Ben

Lien Vansteenbrugge vertelt over haar leven in Tielt.

Ja, Ben is vriendelijk. Ja, hij is klein en ja, het is moeilijker dan je denkt. Daarmee zijn alle mysteriën eindelijk de wereld uit. Maar hoe kon ik ooit denken dat me inschrijven voor Vlaanderens langstlopende tv-quiz, een goed idee was? Ik moet me ofwel steendood verveeld hebben, ofwel heeft iemand rohypnol in mijn drankje gedaan. Maar bon, als je aan iets begint, moet je het ook afmaken.

Uiteraard sloeg ik aan het blokken (haha). Dat was broodnodig, want ik ben compleet en volledig wereldvreemd als het op sporters, royals of tv-programma’s aankomt. Bovendien heb ik nogal vaak last van het droomsyndroom: acuut focusverlies en instant wegdromerij. Dat zijn niet bepaald pluspunten als je records wil breken in Blokken. Tel daar een bijzonder lage reactiesnelheid en een overdosis zenuwen bij, en het is een waar wonder dat ik niet onder nul eindigde.

“Op veel vlakken ben ik volledig wereldvreemd”

Toen mijn tegenstander aan het finalespel begon, viel er bijna letterlijk een last van mijn schouders. Alle faits divers, alle awardwinnaars in god-weet-welke branche, alle namen en prestaties van BV’s stroomden uit mijn hoofd en lijf, en ik bleef achter als een verpieterde leeggelopen ballon. Maar wel ééntje die een finalist van de Koningin Elisabethwedstrijd mocht ontmoeten en een vreemdsoortig digitaal schrift in de wacht sleepte.

’t Was plezant en ‘ne keer iets anders’, maar mij zie je nooit meer op tv, en dat is een plechtige belofte. Van Ben Crabbé kan (helaas?) niet hetzelfde gezegd worden.