Ik geef het maar ineens toe: van sport heb ik weinig kaas gegeten. Ik kijk niet naar de Tour of het EK, dus ga ik hier ook niet beweren dat ik er iets van ken, laat staan een uitvoerige analyse kan maken. Maar toch valt het me als leek op dat de vrouwensport alive and kicking is en dan zeker als het over voetbal en wielrennen gaat. Met topsportprestaties, mooie wedstrijden, winnaars en dito supportersaantallen. Maar vooral dat de vrouwensport eindelijk airtime- en papierwaardig lijkt. En dat is belangrijk. Om veel meer redenen dan alleen maar de sport. Het gaat over representatie, gelijkwaardigheid, emancipatie, dromen en kansen.
Vandaag lijkt het eindelijk zo dat journalisten en mensen met beslissingskracht, vrouwensport waardig achten om er aandacht aan te geven. Dat gerenommeerde sportjournalisten schrijven over Sarina Wiegman en Jolien D’hoore, over Lotte Kopecky en Tessa Wullaert. Dat ik zaken lees die me blij stemmen. Niet dat alle schampere opmerkingen van grijze oude mannen – neen, dat is te kort door de haarspeldbocht – over het niveau van vrouwensport de wereld uit zijn. Want neen, sport is niet ‘uitgevonden voor en door de man en verder ontwikkeld in functie van zijn hormonen’. Mannen en vrouwen zijn meer dan een bundel hormonen die zich willen voortplanten. We leven tenslotte niet meer in de oertijd.
Sport is een belangrijk onderdeel van onze maatschappij, een reflectie van wat leeft, en daar hoort mannen- én vrouwensport bij.
Natuurlijk is er een verschil tussen mannen en vrouwen wanneer we het over spiermassa en kracht hebben, en is mannen- en vrouwensport daarom anders. Daar spreek ik me verder dus niet over uit. Maar waarom zou het één beter zijn dan het ander? Waarom zouden de techniek, de analyse of het denkproces van een man beter zijn dan die van een vrouw (in de sport)? Representatie, gelijkwaardigheid en kansen creëer je door op de juiste plaats genoeg verscheidenheid in mensen te hebben.
Voetbal of wielrennen is niet uitgevonden en ontwikkeld voor en door mannen, het zijn sporten die al veel te lang eigendom zijn van CEO’s, raden van bestuur en van investeerders. Niet toevallig plaatsen waar de norm heel lang die van de witte heteroman is. Injecteer daar meer vrouwen (en graag ook kleur en andere geaardheden, maar dat leidt ons te ver) en dan reflecteert zich dat voor en achter de schermen. Op en naast onze velden. En in alle lagen van de maatschappij. Dan kunnen onze kinderen dromen. En doen. Dan vermijden we dat we wat mannen doen ‘beter’ vinden, dat we indien de CEO vrouw is, het nodig vinden om daar ‘vrouwelijke CEO’ van te maken. En dan kan die spits, mechanieker, bondscoach of ploegleider gewoon een vrouw of een man zijn.
Sport is een belangrijk onderdeel van onze maatschappij, een reflectie van wat leeft, en daar hoort mannen- én vrouwensport bij. Elk in hun waarde en met gepaste aandacht. En voor elke zure mens die niet akkoord gaat: niemand verplicht je om te kijken.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier