Karl Vannieuwkerke schrijft deze week een brief naar marathonloper Koen Naert. De West-Vlaamse atleet kon zijn titel van vier jaar geleden niet verlengen op het EK marathon in München en eindigde als achtste. Koen mag altijd antwoorden: karl@kw.be.
Beste Koen,
Je veranderde de Odeonplatz in München maandag in een klein tranendal. De ontgoocheling om een achtste plaats op het EK marathon moest worden verwerkt met vrouw en zoon. Elise legde haar linkerhand liefdevol in je nek, streelde je met de duim en ging uiteindelijk met haar vingers door je haren. Je legde je hoofd op haar schouder en huilde zachtjes.
München bleek Berlijn niet. Prestaties zijn niet te programmeren. Gelukkig maar, want ook dat is het mooie van de sport. Maar daar had jij op dat moment geen boodschap aan. Nu misschien nog altijd niet. Zoon Finn zat op je arm en keek het tafereel aan met de onschuldige ogen van een kind. Hij drukte zijn wang even tegen de jouwe en probeerde dan zoveel mogelijk van de prikkels die op hem afkwamen in zich op te nemen. Winnen doe je in jullie geval met het gezin, verliezen ook. Elise weet wat je ervoor doet en jij weet wat zij ervoor opoffert. Sociale isolatie, ontheemd en vervreemd van vrienden. Terwijl jij in Afrika je vooropgestelde schema netjes afwerkt, slaapt, eet en aan een nieuwe training begint, runt zij een gezin. Elke minuut van de agenda planmatig ingevuld. Weinig groene vakjes met tijd voor hobby’s.
Dankzij jou en Bashir Abdi zijn we niet alleen een land van wielrenners, maar ook een volk van lopers
Terwijl veel sporters wekelijks een nieuwe kans krijgen, moeten marathonlopers het doen met een paar momenten per jaar. De marge op een mindere dag of zelfs een minder momentje zoals afgelopen maandag is wel heel klein. Achtste op een EK marathon. Op zich is het een knap resultaat, Koen. Maar we begrijpen allemaal de ontgoocheling. Je kwam voor meer. Veel meer. De deceptie pleit voor je drang naar perfectie. En die laat zich niet snel kooien. Je weet al een tijd hoe het voelt om op het hoogste schavotje te staan en naar het volkslied te luisteren. Eens je van de zoetste druiven hebt geproefd, is het moeilijk om nog tevreden te zijn met een beurse appel. Alle begrip. Maar ik wil je vooral bedanken, Koen. Jij en Bashir Abdi hebben ons de voorbije jaren doen geloven en vooral ook duidelijk gemaakt dat we op elk kampioenschap mogen dromen van een medaille. Goud in Berlijn, brons in Tokio en Eugene, een Europees record in Rotterdam. We zijn niet alleen een land van wielrenners, maar ook een volk van lopers. Nu even op reis met het gezin is het enige waar ik naar verlang, liet je je in München ontvallen. Geniet van de welverdiende vakantie. En blijf daarna de offers brengen en de uitdagingen aangaan. Je bent een voorbeeld voor velen. Een klasbak met en zonder loopschoenen.
Het is jammer als je niet kan geven wat je wil, zei je nog na de marathon in München. Je wilde Finn zo graag een medaille rond zijn nek hangen. Je hebt je niets te verwijten, Koen. Je deed er alles voor. Toen we je uitnodigden voor Vive le Vélo deze zomer gaf je met pijn in het hart verstek. Je had het graag eens meegemaakt, maar je wilde vooral niet dat je je zelf iets zou moeten aanwrijven als het zou tegenslaan. Ik ben blij dat je niet bent gekomen, Koen. Ik zou me medeschuldig hebben gevoeld. Ach nee, weet dat die uitnodiging ook voor de komende jaren openstaat. Kom gerust af als de agenda het eens toelaat en blijf ondertussen met dezelfde drang en dwangmatigheid nieuwe doelen najagen. En als er geen medaille meer volgt voor Finn, vergeet dan vooral niet dat je er thuis al een hele mooie hebt liggen. Een gouden. Ergens. In een laatje.
Warme groeten,
Karl kruipt in zijn pen
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier