Experiment

Doe eens mee aan een experiment. Stap straks naar buiten en wandel tot je tien volwassen mensen hebt gepasseerd. Bekijk ze goed en besef: vier van hen wonen helemaal alleen. Als je doorstapt tot honderd, zijn er misschien 41 eenzamer dan je denkt.

Ik weet niet van u, maar ik schrik van die cijfers. West-Vlaanderen telt meer alleenstaanden dan ik in mijn huisje-tuintje-kindje-bubbel kon vermoeden. Bijna de helft van de huishoudens bestaat hier uit één man of één vrouw. En wees maar zeker, die vrijgezellen zijn niet allemaal ‘happy singles’. Het zijn mensen die de liefde nog niet vonden. Het zijn gescheiden ouders die af en toe ‘de kids’ hebben. Het zijn niet zo oude mannen en vrouwen die tegen wil en dank alleen gevallen zijn. En in onze vergrijsde provincie zijn het vaak ouderen die de rest van hun levenspad als eenzaat moeten bewandelen.

Op het platteland kwijnen veel bejaarden weg, in dorpen zonder leven

Financieel is dat voor al die mensen geen cadeau, dat lees je op de pagina hiernaast. Maar ook menselijk moet dat toch vaak moeilijk zijn – niet in het minst voor de oudsten. In De Standaard stond afgelopen weekend een reportage over ‘waardig ouder worden’. Op het platteland kwijnen veel bejaarden weg, in dorpen zonder leven. De getuigenissen die bij ons in de Westhoek werden verzameld, zijn ontluisterend. In oude, veel te grote en onaangepaste huizen zitten ‘happy singles’ te wachten op de thuisverpleegster, vaak het enige bezoek van de week. België blijkt geen land voor oude mensen, net zoals wij blijkbaar geen land zijn voor alleenstaanden. Het klinkt hard, maar het is iets om over na te denken – zeker voor zij die de koers bepalen.

Keren we tot slot nog eens terug naar het experiment? Je hebt gestapt tot je tien mensen hebt gezien, maar hoeveel keer heb je vriendelijk goeiedag gezegd? Het is een klein gebaar dat niets kost, maar ongetwijfeld deugd doet. Of je nu oud, alleenstaand of de gelukkigste mens ter wereld bent.