problemen, mechanische pech op het meest ongelukkige moment of een klotevirus.

Er zijn tientallen redenen te bedenken waarom het niet lukt. Honderden puzzelstukjes moeten op het juiste moment samenvallen om de vetste prijzen binnen te rijven. Vraag maar aan Hanne Desmet. Als de twee concurrentes voor haar op de 1.000 meter shorttrack niet in mekaar haken, is er van een medaille geen sprake. Dan kreeg ze een eervolle vermelding, terwijl nu brons, wierook en mirre haar deel zijn. Straks wordt ze op een troon de luchthaven uitgedragen, terwijl jij het met een handvol familieleden en de hond moest doen. In Zaventem liet je Milaan 2026 al vallen. Het komt wel goed, denk ik dan. Na de verwerking van dit sportieve trauma pik je straks de draad gewoon op en stort je je opnieuw tientallen keren met het hoofd naar voren richting finishlijn. Zoals ik je in dat filmpje van Linde al zei, Kim. Zonder tegenwind kan een vlieger onmogelijk opstijgen. Je bent 25 jaar. De toekomst lacht je toe. Veel succes de komende jaren.

Warme groet,