Karl Vannieuwkerke schrijft deze week een brief naar Bart Peeters. De artiest won vorige week op de MIA’s verrassend de award voor beste album. Peeters mag altijd antwoorden: karl@kw.be.
Beste Bart,
Bewondering. Dat is wat ik voor je koester. Bijna beate bewondering. Als ik aan jou denk, kan ik er met mijn hoofd niet bij hoeveel talenten ze in een mensenlichaam hebben gekregen. Ofwel zijn al die talenten minutieus en met een chirurgische precisie gestapeld ofwel zijn ze zo hard op mekaar gepropt dat je hoofd op ontploffen staat.
Germaanse filoloog, theaterwetenschapper, zanger, drummer, gitarist, presentator, acteur, katteneigenaar. Veel van je nummers prikkelen spontaan mijn hersenen bij dagdagelijkse bezigheden. Als ik op zondagmorgen naar de bakker rij met de kleine Jack Odile op de achterbank, gaat mijn duim niet zelden naar Brood voor morgenvroeg op Spotify. Waarom de waanzin het verstand versloeg? Ik heb geen idee maar wel een brood. Brood voor morgenvroeg. Ik zing luid mee, terwijl Jack Odile vooral over het snoepje praat dat hij straks van de bakkerin zal krijgen. Groen is mijn lievelingskleur hé, papa. Ik lach en zing nog wat luider met je mee, Bart.
Je zou passioneel urenlang teksten kunnen debiteren in het licht van een grote schijnwerper voor een lege zaal en je zou er bovendien zelf gelukkig van worden.
Je zaait een gevoel van geluk in de auto, op terrasjes en in kantoorruimtes. Als de lentezon ook maar even durft te komen piepen, zijn het voor mij al zomerdagen. Allemaal door jou. Mannen met een pens focussen de lens van hun apparaat, het hele strand kijkt met ze mee. Elke blote tet wordt erop gezet en een kleuter gaat frisco in de hand zwemmen in zee. Zo van die zomerdagen. Die vragen om weinig of niets. Dat je denkt: pfff die wagen. Dan neem ik nog liever de fiets. Instant happiness.
Vorige week genoot ik van een simpele Instagramfoto: oud koppel geniet op zondag stond erbij. Anneke en jij in een tuinzetel onder een fleecedekentje aan de vijver, Pip de kat op de achtergrond. Meer moet dat niet zijn. Genieten van kleine dingen en excelleren op het grote podium. De natuurlijke biotoop waar je elk momentje zonder moeite pakt. Is het nu als presentator of als artiest? Het maakt geen verschil uit. Zoals vorige zaterdag toen je je MIA voor De kat zat op de krant als beste Nederlandstalige album ging afhalen: Die had ik niet zien aankomen, maar onze kat duidelijk wel. Die begroette me vanmorgen met MIA-uw. Subtiel en briljant in zijn eenvoud. Je zou passioneel urenlang teksten kunnen debiteren in het licht van een grote schijnwerper voor een lege zaal en je zou er bovendien zelf gelukkig van worden.
Je bent niet alleen een meester-kunstenaar, Bart. Je bent ook een sympathieke en warme mens. Uiteraard ben ik je de voorbije twintig jaar in televisieshows en in de wandelgangen van het omroepgebouw wel eens tegen het lijf gelopen. Je was altijd even vriendelijk. Niet gespeeld, maar oprecht. Toen je broer Stijn me ondertussen meer dan tien jaar geleden een complimentje maakte met jouw groeten, heb ik een week op een wolk geleefd. Stijn is dezelfde warme mens. De Peetersen zijn intelligent en authentiek.
Je merkt het. Jullie kunnen weinig fout voor me doen. Lepeltjesgewijs schurk ik me tegen je artistieke erfenis aan, Bart. Je rijdt op zeer geregelde basis met mij richting Brussel. Maar ik ben niet alleen. Je wordt opgeëist door heel wat pendelaars omdat je files draaglijker maakt, dagen minder somber en het leven plezanter. Je behoort niet tot de Vlaamse canon, je bent het. We kunnen je daar niet dankbaar genoeg voor zijn. Je weet niet eens hoeveel ik van je hou. Ik wens je het beste en tot nog eens!
warme groet,
Karl kruipt in zijn pen
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier