Karl Vannieuwkerke schrijft elke week een brief. Vandaag doet hij dat naar Patrick Lefevere, ploegbaas van Deceuninck-Quick-Step en The Godfather van de koers. De man die al drie decennia lang de internationale wielrennerij domineert. Patrick mag altijd een antwoordje sturen: karl@kw.be.
Beste Patrick,
Elke week toets ik bij de hoofdredactie af of ze akkoord gaat met mijn keuze van de geadresseerde van deze brief. Toen ik je naam en die van Mark Cavendish liet vallen, kreeg ik het antwoord: Patje vinden we wel nen goeien, The Godfather. Zilvervos, Godfather, Fever, Patje of simpelweg Patrick. Spreek een van deze namen uit in een koerscontext of zelfs verder daar buiten, en iedereen weet over wie het gaat. Op het verwerven van naambekendheid moet het merk Lefevere niet meer werken. De vrucht van drie decennia aan de top van het internationale wielrennen. Self-made man in hart en nieren. Hard maar niet hardvochtig. Zacht als winnaar. Uiteraard sta je al een hele tijd op mijn shortlist van geadresseerden, Patrick. En het voorbije anderhalf jaar waren er tig kapstokjes om de brief de nodige actualiteitswaarde te bezorgen. Asgreen, Bennett, Vansevenant, Alaphilippe,… ze hadden allemaal als hefboom gebruikt kunnen worden. Of dat magische moment in De Panne toen Tim Declercq tweede werd wanneer Yves Lampaert won en de gevleugelde woorden sprak: de vuvden in den Omloop en tweede ier. Ge goat godverdomme meugn belln no Patje wi . Ik speel het fragment af en toe eens af als ik in mijn bureau zit en nood heb aan een injectie van positivisme.
Je resultaten zijn gebaseerd op de ideale mix van koopmanschap, intelligentie, people management, kennis en vechtlust
Ik zat eigenlijk te wachten tot Mark Cavendish nog eens zou uitpakken om deze brief te tikken, Patrick. En dat deed hij deze week in Turkije. Op het moment dat ik dit aan het schrijven ben, verwijst hij Jasper Philipsen voor de derde keer op evenveel dagen naar de dichtste ereplaats. Cav is back . In de wielerwereld vond niemand het een briljant idee dat je hem terugpakte, geloofde ook niemand dat je hem dit nog kon laten doen. Wie nu het tegendeel beweert, is niet eerlijk. Cavendish was afgeschreven, reed al een paar jaar meer achteruit dan vooruit. Hij kroop naar het einde van een desalniettemin schitterende carrière. Dat je hem – grotendeels op basis van dankbaarheid en affectie – toch nog een contract gaf, siert je. Maar tegelijkertijd moet je mercantiele geest je gezegd hebben dat er nog sportieve opportuniteiten waren. Je hebt een fantastische erelijst in de wielrennerij, maar het kunstje met de Manxman is van het mooiste wat er bestaat. Met kippenvel en tranen in de ogen heb ik de sprints in Turkije zitten bekijken en herbekijken. Ze zijn van een uitzonderlijke schoonheid tegen het licht van de wielergeschiedenis.
Maar het is het totale traject dat respect verdient, Patrick. Tot spijt van wie het benijdt, blijft het een kunst om een model neer te zetten dat zoveel jaren overeind blijft. Een methode waar geen sleet op komt, kan enkel het resultaat zijn van visionair inzicht en nimmer aflatende beroepsijver. Die karakteristieken heb je allebei. Je resultaten zijn gebaseerd op de ideale mix van koopmanschap, intelligentie, people management, kennis en vechtlust. Die laatste eigenschap etaleer je misschien soms te veel op sociale media. Van de pot gerukte giftige tweets overgoten met een saus emotie dienen je zaak zelden. Ik weet dat het ook binnen The Wolfpack een gespreksthema is en dat sommige mensen die je al bijna dertig jaar omringen liever zouden hebben dat de gevoelens het op zo’n momenten niet overnemen van je intelligentie. Maar de strijder in je heeft je ook gebracht waar je nu staat. Al jaren lossen concurrenten met meer centen je wiel als het erop aankomt. Als je straks met Remco de Tour nog wint, zullen we spreken van een voltooide symfonie. Maar zelfs zonder blijft het een uitzonderlijk oeuvre. Mijn welgemeende felicitaties hiervoor.
Vive le Vélo ! Voor altijd!
Warme groet,
Karl kruipt in zijn pen
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier