Karl schrijft een brief naar Julian Alaphilippe: “Figuren als jij maken deze stiel zo interessant en boeiend”

Karl Vannieuwkerke schrijft deze week een brief naar Julian Alaphilippe, de Franse wielrenner die België afgelopen zondag op het WK een nationaal orgasme ontnam. De tweevoudige wereldkampioen mag altijd antwoorden: karl@kw.be.

Beste Julian,

Je was de voorbije week het voorwerp van menig wielerdiscussie op Belgisch grondgebied. Hadden we je zondag een cape aangedaan, hadden we je zeker kunnen verwarren met een musketier. Vinnig, snedig en schalks trok je ten strijde. Zelfverzekerd en moedig. D’Artagnan wachtte de uitnodiging van zijn uitdagers niet af, maar trok goed op tijd zelf zijn sabel. Je kwam als winnaar uit elk duel dat je opzocht en uitvocht. Voor het tweede jaar op rij ongenaakbaar en onklopbaar op een wereldkampioenschap. In Imola hadden we het zien aankomen en verwacht. Deze keer veel minder. Er stond een groot vraagteken achter je naam. Analisten die een week lang aanschoven in Vive le Vélo! achtten de kans op een verlengstuk klein. Ik herinner me dat enkel Christoph Roodhooft je naam met veel aplomb poneerde toen hem naar één kandidaat-wereldkampioen werd gevraagd. Veel Belgen hadden je liever in de rol van Napoleon tijdens de slag bij Waterloo gezien dan als de man die zichzelf opvolgde in de regenboogtrui. Dat heeft niets met aversie tegenover jouw persoon te maken, Julian. Maar alles met de doorprikte droom van een Belg die wereldkampioen wordt op een kampioenschap in eigen land. Er was wat volk dat je op boegeroep trakteerde – de ontgoocheling zat diep – en er was een occasionele zatlap die zijn pint bier over een dranghekken katapulteerde, maar van deze soort heb je er jammer genoeg altijd wel een paar. Het is spijtig dat een paar enkelingen die staan voor het zuur van de samenleving hier nu op focussen.

Je werd door de overgrote meerderheid van de Belgische wielerfans met respect behandeld.

Op het volksfeest was er vooral plaats voor grote bewondering, Julian. Op het Ladeuzeplein stonden een paar duizend wielerliefhebbers (slash kenners) bij mekaar gepakt. Toen je je zege op passende wijze fêteerde in de laatste hectometers gingen alle handen op mekaar. Zij die nog op de grond zaten, gingen rechtstaan. Een staande ovatie. Je werd door de overgrote meerderheid van de Belgische wielerfans met respect behandeld. Dat ze hoopten op een suikerdipje van je in de finale of je aanmaanden om het wat kalmer aan te doen, heeft met chauvinisme te maken. Daar kennen jullie, Fransen, ook wel wat van. Maar de hypo bleef tot groot jolijt van Patrick Lefevere uit en dus won je. Oververdiend. We zijn het er allemaal over eens, Julian. Je bent een gedroomde wereldkampioen en een garantie op veel exposure voor de mooiste trui die in een peloton te vinden is. Je won het afgelopen jaar niet zo vaak, maar je was wel aanwezig. En als er successen werden geboekt, deed je het in stijl en met panache. Zoals in het openingsweekend van de Tour. Je weet ondertussen hoe het voelt om een jaar lang in zo’n trui rond te rijden. Ik las dat je twijfelt over een nieuwe combinatie van Vlaamse en Waalse klassiekers in het voorjaar. Het zou een no-brainer moeten zijn. Nadat je nog geen jaar geleden op die motor knalde in de Ronde van Vlaanderen staat daar nog een grote rekening open. We verkneukelen ons nu al bij de gedachte aan een titanenstrijd van de wereldkampioen met de jeugd van de Lage Landen. Jij, Wout en Mathieu in de finale van Vlaanderens mooiste. Als bezitter van een loft in Ronse ga je het dan toch niet opnieuw in Hoei zoeken, Julian? Laat ons dromen en blijf spektakel leveren. Ook in onze koersen. Figuren als jij maken deze stiel zo interessant en boeiend. Wij maken een diepe buiging en wensen je het allerbeste toe voor 2022.

Met warme groet,