Karl schrijft een brief naar Sébastien Bellin, overlever van de aanslagen in 2016: “Mocht de wereld alleen bestaan uit mensen als jij, zouden we leven in het paradijs”

Karl Vannieuwkerke schrijft deze week een brief naar Sébastien Bellin. De voormalige basketter raakte zwaargewond tijdens de aanslagen in Zaventem en Brussel in 2016. Deze week getuigde hij in de rechtbank over die fatale dag. Sébastien mag altijd antwoorden: karl@kw.be.

Beste Sébastien,

Je hebt ons vorige week een serieuze les in nederigheid geleerd. Waarvoor dank. Je promootte liefde en vergevingsgezindheid in een omgeving waar woede en revanchegevoelens al zeven jaar regeren. Jullie vergeven is de laatste fase in mijn genezing. Er is geen plaats in mij voor haat en wraak. Ik maak de keuze om die plaats te geven aan liefde en verdraagzaamheid. En ook voor de beschuldigden kan die vergeving het verschil maken tussen wegrotten in de gevangenis en er genezen. Je sprak tegen geradicaliseerde gekken die 36 mensen (onder wie drie van de eigen bendeleden) de dood hebben ingejaagd en honderden anderen met letsels hebben opgezadeld waardoor ze voor de rest van hun leven herinnerd zullen blijven aan die dramatische lentedag in 2016. Jezelf inbegrepen, Sébastien.

Ik zat aan mijn bureau toen ik het las, schoof de stoel op wieltjes achteruit en keek minutenlang door het raam. In plaats van mij te vernietigen hebben jullie van mij een mens gemaakt met meer energie, meer empathie, meer tolerantie en meer menselijkheid. Edelmoedige woorden die tijd nodig hadden om binnen te sijpelen. Je noemde je liever dan slachtoffer een overlever van de terroristische aanslagen van 22 maart 2016 in Brussel. Hoe groot kan je zijn, vroeg ik me af. Twee meter en zes centimeter in jouw geval. Dat is empirisch waarneembaar.

Ik mocht het vorig jaar op het Gala van de Flandrien aan den lijve ondervinden. Je kwam als kersverse Ironman je verhaal doen. De stijlfiguur, een interview. Ik (één meter eenenzeventig en een halve centimeter groot) kreeg de microfoon met een gestrekte arm op de tippen van mijn tenen nog net voor je mond geduwd. Het zijn van die momenten waarop je hoopt dat de organisatie twee barkrukken had voorzien. We maakten een grapje, je lachte minzaam. Een reus met de aaibaarheidsfactor van een twee dagen oud lammetje. Gehard door het lot, gesterkt door het proces. Je kon een speld horen vallen toen je je verhaal over Hawaï bracht. Want finishen in de meest iconische aller triatlons was het doel dat je je in je revalidatie zelf had opgelegd. Wat je ook effectief deed. Het ontzag voor zoveel moed en doorzettingsvermogen droop van de vijfhonderd gezichten in de zaal. Een staande ovatie volgde op je laatste antwoord.

Lezersreacties veranderen niet zelden in een kwalijk riekend darmkanaal

Tot jij getuigde was het Belgische terreurproces van de eeuw voor de goegemeente verworden tot een grote discussie over naaktfouilles. Het was verzand in details die er niet meer toe deden. Maar jouw getuigenis, Sébastien, heeft het tot de essentie herleid en de dieperliggende reden van de gerechtelijke marathon weer aan de oppervlakte gebracht. Dit soort procedures zijn voor de overlevers van een terroristische aanslag veel meer dan een verhaal van schuld en boete, ze maken deel uit van verwerking en herstel.

Ik las een paar reacties van lezers onder het artikel waarin je getuigenis letterlijk was neergeschreven. Ik weet nog altijd niet waarom ik me overgaf aan die martelgang. Lezersreacties veranderen niet zelden in een kwalijk riekend darmkanaal. Zelfs onder een getuigenis waar een mens alleen maar nederig het hoofd voor kan buigen. Na een tiental berichten sloot ik de computer af, bijna letterlijk met braakneigingen. Je integriteit werd in vraag gesteld, er werd je zelfs opportunisme aangewreven.

De mensheid is duidelijk een verzameling van koningen en moordenaars, van fijnbesnaarde zielen en barbaren. Net die laatste categorie kon je reikende hand en vergiffenis niet plaatsen. Onbegrijpelijk. Sébastien Bellin, you are an Ironman, klonk het in Kona toen je de aankomst bereikte. Je bent veel meer dan dat, Sébastien. Je leert ons het zwart-witdenken af te zweren. De zoektocht naar nuances is een lastige en wreedheden en barbarijen laten in het oordeel vaak geen nuances toe. Maar die zijn er altijd. En dat perspectief gaf jij ons met je sterk discours terug. Mocht de wereld alleen bestaan uit mensen als jij, zouden we leven in het paradijs op aarde. Ik hoop dat je nog uitdagingen vindt en die allemaal tot een goed einde mag brengen. Je bent een mooi mens, grote meneer Bellin.

Warme groet,