Karl schrijft een brief naar Maaike Cafmeyer: “Zeldzaam zijn ze, de artiesten en programma’s die erin slagen om de familie aan mekaar te doen kleven”

Karl Vannieuwkerke schrijft deze week een brief naar Maaike Cafmeyer. De actrice schitterde de voorbije weken in de topreeks ‘Chantal’. Maaike mag altijd antwoorden: karl@kw.be.

Beste Maaike,

Word je in de Colruyt, Delhaize of Carrefour nu aangesproken als Chantal? Ik kan het me zo inbeelden. En ook de schunnige mopjes over de sheriff, cowboys, indianen en matrakken kunnen we zelf wel verzinnen. De gevolgen van populariteit zullen je niet vreemd zijn na de carrière die je hebt gemaakt en de programma’s waarin je de voorbije twee decennia bent verschenen. Stoor je je aan de toegenomen aandacht of geniet je ervan? Met geen van beide is er iets mis.

Twee maanden iedereen wegspelen op zondagavond. Het is een kunst. Vandaar mijn vragen. Of laat je de boodschappen voor een paar weken gewoon door de huisgenoten doen? Dat is natuurlijk ook een optie. We keken zondagavond au grand complet naar de laatste aflevering van Chantal. De grote kinderen hadden het grootste deel van de zetel ingepalmd, mijn lief en de hond de rest ervan. Ik lag dus op mijn rug op het tapijt en met mijn hoofd op het zachte kinderzeteltje van onze jongste die al een tijdje in bed lag. Het gebeurt niet vaak meer dat de tieners in huis lineair televisie kijken en samen met ons in de zetel kruipen terwijl de stoof knettert. Ook al vind ik dat ontzettend gezellig. Zeldzaam zijn ze, de artiesten en programma’s die erin slagen om de familie aan mekaar te doen kleven als was er in de zetel net een bus silicone van Soudal uitgespoten. Down the road en een pijltjes gooiende Dimitri Vandenbergh deden het je voor, Maaike. Ik wil je ervoor bedanken.

Twee maanden iedereen wegspelen op zondagavond. Het is een kunst

De emoties wisselden mekaar af in de huiskamer. Het was stil, er werd gelachen en vooral ook gespeculeerd over hoe de gijzeling in het gemeentehuis van Loveringem zou aflopen. Ik ging op zoek naar referenties van de streek, verkneukelde me bij elke West-Vlaamse uitdrukking en linkte de namen Vantomme, Vanhecke en Schietecatte aan vroegere klasgenoten of tennismaten. Ik keek ook af en toe over mijn schouder en genoot van het tafereel in mijn rug. Chantal als verbindende televisie. Cement voor generaties die in een totaal andere context zijn opgegroeid. Voor een keer werd de brug van de bakelieten telefoon naar de moderne smartphone probleemloos geslagen. De oudste, net negentien geworden, zat hand in hand met zijn vriendin. Zijn zus met een oog op de televisie en het ander op het schermpje van haar gsm. Ze volgde de aflevering en stuurde berichtjes naar haar West-Vlaams lief in Limburg. Mijn tweede schermbeleving zag ik haar denken toen ze zich betrapt voelde. Ze knipoogde.

Het is geen toeval dat reeksen als Eigen Kweek, Bevergem, Nonkels en Chantal het goed doen. Onbehouwen en ongemakkelijk werkt altijd. Je hebt al straffere rollen en vertolkingen dan deze gespeeld en neergezet, Chantal. Euh, Maaike. Maar je authenticiteit doet het in nagenoeg elke context. Toen ik een aantal jaren geleden de voetbalquiz De Twaalfde Man presenteerde, was je een van de gastpanelleden. Ik was nerveus om je een eerste keer te ontmoeten, maar dat duurde niet lang. Westvlams werd de voertaal in de coulissen. Je bent duidelijk niet vergeten waar je vandaan komt. Van Torhout of all places. Over een paar weken kiest West-Vlaanderen onder impuls van deze krant een nieuwe ambassadeur van de provincie. Dat je genomineerd bent, kan niet de minste twijfel lijden. Dat je wint wat mij betreft ook niet. Maaike Cafmeyer als opvolger van Dominique Persoone. Mijn stem heb je. Want we zin preus lik e pekke ip joen. Bedankt voor alles en tot nog eens op zondagavond. Doe er nog maar een reeksje Chantal bij.

Warme groet,