Karl schrijft een brief naar Giorgio Chiellini: “Ik kan me niet van de indruk ontdoen dat er een halve of hele psychopaat in je schuilt”

Karl Vannieuwkerke schrijft elke week een brief. Deze keer richt hij zich tot Giorgio Chiellini, de beenharde verdediger van de nieuwe Europese kampioen. De rots in de branding bij Italië mag altijd antwoorden: karl@kw.be.

Ciao Giorgio,

Gefeliciteerd met de Europese titel. En grote dank om me aan de winst in de pronostiek van analisten en presentatoren van Villa Sporza te helpen. Eer, roem en aanzien tot aan het volgende WK verzekerd. Ik kan het me het komende anderhalf jaar veroorloven om Belgische voetbaliconen als Franky Van der Elst, Wesley Sonck of Gert Verheyen te jennen. Allemaal dankzij jou. Toegegeven. Toen het tornooi begon, richtte ik mijn pijlen zoals zovelen op Frankrijk, maar een paar uur later speelden jullie tegen Turkije en toen wist ik het wel. Ik had door dat het reglement toestond dat we onze sterren na één speeldag herschikten. Ik ging vanaf die openingsmatch dus vol voor Italië. En toen speelden jullie nog beter tegen Zwitserland. Je straalde en schitterde elke minuut van dit EK. Ik zag in je blik dat je een man in bloedvorm en op een missie was. Italië, land zonder grote vedetten, maar met spelers die voor mekaar door het vuur wilden en met een uitstekende doelman. Wie is Gianluigi Donnaruma? Ga jij het ons vertellen, Giorgio? Een ijskonijn van 22 jaar, nooit onder de indruk van de omstandigheden, met wallen onder de ogen waarin je gemakkelijk je zakgeld voor een volledige zomervakantie kan verbergen. Die wallen doen me vermoeden dat hij ook ’s nachts actief is. Knapt hij klusjes op voor de maffia? Verzaagt hij lijken om ze vervolgens op te lossen in tonnen met bijtend zuur? Zo ziet hij eruit. Boeventronie, ongenaakbaar.

En wie bij jij, meneer Chiellini? Ja, ik word ernstig. Want ik kan me niet van de indruk ontdoen dat er een halve of misschien wel hele psychopaat in je schuilt. Eerst zag ik je als de plezante nonkel die samen met de neefjes een half bos rooit en kampvuren organiseert om ze vervolgens vodkashotjes te leren drinken terwijl je schaterlachend marshmellows eet. Toen je in de finale net voor de verlengingen de 19-jarige Saka zonder pardon onderuit haalde door zo hard aan zijn truitje te trekken dat hij er bijna een whiplash aan overhield, spijkerde ik mijn mening bij. Ik zag je op diezelfde familiefeesten plots naast het 7-jarig nichtje zitten. Je zat links van haar en tikte op de rechterschouder. Terwijl ze naar de andere kant keek, griste je uit haar bord de laatste roomsoes, stak die in je mond en deed alsof je van niets wist. Het kind begon onbedaarlijk te huilen terwijl jij maar bleef lachen. Zoals je lach en woorden als gitaarsnaren jengelden in het hoofd van Jordi Alba bij de toss voor de penalty’s aan het eind van de halve finale. Daar was de strafschoppenreeks voor Spanje al verloren. Je kroop zeven matchen lang onder de huid van de tegenstander, Giorgio. Vastberaden en zonder gêne. Opponenten en scheidsrechters lieten zich vangen. Jij triomfeerde en stak de beker omhoog. Maar de eerlijkheid gebiedt me te zeggen dat je de titel ook verdient. Je bent zo’n ongelooflijk goede voetballer. Elke interceptie is het gevolg van een perfecte timing, iedere tackle is messcherp, je verliest geen kopduel en tilt de hele ploeg verbaal én door je lichaamstaal op een hoger niveau. Je bent het type speler dat iedereen in zijn ploeg wil. Elke keeper wil zo’n zot voor zich in een verdediging. Je bent onbetaalbaar. Je erelijst spreekt boekdelen en het verbaast niemand dat er al eens een tegenstander in je schouder bijt. Daarmee is alles gezegd.

Warme groet,