Hier zijn we weer. Niet op roze papier, maar wel op pagina 2. De Krant van Wim is weer De Krant van Bart. Of nee, excuses Michel, KW is weer De Krant van West-Vlaanderen.
En eerlijk? Het was wat wennen deze week. Een overdosis Wim Opbrouck bezorgde ons lichte afkickverschijnselen. Wat een kerel. Wat een enthousiasme. Wat een ervaring. De energiebom die hij hier dropte, zorgt gelukkig wel voor nabevingen. We kunnen nog even teren op de injectie leute die hij onder ons vel spoot. Maar geen paniek, alles komt goed.
Want we hebben ook wel wat geleerd. Dat je het nieuws soms gewoon eens het nieuws moet laten zijn. Het is niet omdat iedereen over iets of iemand spreekt, dat je mee moet huilen met de roedel. Als iedereen naar links kijkt, zoek het dan misschien eens rechts. Het lijkt simpel, maar het is makkelijker gezegd dan geschreven.
Waarom verdienen wij tot bijna 1.000 euro minder voor hetzelfde werk?
Onze baas-voor-een-week vecht ook tegen de clichés over West-Vlaanderen. Nee, we zijn niet allemaal wit. En we zijn zeker niet allemaal harde werkers. In Antwerpen of Limburg vind je er ongetwijfeld evenveel als hier.
Wim opende zijn krant vorige week met een fanfare, vandaag staat er op pagina 3 een artikel over geld. Ik voel me bijna schuldig. Bijna. Want dat is voor alle duidelijkheid niet nodig. Een krant is niet alleen een podium, we hebben ook een rol als regisseur. Wij moeten wijzen op wat niet klopt. Aandacht geven aan iets dat moet veranderen. Waarom verdienen West-Vlamingen tot bijna 1.000 euro minder voor hetzelfde werk? Omdat het hier ‘maar’ West-Vlaanderen is? Ook dat is een cliché dat in de vuilbak mag. Ook hier stijgt de energieprijs aan 100 kilometer per uur. Ook hier is het schrikken aan de pomp.
Die loonkloof mag dus dicht. En in tussentijd stel ik voor dat de benadeelde West-Vlaamse werknemers elk jaar een weekje Wim Opbrouck mogen ontvangen op de vloer. Een extralegaal voordeel dat kan tellen. Kunnen we dat afspreken?
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier