Anker

Onze columnist wuift Martine Tanghe uit.

Het geheugen is een raar ding. Zo meen ik me perfect te herinneren wat Martine Tanghe aanhad op 10 mei 1978, de dag waarop ze voor het eerst het tv-journaal op de BRT presenteerde. Ik moest toen nota bene nog zes jaar worden.

Enige research bevestigt mijn vermoeden: het was een hemd met bruine ruiten en twee in het oog springende borstzakken waarover Martine destijds haar lange, rosse haren had gedrapeerd. Een houthakkershemd dus, een vestimentair malheur dat in die tijd een kort leven beschoren was maar begin jaren negentig niettemin een revival beleefde. (Niet de schuld van Martine Tanghe, overigens, wel die van de Amerikaanse grungeband Pearl Jam, lui die nota bene nog nooit een bijl hadden vastgehouden, laat staan een eik geveld.) Martine bleek uiteindelijk niet als boomkapper in de wieg gelegd, maar kreeg de gave van de duidelijke taal en een onberispelijke articulatie mee. Niets, zelfs geen zweem van een accent, deed vermoeden dat ze haar jonge jaren in Bissegem en Kortrijk had gesleten.

Eigenlijk had Martine Tanghe geen woorden nodig om te imponeren

Eigenlijk had Martine Tanghe geen woorden nodig om te imponeren. Ze was op haar sterkst wanneer ze non-verbaal communiceerde. Eén wenkbrauw optrekken wanneer een politicus weer eens een pak onzin had verkocht. Een veelzeggende stilte laten vallen nadat gruwelijke beelden van hongersnood, oorlog of andere sores waren voorbijgekomen. Heel soms iets wat op een knipoog richting de kijker leek. En recent nog: een van verdriet geknakte stem wanneer ze tijdens het journaal afscheid nam van haar overleden collega, filmjournalist Ward Verrijcken.

Komende maandag wordt het anders zo onwrikbare anker van Het journaal definitief gelicht. Ik wens Het journaal een behouden vaart zonder gezwalp en zeeziekte toe, en ‘onze’ Martine een lang en deugddoend pensioen.