Wat speelt er door het hoofd van iemand die dagelijks van Brugge naar Brussel pendelt? We vroegen het Xavier Taveirne. Hij vertelt het ons in deze column. Volgende week: Liesa Naert.
Na een lange verkiezingsuitzending op de radio reed ik zondagnacht van Brussel terug naar waar ons huis staat, in Brugge. Dat is een rit van dik een uur en na heel intense dagen op het werk ben ik blij met die tijd achter het stuur.
Zeker tijdens een verkiezingsuitzending komt er zoveel informatie op je af, dat je nauwelijks de tijd hebt om dat allemaal te verwerken. Je praat erover, je vertelt wat je ziet en je stelt er vragen over. Maar echt binnenkomen? Dat is pas voor na de uitzending.
Het is de belofte van vernieuwing, alsof alles in je stad of gemeente mag en kan herbeginnen
In de auto in dit geval, met klassieke muziek. En die is passend voor de taferelen die je ziet: groot verdriet bij de verliezers, nog groter verdriet bij winnaars die verliezers blijken omdat ze niet mee mogen doen, maar ook intense vreugde bij nieuwkomers die ineens schepen of nog straffer, burgemeester worden.
Het is de belofte van vernieuwing, alsof alles in je stad of gemeente mag en kan herbeginnen. Misschien niet altijd met de mensen die je zelf voor ogen had, maar dat voordeel van de twijfel moet je ze geven.
Tegen een uur of drie, diep in de nacht, zie ik Brugge opduiken aan de horizon. Nog net klein genoeg om het in een doosje te stoppen. Dat het nieuwe stadsbestuur dat maar doet en er goed voor zorgt.
Opinies
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier