Onlangs is mijn moeder overleden. In haar flatje in de Groote Broel, onderdeel van het H. Hart Woonzorgcentrum. Ze is kunnen gaan op haar eigen verzoek. Wat ze ‘de milde dood’ noemen. Afscheid nemen is altijd hard, maar als je dan toch moet gaan, dan kunnen we iedereen zo’n einde aanraden.
Die laatste momenten hing er een warme gloed in haar kamer. Onverdunde liefde. Het is een schande dat de LEIF-dokters die ervoor ijveren dat er een menselijk punt achter een rijk leven kan gezet worden, tegenwoordig zo vaak onder vuur te komen te staan.
Wij zijn hen dankbaar. En onze dank gaat ook naar het uitstekende verplegend personeel waar mama na al die jaren een echte band mee had. Ik voel mijn ogen weer blinken als ik terugdenk aan hoe sommige zorgverstrekkers haar die laatste momenten nog een oprechte knuffel kwamen meegeven. Ze was er geen patiënt, ze was er een geliefde vrouw.
Ze was er geen patiënt, ze was er een geliefde vrouw
Ze werd er omringd door mensen met een heilig hart. Ik was woensdag nog even naar haar flatje gegaan om er samen met mijn broer en zus de laatste spullen te ruimen. Mijn dochter stuurde me een sms: de koning is in Budalys. Wellicht heeft hij gehoord dat er vanmiddag balletjes in tomatensaus zijn. Ik twijfelde wat te doen: ga ik naar huis mijn Belgische vlag halen om te zwaaien? Die lag er nog gestreken en ongebruikt bij na het WK. Maar ik bleef verder opruimen.
Ik dacht: wellicht hebben de vorst en vorstin gehoord dat mijn moeders flatje beschikbaar is en willen ze het bezichtigen. Maar we hebben ze niet gezien. Ze zullen wel budget hebben voor een groter flatje. Of misschien gaan ze nog andere woonzorgcentra bekijken. Ik kan hen in ieder geval ten stelligste het wzc H. Hart aanraden. Voor de ruimtes, de service en het warme personeel.
En ’s middags kan je er in Budalys tussen het jonge volkje van een betaalbare en uitstekende maaltijd genieten, zoals soms balletjes in tomatensaus. Maar er is ook een veggie optie. De ouderen blijven er jong, de jongeren leren er wat mildheid is. En de vorst kan er ontdooien. De ideale plek, lijkt me, om er bij een koffie zijn kerstboodschap te schrijven. Misschien worden we nog maten. Ik zit er ook soms te tikken.
Opinies
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier