Karl Vannieuwkerke schrijft deze week een brief naar Bashir Abdi, onze landgenoot die vorig weekend het Europees record op de marathon van Rotterdam verpulverde. Het marathonwonder mag altijd antwoorden: karl@kw.be.
Beste Bashir,
Het was de voorlaatste avond van een voor mij best lange sportzomerrit. Na het EK voetbal, de Tour en Tokio 2020 kwam de vakantie in zicht. Toen ik iets voorbij middernacht naar de olympische marathon in Saporro zat te kijken, maande mijn vriendin me aan om te gaan slapen: Je ziet er moe uit, lief. Slaap maar een beetje zodat je nog wat jus hebt voor de afterparty van morgenavond! Onze goede vrienden Bart en Fleur waren er voor het weekend en trokken ook stilaan naar boven. Ik knipoogde naar Bart en deed teken dat hij moest blijven zitten. Onder het motto magic is in the making overtuigde ik hem om samen met me naar de marathon te kijken. Jullie hadden nog maar tien kilometer gelopen, Bashir. En toch. Er was iets in me dat zei dat ik het me heel lang zou beklagen mocht ik op dat moment in slaap zijn gevallen. Mijn lief had nochtans gelijk. Ik was moe, nagenoeg helemaal op na die lange sportzomer waar ik ook tijdens de spelen weinig wou missen en het uurverschil met Japan me parten begon te spelen. Maar die marathon aan me laten voorbijgaan, kon ik echt niet. Het sportdier in me pruttelde tegen. Mijn sympathie en respect voor jou en Koen Naert is dan ook groot. Topsporters van het zuiverste ras. En vanuit het atletiekmilieu was me al een hele tijd ingefluisterd dat je podiumrijp was. Hoe dichter jullie bij de streep kwamen, hoe meer Bart en ik de afstand tot het televisietoestel verkleinden. Toen je dreigde af te haken voor de laatste podiumplek werden we bijna helemaal gek. Niet vierde! En dan was er Abdi Nageeye, je trainingsmaatje, die je met wilde gebaren mee het podium op wilde. Je vond de ultieme kracht om Cherono te passeren en je de Belgische sportgeschiedenis in te lopen. We sprongen op de zetel, Bashir. Zot van contentement. En we lagen nog uren te woelen van de adrenalinekick die je ons had bezorgd. Nog wat minder nachtrust, maar het was het meer dan waard.
We lagen nog uren te woelen van de adrenalinekick die je ons had bezorgd
Dinsdag kwam je op het Gala van de Flandrien een trofee overhandigen. Amper twee dagen nadat je je in Rotterdam tot Europees recordhouder had gekroond. 2 uur 3 minuten 36 seconden. Met beate bewondering keek een zaal van 1.600 mensen naar je toen je mankend richting podium stapte, Bashir. De mensen stonden recht, floten op de vingers en scandeerden je naam. Ik had het voorrecht om op een halve meter van je te staan en zag de lichtjes in je ogen fonkelen als de mooiste sterretjes die je aan de hemel kan vinden. Waterlandertjes stapelden zich op als teken van dankbaarheid. Wat ben je toch een geweldig schone vent, Bashir. Geliefd door iedereen. Dat Abdi Nageeye je mee op dat podium wou in Saporro vertelt vooral veel over jou. Enkel mensen die veel geven, krijgen veel terug. Ondertussen ben je in België een symbooldossier. De ambassadeur van de diversiteit. Een vent van Gent, zonder dat je daarvoor je Somalische roots moet verloochenen. Straks ook sportman van het jaar? Graag. Wout van Aert zou er geen probleem mee hebben, zo gaf hij dinsdag al aan. Niemand misgunt je iets, Bashir. De wederzijdse bewondering was vertederend om te zien. Je wachtte na afloop van het gala rustig je beurt af om met Wout op de foto te gaan. Die wou weten of je geblesseerd was. Je glimlachte en zei van niet: Het zijn gewoon de inspanningen van zondag die zich wreken. Gewoon. Wout fronste de wenkbrauwen. We verlangen nu al naar de olympische marathon in Parijs. Je op klaarlichte dag en zonder nachtrust in te boeten naar goud zien lopen. Het zou gewoon de max zijn, Bashir.
Met warme groet,
Karl kruipt in zijn pen
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier