Karl Vannieuwkerke schrijft elke week een brief. Deze keer richt hij zich tot Walter Arfeuille uit Vlamertinge, bij Ieper. De krachtpatser werd verschillende keren opgenomen in het Guinness Book of Records. De stuntman mag altijd antwoorden: karl@kw.be.
Beste Walter,
Plots ben je daar opnieuw. Jarenlang leek je in een vergeetput verdwenen, verbannen naar de rand van een veeleisende maatschappij. Dat was ook zo, maar je bent terug. Helemaal. Ik ben blij dat de naam Arfeuille tegenwoordig opnieuw gezwind door krantenpapier passeert. Er verschenen naar aanleiding van de documentaire die over je uitkomt een aantal hele mooie portretten. Dat van Pieter Dumon in De Morgen stak er bovenuit. De documentaire BEEST blaast het stof van een vergeten fenomeen, stond er. De laag was dik, er moest een paar keer worden geblazen. Maar op 71-jarige leeftijd besta je opnieuw, Walter. Doodeerlijk. Wars van personal branding. Je krijgt wat je ziet. De showman is dood. Leve de mens Walter Arfeuille.
Je lijkt wel de sleutel tot een kerker vol jeugdherinneringen. Ik zal niet onder stoelen of banken steken dat ik als kind bewondering koesterde voor Het Beest van Vlamertinge. Wat je deed, sprak tot de verbeelding. Krachtpatserij verpakt in geschenkpapier met luipaardmotief. In de foto bij het interview in De Morgen schuilt voor mij een schat aan symboliek.
Een man van bijna 150 kilogram in een luipaardpakje op de sporen van het tjokvolle perron van het station van Diksmuide. José Titeca met de camera in de aanslag om de beelden zo snel mogelijk in Brussel te krijgen. Daarvoor moest hij in 1996 nog naar het inprikpunt in Oostende, Egem of Kortrijk rijden. Johan Roggeman die door de zoeker van zijn camera kijkt en dezelfde beelden uit een andere hoek maakt voor VTM. Ik kan er alleen maar om glimlachen. Zevenentwintig jaar geleden al, alsof het gisteren was. Jij trok wel een trein van meer dan 200 ton drie en een halve meter vooruit. Het Beest was plots wereldnieuws.
Je hebt fouten gemaakt. En je hebt je straf uitgezeten. Het is nu misschien tijd voor eerherstel, Walter
John Massis was toen al acht jaar dood. Wilfried Morbée – zo heette de Gentenaar in het echt – had zich de titel van sterkste man van de wereld toegeëigend. Maar op een avond aan het station van Poperinge misrekende hij zich. Toen hij daar een show bracht en wat mannen in het publiek uitdaagde om een ijzeren staaf te plooien, pikte hij ook jou eruit. Tot eenieders verbazing plooide je de staaf met gemak. Massis ontstak in een Franse colère en was zonder het zelf te beseffen verantwoordelijk voor de geboorte van zijn grootste rivaal. Onthou de naam Arfeuille. Ik ga al je records breken, snauwde je hem toe. En zo geschiedde.
Toen jongens op de speelplaats van het college in Ieper stoer deden en zeiden dat ze John Massis waren, counterden wij met: En wij zijn Walter Arfeuille. In het meervoud omdat we toch minstens met vijf moesten zijn om even sterk te zijn als het beest uit Vlamertinge. De gemeente die voor eeuwig met jouw naam wordt vereenzelvigd, Walter. Al is Vlamertinge voor mij ook de sportwinkel van Christiane van de Lamaires, de Vule Seule van Geeten Smul en de onlangs gesloten herberg Sint-Joris waar het elke avond stikte van op Inne Barroo verliefde mannen. Om nog van de turnclub en het roemrijke Vlamvo te zwijgen. Maar bovenal is Vlamertinge Walter Arfeuille.
Je hebt fouten gemaakt. En je hebt je straf uitgezeten. Nu je naam overal opnieuw opduikt en er een documentaire bestaat, is het misschien tijd voor eerherstel, Walter. Er staat nog ergens in een loods een beeld van je dat twintig jaar geleden in Vlamertinge een mooi plekje zou krijgen. Door je veroordeling voor drugshandel en de gevangenisstraf is het er niet van gekomen. Waarom zou dat in 2023 toch niet kunnen? Het zou een blijvende herinnering aan een heroïsch tijdperk zijn. Benieuwd of iemand in het jaar voor de verkiezingen bereid is om hier zijn tanden in te zetten.
Met warme groet,
Karl kruipt in zijn pen
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier