Karl schrijft een brief naar Gitte, de mama van Thibaut Courtois: “Jij baarde die keeper. Met een voorbestemming”

Karl Vannieuwkerke schrijft vandaag een brief naar de mama van Thibaut Courtois. Onze nationale doelman won vorig weekend de Champions League met Real Madrid. Hij deed dat op weergaloze wijze en werd verkozen tot man van de match. De mama van Thibaut mag altijd antwoorden: karl@kw.be.

Beste Gitte,

Met Vaderdag in aantocht was het misschien voor de hand liggend om je man Thierry een brief te schrijven, maar ik moet bekennen dat ik vorige zaterdag tijdens de Champions Leaguefinale na iedere redding van Thibaut even aan jou heb gedacht. Hoe zou een moeder zoiets beleven vanop de tribune? Draaien honderden kopjes na de zoveelste wereldsave je richting uit en bestaat er iets als de overtreffende trap van trots? Verandert de radeloosheid van de fanatiekste tegenstander eerst in berusting om daarna uit te monden in een vorm van bewondering? Het stadium van de vergoddelijking. De ultieme capitulatie, een buiging voor die ene tegenstander die ver boven de eenentwintig anderen op het terrein uitsteekt. Een duim naar zijn moeder op de tribune. Het lijkt me de mooiste vorm van sportsmanship.

De Ballon d’Or. Als het nu niet gebeurt, dan nooit meer

Ik probeer het me voor te stellen, maar zal nooit weten hoe de band moeder-kind vanuit het perspectief van die eerste aanvoelt. Embryo, foetus, baby, peuter, kleuter, kind, tiener, volwassene. Je bent degene die het hele proces van het dichtst heeft meegemaakt. En God schiep de doelman las ik in de krant. Jij baarde die keeper. Met een voorbestemming. Kleine Thibaut, gepredestineerd om de beste doelman ooit te worden. Jouw kleine uk op weg naar het pantheon van de sport. Een proces van dertig jaar dat vorige zaterdag resulteerde in de perfecte prestatie in het Stade de France. Toen hij dat balletje van Salah met zijn linkerhand wegtikte, zag het er al goed uit, maar toen hij met de vingertoppen van de rechterhand het atoomschot van Sadio Mané tegen de paal duwde waarna de bal als door een magneet aangezogen terug in zijn handen belandde, waren we het zeker. Niemand zou deze doelman passeren. Een artiest onverstoorbaar in zijn act.

Misschien zijn de Liverpoolfans die op de verkeerde plaats zijn terechtgekomen – zo zijn er altijd – nu wel fier dat ze dat vak met jou hebben mogen delen, Gitte. Een verhaal dat ze hun leven lang gaan doorvertellen: we hebben de finale verloren, maar we zaten in het vak van de mama van de man van de match, de legendarische doelman die ooit als eerste aan de erelijst van de Ballon d’Or zou worden toegevoegd. Als het nu niet gebeurt, dan nooit meer. De ultieme erkenning van het keepersvak kan niet langer op zich laten wachten. Anders maken de stemgerechtigden zich belachelijk.

Wisten jij en Thierry veel dertig jaar geleden. Een sportief nest. Dat was de enige constante, al de rest variabelen: vriendenkring, sportkeuze, schoolresultaten, trainers en begeleiders, karakterschommelingen, puberjaren,… Net als alle andere moeders heb je zonder twijfel ook in je haren gekrabd en halve nachten wakker gelegen. Amoureuze beslommeringen, een tegenvallende toets of rapport, een keuze waar je als ouder niet achter staat. Het baart moeders zorgen weet ik als ik naar mijn eigen moeder kijk. De stressmomenten van de wedstrijden zijn niemendalletjes tegenover het grotere plaatje. Ook al is een voetbalmatch als die van afgelopen zaterdag een zee vol draaikolken en woeste golven en gaat de wind pas liggen na het laatste fluitsignaal. Maar de dag die volgde, werd nog mooier. Het trouwfeest van je andere zoon. Of er nog zo’n weekends komen in je leven, valt te betwijfelen maar hoogtepunten zeker wel, Gitte. Ik wens jullie er nog honderden toe.

Warme groet,