Karl schrijft een brief naar Lionel Messi: “Dinsdagavond voelde ik me opnieuw kind, Leo”

Karl Vannieuwkerke schrijft deze week een brief naar Lionel Messi. De Argentijn speelt zondag de finale van het WK in Qatar en maakt nog steeds kans op de enige prijs die hij nog nooit won: wereldkampioen worden. De Vlo mag altijd antwoorden: karl@kw.be.

Beste Leo,

Dit schrijven voelt aan als dat van een tiener die in zijn kamer een briefje richt aan een van zijn idolen. Bijna veertig jaar geleden deed ik het geregeld. Brieven schrijven naar de sportmannen en -vrouwen waar ik een bijzondere boon voor had. Een dertigtal schreef ik er. Over alle sporten heen. Naar Pele, Maradona, Muhammad Ali en Greg Norman tot Chris Evert. De brief aan Nadia Comaneci parfumeerde ik zelfs lichtjes met de Old Spice van mijn vader.

De schrijfsels werden niet opgestuurd – ik had niet geweten waar naartoe – maar bewaard in een oude koekjestrommel met de beeltenis van Koning Boudewijn en Koningin Fabiola. Toen ik ze een jaar of tien geleden terugvond op zolder, wist ik dat ik een mooie jeugd had gehad en dat sport me tot dromen had aangezet.

Dinsdagavond voelde ik me opnieuw kind, Leo. Je zal dit nooit te lezen krijgen, maar ik waan me met plezier nog eens veertien jaar. Je nam me in die halve finale bij de hand en loodste me met sprekend gemak naar de jaren zeventig en tachtig. De aanloop naar de match voelde al aan als een dwaaltocht naar oude verlangens en dat zal zondag niet anders zijn. Terwijl er voor de kwartfinale tegen Nederland nog wilde dieren in je ogen huisden en die helemaal werden losgelaten na het laatste fluitsignaal zagen we vier dagen later de serene versie van jezelf.

Die handen aan je oortjes, het Riquelmegebaar, moeten we daar echt twintig jaar voor terug in de tijd, Leo? Heb je twee decennia gewacht om je gram te halen op Louis Van Gaal omdat hij je Argentijnse vriend Juan Roman Riquelme toen na een jaar al doorstuurde bij Barcelona? Dan moet het wel heel diep hebben gezeten. Alsof er een vleugje Maradona was neergedaald in dat explosieve lijfje van je. Des mensen. Niet elke dag kan dezelfde zijn.

Tegen de Kroaten zagen we opnieuw de serene versie van jezelf, Leo. Hoofd en hart in evenwicht, het jachtinstinct intact. In de tweede helft degradeerde je de op dit tornooi nochtans uitstekende Gvardiol tot een figurant. Je was bij elke actie de kernreactor in het merg van de vijandige verdedigingslinie. De schoonheid van het voetbalspel zat verpakt in één actie. Een ren en een collectie dribbels die ongeveer tien seconden van ons leven in beslag namen. Te mooi voor woorden. Julian Alvarez wachtte tot je de bal bij hem deponeerde en scoorde zijn tweede van de avond.

Kroatië kon op geen enkel moment aanspraak maken op een nieuwe finaleplaats. Al toen je je penalty op een feilloze manier binnen jaste, voelde je dat het lot van Luka Modric was bezegeld. Grootmeester zet virtuoos schaakmat. Ik volg dit wereldkampioenschap in de rug van onze analisten, als een vlieg op de muur. De superlatieven bleven het laatste half uur van de match door de greenroom echoën. Franky Van der Elst plaatste een spurtje door de gangen van het Wintercircus in Gent, Wesley Sonck sloeg de armen ten hemel en Gert Verheyen sprak het woord schoon uit zoals niemand anders dat kan.

Maar voorlopig is het unfinished business. Zonder dat je nog iets moet bewijzen, speel je zondag op 35-jarige leeftijd de belangrijkste wedstrijd van je carrière, Leo. Eén match die het verschil maakt tussen een volledig repertorium zonder blinde vlek en een onvoltooide symfonie. Niemand die je de wereldtitel misgunt. Elke rechtgeaarde voetballiefhebber die door zijn nationaliteit niet gedwongen wordt om voor een land te kiezen, is zondag Lionel Messi. Ik ook. Als je de wereldbeker naar Buenos Aires brengt, rollen er ongetwijfeld tranen over de wangen van heel wat tienerjongens. Ik kan je niet garanderen dat dit kind het ook droog houdt.

Warme groet,