Karl Vannieuwkerke richt zich deze week tot Eduard Sobol, de Oekraïense verdediger van Club Brugge die momenteel zeer zware dagen meemaakt door het brutale oorlogsgeweld in zijn land. De linksback mag altijd antwoorden: karl@kw.be.
Beste Eduard,
Ik ken je niet persoonlijk, jij mij ook niet. Maar dit is een brief van en voor iedereen. Je bent een symbooldossier. Een van de vele Oekraïense venten die buiten het vaderland aan de kost komt en die vaak – overmand door heimwee – aan vrienden en familie denkt. Maar die ook weet dat de lokroep van het buitenland de beste weg is om de toekomst van het gezin te verzekeren.
Het moet in normale omstandigheden al niet gemakkelijk zijn, laat staan in oorlogstijden. Zondag zat je tegen Antwerp tweeëntachtig minuten op de bank. Wat speelde er door je hoofd toen je daar zat? Aan wat dacht je? Inslaande raketten in Kharkov of Marioepol, het Russische konvooi met Poetins marionetten op weg naar jullie hoofdstad of misschien aan de Russische eigenaar van de vereniging die ook in het Jan Breydelstadion voetbalt? Misschien kon je alles ook gewoon even loslaten en zorgden negentig minuten voetbal voor een beetje rust in je hoofd tussen de slapeloze nachten door. Simon Mignolet die, verblind door de zon, vergeefs achter een bal grabbelt, Denis Odoi op Duracellbatterijen als zaaier van energie voor een hele ploeg, de collectieve wanprestatie van Antwerp, je eigen invalbeurt van tien minuten in een warm dekentje van supportersliefde gewikkeld.
Er waren genoeg zaken die je konden afleiden, maar na het laatste fluitsignaal stapte je op burgerschoenen opnieuw de realiteit binnen, Eduard. De keiharde realiteit. Bommen blijven vallen en raketten blijven inslaan, ondanks lopende onderhandelingen. Een surrealistisch schilderij leek het. Twee partijen aan een grote tafel op de Wit-Russische grens, gescheiden door twee vlaggetjes. Wie bedenkt het anno 2022? Die ene psychopathische architect van de waanzin die vanuit Moskou opereert blijkbaar. De straatscènes uit je geboorteland kunnen zonder commentaar. Er is maar één woord voor: waanzin.
Ik wens jou en alle Oekraïners snel het oude en vertrouwde leven toe
Ik lees dat je een empathische trainer hebt, Eduard. Als Eddy (je koosnaam binnen de spelerskern) een dag iets anders wil doen dan voetballen, dan is dat voor mij geen probleem. Niemand had kunnen voorspellen dat zoiets zou gebeuren: het is verschrikkelijk voor zijn familie. Alfred Schreuder en zijn menselijke kant. Het soort trainer dat elke sporter verdient. Een leider die het mentale welzijn van een speler laat prevaleren op de prestatiedruk inherent aan topsport.
Je lijkt me een rustige, maar gedreven gast, Eduard. Iemand waarop een ploeg altijd kan rekenen. Niet het type speler dat zeurt en zanikt als hij eens op de bank belandt. Maar je bent vooral een mens met gevoelens. Sport wordt wel eens de belangrijkste bijzaak van de wereld genoemd. Dat wordt op dit moment duidelijk, maar ook de kracht van sport komt aan de oppervlakte. Dat voetbal nu als drukkingsmiddel wordt gebruikt, is een goede zaak. Dat diepmenselijke gebaren op een veld legio zijn, is hartverwarmend. Het applaus bij jouw invalbeurt afgelopen zondag, de manier waarop Jan Vertonghen zijn aanvoerdersband doorgeeft aan Roman Yaremchuk tijdens Benfica Lissabon-Vitoria Guimaraes, de ‘No War’- T-shirts van Manchester City op bezoek in Goodison Park. Er schuilt veel schoonheid in de mens. Solidariteit over rassen en nationaliteiten heen zal het uiteindelijk halen op tirannieke verlangens van een gek die beter zou branden in de donkere krochten van de hel dan een heel volk en bij uitbreiding een hele wereld mee te slepen in een verderfelijk machtsspel. Ik wens jou en alle Oekraïners snel het oude en vertrouwde leven toe, Eduard. Veel sterkte!
Warme groet,
Karl kruipt in zijn pen
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier