Karl schrijft een brief naar kampioenenmaker Toby Alderweireld: “Gefeliciteerd. Niet alleen met de titel maar vooral voor wie je bent”

Karl Vannieuwkerke schrijft deze week een brief naar Toby Alderweireld. Met zijn treffer in het absolute slot van de match tegen KRC Genk bezorgde hij Antwerp de landstitel, de eerste sinds 1957. The Great Old won eerder al de beker. Toby mag altijd antwoorden: karl@kw.be.

Beste Toby,

De vuurwerkinstallatie in het Dudenpark wordt in stelling gebracht. De Brusselse brandweer is in de hoogste staat van paraatheid. Schaarse bomen in de hoofdstad zijn in gevaar. Union kampioen. De ploeg naar wie de sympathie van de neutrale voetballiefhebber uitgaat. Vorig jaar niet, deze keer wel. Het is zondag 4 juni 2023, iets voorbij kwart over acht. In de 88ste van de wedstrijd komt bij Club Brugge Shion Homma Mats Rits vervangen. De 22-jarige Japanner van 1m64 geeft een minuut later de titeldroom van de Brusselaars nog nauwelijks een kans op slagen. Hij maakt gelijk. Vier minuten later vloert de jongen uit de eilandstaat Union met een ippon als hij Noa Lang de 1-2 aanreikt. Die viert zoals gebruikelijk in zijn eigen universum. Het bedankje voor Homma moet wachten, het eigen ego eerst gestreeld. Einde verhaal voor Union, Genk kampioen.

De rotorbladen van de helikopter zetten zich in beweging. De bestemming van de trofee voor winst in de Jupiler Pro League is Limburg. Genk leidt met 2-1. Jullie zijn vergeefs op zoek naar de gelijkmaker. Een wanhoopsoffensief. Komt dat schot. De bal verdwijnt in de kruising, een lawine van onderdrukte driften krijgt de vrije loop. Je klopt het embleem van stamnummer 1 net niet van je borst. Antwerp kampioen. Je schot wordt wereldnieuws.

Ik heb jouw doelpunt ondertussen minstens vijftig keer bekeken

Het traject van de bal is voer voor professoren fysica en voetbalhistorici. Is een bal ooit strakker van een voet vertrokken als het belang van een trap zo groot was op een moment dat de zaak verloren leek? Vermoedelijk niet. Werelddoelpunt. Punt. En lang niet alleen de trap. De schoonheid van de assist van Jelle Bataille verdwijnt tussen de plooien van elke krant en is geen euforische vermelding in de samenvattingen op televisie waard. Onterecht. Die aflegger was minstens even grandioos als jouw wreeftrap, Toby.

Ik heb het doelpunt ondertussen minstens vijftig keer bekeken. Vanuit elke hoek. Op volle snelheid, vijftig procent vertraagd en in extreme slow motion. Het werk van Bataille is pure kunst. De aanname perfect, de schijnbeweging briljant, de negatie van Arthur Vermeeren (die met zijn rechterhand aangeeft waar hij hem wil) geniaal. Hij ziet je niet, maar voelt je wel en legt de bal met extreme precisie waar je hem het zuiverste kan raken. Op de plek waar snelheid en traptechniek mekaar in een perfecte omhelzing kunnen vinden. Niet te hard, niet te zacht. Meticuleus.

De rest is geschiedenis. Geschreven op een pollenzwangere lenteavond in Genk. Een avond die een verschrikking is voor hooikoortspatiënten, maar een zegen voor de adepten van stamnummer 1. Jouw schot verandert alles, Toby. Van twee gemiste matchballen naar opperste euforie. Van de perceptie tegen naar het perfecte rapport.

Na 66 jaar een eerste titel in de hoogste Belgische voetbalklasse nadat de beker al een tijdje in jullie bezit was. Den dubbel. Ik zie voetbalanalisten en -recensenten met in vitriool gedrenkte pennen aan een desk zitten. Een zeis leunt tegen hun bureau. Tot jij die trap aflevert. Ze grijpen met openvallende monden naar een vel keukenrolpapier om de punten van hun vulpen proper te maken. De hagiografie van Toby Alderweireld schrijven is het enige wat hen nog rest.

Het straffe aan dit belangrijkste doelpunt in de geschiedenis van het Antwerpse voetbal is dat jij – en jij alleen – de titel van Antwerp ook op de parking aanvaardbaar maakt. Mocht dat schot vanop de schoen van eender welke andere speler zijn vertrokken, was de gunfactor niet zo groot geweest.

Ik was maandag in de Stock Americain van het onooglijk kleine maar lieflijke Vladslo op zoek naar een paar bouten en moeren voor een klusje thuis. Een van de werknemers, een hevige Club Bruggesupporter, kwam naar me toe: Ik had toch liever Union als kampioen gezien. Maar het feit dat Toby dat doelpunt maakt, zorgt ervoor dat ik het toch niet zo erg vind. Toby is een topkerel! Een alleszeggende quote.

Je bent een man uit een stuk, beste Toby. Een rots waarop elke trainer die met je heeft gewerkt en werkt, kon en kan leunen. Geen greintje achterbaksheid in je afgetrainde en gespierde lijf. Oprechte tranen op het bordes van het stadhuis, Brabo die knipoogt naar je. Jouw schot in Genk bezorgt je een plek helemaal bovenaan in de Antwerpse canon, naast de grote meesters van ’t Stad. Gefeliciteerd. Niet alleen met de titel maar vooral voor wie je bent. O ja, en tot op het Europees kampioenschap volgend jaar.

Met warme groet,