Karl schrijft een brief naar de mama van Sanda Dia: “Ik kan je alleen maar bedanken voor zoveel levenswijsheid”

Karl Vannieuwkerke schrijft elke week een brief. Vandaag richt hij zich tot Annemie De Vel, de mama van Sanda Dia. Reageren kan via: karl@kw.be.

Beste Annemie,

Mevrouw De Vel,

Je hebt ons vorige week een les in nederigheid geleerd. Je open brief naar aanleiding van de mediagekte rond het vonnis in de zaak Reuzegommers-Acid kwam binnen. In een dossier waarin geen winnaars zijn, alleen maar verliezers. Het resultaat van het proces naar aanleiding van de dood van jouw zoon was in Brugge de inzet. We verloren ons in de polarisering van de zaak, maar jouw brief heeft onze ogen geopend. Waarvoor dank.

De meedogenloze zoektocht naar clicks jaagt media en influencers, ja ook Acid, ver voorbij de grens van het fatsoen. Het stormde aan de kust, zelfs letterlijk, toen jij je brief publiceerde. De wind stoeide in Blankenberge met de zee, draaikolken maakten schuimkoppen. De storm verplaatste zich naar het hoofd van een 24-jarige knaap die de controverse niet schuwt en de aandacht met volle teugen nuttigt. Ik denk dat achter het pantser van ongenaakbaarheid een gevoelige en kwetsbare kerel schuilt.

Ik denk oprecht dat Nathan Vandergunst een prima gast is en dat er heel veel goede bedoelingen achter zijn acties schuilgaan, maar over de vorm kunnen thesissen worden geschreven en herschreven. Na de Acidshow in het gerechtsgebouw van Brugge hadden we nood aan perspectief. Jij bracht sereniteit in het debat. Je had gekozen voor een plek in de schaduw, voor je eigen manier om het drama dat je heeft getroffen te verwerken. Je stapte schuchter, maar pakkend uit de anonimiteit met een brief die alleen door een intelligente persoon kan zijn geschreven. Je laat meteen een onuitwisbare indruk na, mevrouw De Vel. Met een doel voor ogen: Sanda’s ziel laten rusten.

Sadisme, kleineren en ontgroening hoeven niet in een zin samen te horen. Exact wat jij schrijft, mevrouw De Vel.

In onze woonkamer inhaleerden we alle zinnen van je brief niet één keer, geen twee keer, maar wel tien keer. Wat er die nacht tijdens de doop gebeurd is, is lang en grondig onderzocht. Het gerecht heeft alle kanten van het verhaal op een evenwaardige manier gehoord, ze zorgvuldig afgewogen en heeft zich erover uitgesproken. Sanda is om het leven gekomen bij een tragisch ongeluk als gevolg van onbezonnen gedrag en, hoe pijnlijk om te horen ook, zijn eigen keuzes. Het had niets te maken met zijn afkomst, met zijn ouders, met zijn huidskleur. Als het niet was gebeurd, was hij gewoon een Reuzegommer geweest. En had hij het volgende jaar meegedaan aan de doop, maar dan aan de andere kant.

Woorden uit de mond van een moeder die haar oogappel heeft verloren. Wie zijn wij dan om daar nog kanttekeningen bij te plaatsen? Caroline had het hier in de zetel al tien keer gezegd. Wat gebeurd is met Sanda kon op onze dierenartsendoop in Gent twintig jaar geleden jammer genoeg ook zijn gebeurd. Het is een wonder dat het zo lang heeft geduurd voor het zich heeft voorgedaan. Het pijnlijke aan dit verhaal is dat jongeren die later aan de top van onze maatschappij staan niet inzien hoe dwaas dit soort rituelen wel zijn. Sadisme, kleineren en ontgroening hoeven niet in een zin samen te horen. Exact wat jij schrijft, mevrouw De Vel.

Rechtvaardigheid doen aan Sanda kan door paal en perk te stellen aan achterhaalde dooprituelen, de onmenselijke vernederingen en beproevingen zonder enige vorm van beheersing of verantwoording. Je woorden zouden kunnen helpen om het moreel kompas van de maatschappij opnieuw te ijken. Maar ik vrees dat de dagen waarop de waanzin het verstand verslaat nog altijd talrijker zullen zijn dan de dagen waarop sereniteit heerst. Ik wens je vooral heel veel rust toe, mevrouw De Vel en een eerlijke kans om het ergste wat een ouder kan meemaken te verwerken. Tegelijkertijd kan ik je alleen maar bedanken voor zoveel levenswijsheid. Het ga je goed.

Warme groet,