In Roeselare leef je niet anoniem en kan iedereen iemand ten goede zijn

Al sinds het begin van de zomer kun je op onze pagina 4 terecht voor de zomerreeks ‘Bie Us’. Daarbij portretteren we elke week een gezin uit de regio dat naar het buitenlands verhuisd is om daar een b&b of andere vorm van logies te openen. Stuk voor stuk verhalen die doen dromen en zin krijgen om de grenzen over te steken en een nieuwe uitdaging aan te gaan. Niet dat we ambities hebben, we zouden al het moois hier snel missen, maar dagdromen kan nooit kwaad.

Dat er zoveel streekgenoten wel de stap zetten is bewonderenswaardig. Enkele weken geleden lazen jullie hier al het nieuws dat Bulik 2.0 ermee stopt en dat er plannen in Spanje waren. Welke? Daar was het nog even naar gissen. Ondertussen is er meer duidelijkheid. Ook zij zullen er een b&b uitbaten. Ook hier een lang gekoesterde droom en een trein die ze niet konden laten passeren. Wie weet hervatten we volgende zomer wel de reeks ‘Bie Us’. Bij deze staat de eerste naam op onze longlist alvast genoteerd.

Aan de andere kant is het fijn om te zien dat mensen terugkeren naar de Rodenbachstad. Ereburgemeester Luc Martens is zo iemand. Toen hij enkele jaren geleden richting het Leuvense uitweek voor de professionele bezigheden van zijn partner zag het er niet direct naar uit dat hij zou terugkeren. Zeker niet met een optrekje in Cadzand als alternatief. Maar kijk, ondertussen is het nieuwe stulpje volledig ingericht en is het alsof ze nooit weggeweest zijn.

Nu kan er ook echt genoten worden van de stad en is alle kritiek op het beleid van Luc Martens, dat er destijds bij heel wat mensen was, verstomd. Megalomaan, zo noemden sommige mensen zijn visie op het Roeselare van de toekomst. De Munt had geen plaats in Roeselare en ook het nieuwe station was een doorn in het oog voor velen. Nu blijken beide meer dan een meerwaarde te zijn voor de stad. Hij volgt het nog wel, maar politicus is Martens niet meer. Nabij het stadspark geniet hij van de rust. Maar ook van de mensen. “Hier voel ik me thuis. Neen, in Roeselare voel ik me thuis. Dit is een warme stad: de mensen zijn er vriendelijk, zeggen er goedendag of steken hun hand op. Je leeft hier niet anoniem en dat hebben wij graag. In deze stad kan iedereen iemand ten goede zijn, mensen hebben betekenis.” We zouden het zelf niet mooier kunnen zeggen.