Karl schrijft een brief naar schrijfster Ann De Craemer: “Weet dat er veel mensen aan je denken en met je begaan zijn”

Karl Vannieuwkerke schrijft deze week een brief naar Ann De Craemer. De Tieltse schrijfster gaat momenteel door een moeilijke periode. Ann mag altijd antwoorden: karl@kw.be.

Lieve Ann,

Hoe is ‘t? Het is een van de meest gestelde vragen als mensen mekaar zien of horen. Het banale van die vraag wordt niet zelden onderstreept door het feit dat we in veel gevallen niet eens het antwoord erop afwachten of zelfs verwachten. Onze gedachten al geordend voor het vervolg van het gesprek. En toch.

Hoe is ‘t? Zelfs de intonatie van het antwoord op deze vraag verraadt vaak veel over de gemoedstoestand van een medemens. Daarom vraag ik me deze keer oprecht af: Hoe is ’t met je, Ann? Ik schrok de voorbije week van de noodkreten op sociale media. Je gaf zelf aan dat je opnieuw door een moeilijke periode gaat. Dat is geen schande. Integendeel. Het is mooi en constructief dat je er open over communiceert. Achteraf heb je een aantal tweets verwijderd. Niet omdat je je schaamt, durf ik vermoeden. Maar omdat je het positieve wil benadrukken? Ik hoop het.

De foto’s met je poes Rachel doen me geloven dat het goed komt. Je tweet van woensdagavond ook: There is nothing stronger than a woman who has rebuilt herself. De heropbouw lijkt ingezet. Pak je tijd, laat je meedrijven op de ochtendbries. Terug naar de essentie om van daaruit nieuwe laagjes crème au beurre aan het leven toe te voegen.

“Pak je tijd Ann, laat je meedrijven op de ochtendbries”

Deze strijd is niet nieuw voor je. Je schreef er al een heel mooi boek over: Hersenorkaan. De episode in je leven die je kenschetste als het verhaal van de depressie die je een duistere kelder in trok. De eenzame zoektocht naar rust in je hoofd en aanknopingspunten in leven en maatschappij. Je pen en je fototoestel als bakens van rust. Laat ze dat opnieuw zijn, Ann. Net als Rachel, die schitterende kat van je.

We kennen mekaar niet zo goed, maar toch wel een beetje. Je was een aantal keren te gast in Vive le Vélo en we sturen mekaar al eens een bericht. Ik heb al jaren bewondering voor wat je creëert: ontroerende vorm geworden doorleefde emotie met letters, lettergrepen en woorden. Vanop een afstand volg ik wat je deelt en doet. Soms is jouw pijn de mijne, een andere keer wil ik je gewoon een duw tegen je zadel geven zodat je de Poelberg in Tielt moeiteloos naar boven fietst, nog een andere keer dwingt de ruwheid en de snelheid van het leven me er niet bij stil te staan. Dan pak ik gewoon een nieuwe golf en surf ik weg. Mijn excuses daarvoor.

Prent jezelf vooral niet in dat je faalt, lieve Ann. Als ongeduld de bron van je angsten is, is dat nergens voor nodig. Gaat het naar jouw mening niet snel genoeg? Ik weet het niet, maar ik voelde brandende ambitie toen we mekaar hebben ontmoet. Je was klaar om de literaire wereld te bestormen en je bent dat nog altijd. Het talent druipt van je vingers en klavier. En als dat niet gebeurt, is dat ook maar zo.

Leg jezelf vooral geen druk op. Misschien dat je je even helemaal alleen voelt op desolate wolvenvlaktes, maar weet dat er veel mensen aan je denken en met je begaan zijn. Maandag rijpte bij mij het idee om je deze brief te schrijven. Een dag later kaats ik de bal dan meestal in de richting van de hoofdredactie. Deze keer was dat niet nodig. Op dinsdagmorgen vloog een bericht van hoofdredacteur Bart Casteleyn mijn richting uit: Zou het geen idee zijn om je brief deze week aan Ann De Craemer te richten? Ik kon een kleine glimlach niet onderdrukken. Uiteraard was dat een idee. Al twijfelden we nog even omdat je een paar berichten had verwijderd, maar we besloten om het toch te doen.

Een depressie verdient geen status in het negatieve. Het is des mensen. Hier zijn we dus. In een poging om je een hart onder de riem te steken. Je strijd met de demonen raakt me en zet me ook tot nadenken aan, Ann. Hersenorkaan was een hulpmiddel en een reddingsboei voor veel mensen. Je open communicatie is dat ook. Alles kan beter, maar alles komt ook goed. Inhaleer de kracht van de kleine dingen en geniet ervan. Dikke knuffels. Voor jou en Rachel.

Met warme groet,