Onze columnist beleefde een bijzondere zeven november.
Hoewel ze zelf niet meer tot vieren in staat is, blijft 7 november voor altijd de verjaardag van mijn moeder. Ook een jeugdvriend met wie ik als puber een verslaving aan heavy metal deelde, blaast elk jaar op diezelfde dag een kaars meer uit. Sinds zaterdag staat november de zevende eveneens in mijn geheugen gebeiteld als de dag waarop de net geen 78-jarige Joe Biden te horen kreeg dat hij, na een verkiezingsthriller die vier etmalen de tijd nam om zijn ontknoping prijs te geven, de 46ste president van de Verenigde Staten zou worden.
De emoties die daarmee gepaard gingen! Een commentator veegde live op CNN tranen van geluk weg. In de straten van New York schreeuwden en dansten mensen met mondmaskers vier krankzinnige jaren onder Donald Trump uit hun lijf. Voor mezelf was het de apotheose van een dagenlange tv-marathon. Ik had mijn laptop in de afgelopen dagen zelfs meegenomen naar het kleinste kamertje, alwaar ik vervolgens veel langer was blijven zitten dan nodig en wenselijk was.
De verkiezing van de welgemanierde Biden heeft me weer met de mensheid verzoend
Omstreeks zes uur ‘s avonds bleek zeven-elf-tweeduizendtwintig nog een laatste troef in de hand te hebben. In het Guldensporenstadion omzeilde Trent Sainsbury, de Australische verdediger van KV Kortrijk voor wie het bijvoeglijk naamwoord ‘degelijk’ lijkt bedacht, diep in de toegevoegde tijd de kinderlijk opgezette buitenspelval van Beerschot en mikte een snoeihard schot voorbij de keeper. Eindstand: een hallucinante 5-5 in een akelig leeg stadion. Het gejuich steeg enkel op in mijn hoofd.
Het lijdt geen twijfel: op 7 november heeft de Veekaa me weer met het voetbal verzoend, en de verkiezing van de welgemanierde Biden met de mensheid. Al kan dat terwijl u dit leest alweer veranderd zijn.
Onze columnisten
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier