Karl Vannieuwkerke schrijft elke week een brief. Vandaag is Philippe Clement de geadresseerde. De coach van Club Brugge, toch de gedoodverfde kampioen, mag altijd antwoorden: karl@kw.be.
Beste Philippe,
Deze brief is geschreven op dinsdag. Op het moment dat hij in de krant te lezen is, hebben jullie er al een busreis van de Bosuil naar Brugge opzitten. Reed er een ploegbus met opgewekte topvoetballers op de E17 of hingen de kopjes nog wat dieper na nieuw puntenverlies? Het is me op dit moment een raadsel. Ik kan dus onmogelijk voorspellen of je met twee, drie, vijf of meer punten voorsprong aan het tweede luik van drie matchen in de Champions’ play-off gaat beginnen. Ik zag na het gelijkspel tegen Anderlecht en de nederlaag op Racing Genk wel iets gebeuren wat ik al een tijd niet meer in je groep had opgemerkt. Slinkend zelfvertrouwen. Je zag onrust in de blik van Simon Mignolet nadat Ito het tweede Genkse doelpunt hoog in zijn doel joeg. De lichaamstaal van Noa Lang loog niet en Ruud Vormer uitte andermaal zijn ongenoegen over het play-offsysteem. Ik mag Ruud graag, heel graag zelfs. Maar hij stopt er best mee om het reglement in vraag te stellen. Het is ondertussen al meer dan een decennium zo. Als jullie in de eindronde met vier geen twee matchen kunnen winnen, verdienen jullie geen titel. Punt.
Je zit niet in je gelukkigste periode als trainer, Philippe
Ik hoorde je na het debacle in Genk orakelen in de kleedkamer. De sociale mediacel van blauwzwart draait op volle toeren en er wordt ons weinig onthouden. Als een ploeg ons nog voorbij wil, moet die zes punten meer halen dan ons. Zes punten! De opgebouwde marge uit de reguliere competitie zou moeten volstaan. Ik ben een grote fan van het werk van het Club Media House, maar misschien hadden ze het fragment van de kapitein tijdens de rust van de match tegen Anderlecht beter achtergehouden tot de titel binnen was. Het Antwerpse tweeluik zou maar eens geen vier op zes of meer opleveren. Dan denk ik dat voor de vijfde wedstrijd in de kleedkamer van Anderlecht een paar grote monitoren met een schermdiagonaal van 177 centimeter worden binnengerold en aangesloten op een krachtige klankinstallatie. Against this fucking Anderlecht. Fucking team, man! zal er als een mantra weerklinken. Spelers zullen worden opgenaaid om te vechten voor elke morzel grond. Als ze die eigenschap koppelen aan hun technisch vermogen maken ze het jullie moeilijk. Maar dat weet je ondertussen.
Het is duidelijk. Je zit niet in je gelukkigste periode als trainer, Philippe. De voorbije jaren deed je nagenoeg alles goed en zat alles mee. Je bent een fantastische coach die voetbalinzicht koppelt aan het vermogen om met mensen om te gaan en de juiste accenten te leggen om het beste in die mensen naar boven te halen. Nu lukt dat even niet. Noa Lang begon zwak aan de play-offs, Hans Vanaken liep verloren en Charles De Ketelaere was de voorbije weken nog maar een schim van de Charles die we voor nieuwjaar zagen. Dat kan je een jongen van twintig niet eens kwalijk nemen. En je keuzes vallen ook tegen en worden door analisten in vraag gesteld. Ook dat is een nieuw gegeven. Dit soort periodes zijn inherent aan de grillige curves van de sport. Over een week kan de wereld er helemaal anders uitzien. Als de logica gerespecteerd wordt, speel je straks voor de derde keer op rij kampioen. En dan gaan ze Philippe Clement opnieuw de hemel inprijzen. Volkomen terecht overigens. Ik wens je de komende dagen veel succes en een goede nachtrust toe.
Warme groet,
Karl kruipt in zijn pen
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier