Karl schrijft een brief naar Poetin: “Kijk je wel eens een kind van drie jaar in de ogen, Vladimir?”

Karl Vannieuwkerke schrijft deze week een brief naar Vladimir Poetin, de Russische president die hartverscheurende oorlogstaferelen opnieuw naar het Europese continent bracht. De despoot mag altijd antwoorden: karl@kw.be.

Dag Vladimir,

Ik weet maar al te goed dat ik hier een brief schrijf aan iemand die ik nooit of te nimmer zal bereiken. Maar soms moet je gewoon eens iets van je afschrijven. Angst en afschuw bijvoorbeeld. Ik zou je hier een pagina vol verwensingen en verwijten naar het hoofd kunnen slingeren en heb daar eigenlijk ook wel zin in. Maar het zal me niet opluchten. Daarvoor zijn de vragen die bij me opkomen te talrijk. De belangrijkste: waarom eigenlijk? Waarom stort je de wereld in zoveel onzekerheid? Waarom moet zoveel leed het deel van de Oekraïense en van jouw bevolking zijn? Een man met een geweten kan het toch nooit zover laten komen. Wat maakt van iemand de apathische wereldleider die je nu bent? De frustraties om een terminale ziekte? Want dat gerucht gaat rond. Een mislukte jeugd? Werd je gepest door de buurjongen? Heb je een te groot ego dat botst op zijn limieten? Of is het gewoon een klein pietje?

Feit is dat je het lot van veel mensen in handen hebt en dat je er niet alleen onverantwoord mee omspringt, maar blijkbaar ook nog eens op kickt. Als we de internationale pers mogen geloven, verloopt de inval in Oekraïne niet volgens plan, noteer je ook in eigen rangen zware verliezen, zijn veel Russische soldaten gevangen genomen en is een deel van je troepen aan het deserteren geslagen. Denk je wel eens aan al die moeders, Vladimir? Vrouwen – ja, ook Russische – die kinderen op de wereld hebben gezet om van te houden, niet om af te staan of te verliezen door een roekeloze of zinloze oorlog. Langzaam maar zeker heb je gif van de waanzin in het systeem laten zakken. Letterlijk zelfs. Hoe geheime agenten Sergei Skripal, Alexei Navalny en Aleksandr Litvinenko de voorbije twee decennia uit de weg hebben geruimd of probeerden te ruimen, tart elke verbeelding en verwacht je enkel in films. Zieke geesten verzinnen zoiets.

Jij kan deze waanzin een halt toeroepen. Met een simpele vingerknip

Kijk je wel eens een kind van drie jaar in de ogen, Vladimir? Heb je al eens een kleuter op de schoot gehad of heb je al eens de liefde gevoeld van een kleine uk die zijn armpje rond je hals slaat voor het slapen gaan? Het is dit soort kleine mensjes dat ook het slachtoffer wordt van je wreedheden met mortiervuur en raketgeschut, van je aanslagen op de menselijkheid. Een bom op een kinderziekenhuis en een kraamkliniek. Het kan toch geen enkele agressor een gevoel van opwinding bezorgen.

Honderdduizenden Oekraïners zijn op de vlucht voor een oorlog die er nooit had moeten komen. Tientallen andere nationaliteiten waren hen al voor. Hebben we dan nooit genoeg geleerd uit de geschiedenis? Het spierballengerol van gevaarlijke despoten. Tot wat leidt het, Vladimir? In je hoofd is er allicht geen weg terug. Je lijkt onverstoorbaar in je domme act. Ga je het ultieme wapen aanwenden om het gelijk, dat al lang niet meer op het spel staat, te halen? Is een atoombom de stempel die jij op de wereldgeschiedenis wilt drukken? Pak je het hele mensdom mee in je val? Die angst leeft meer en meer onder de mensen. Van jong tot oud. Op veel plekken in de wereld.

Er valt niets meer te winnen, niets meer te veroveren. Een dor landschap is straks misschien het enige decorstuk dat aan een geschiedenis van miljoenen jaren doet herinneren. Jij kan deze waanzin een halt toeroepen. Met een simpele vingerknip. Een heldenepos valt al lang niet meer te schrijven, maar één momentje van moed kan alles veranderen. Een rondje introspectie is de oplossing. Maar dan moet je wel een geweten hebben. Eén keer maar.