Op een zonnige vrijdagvoormiddag woonden vrienden, familie en kennissen de begrafenis van Nicolas Dumortier bij in Rekkem. De 28-jarige man die in Kortrijk woonde, kwam vorige week om het leven in een zwaar verkeersongeval na 15 km spookrijden.
De uitvaartplechtigheid vond plaats in de Sint-Niklaaskerk in Rekkem, waar Nicolas opgroeide. Dat hij een ontzettend joviale en sociale kerel was, vertaalde zich in een massa volk die een laatste groet wilde brengen aan hem. Naast alle aanwezigen in de overvolle kerk konden honderden anderen de dienst buiten op het grasveld mee volgen via de livestream op een groot scherm. Na de plechtigheid volgde een eerbetoon in Balthazar, één van de favoriete cafés van Nicolas.
Overal vrienden
De foto’s die werden getoond bij aanvang toonden meteen hoe Nicolas in het leven stond. Goedlachs, steeds in gezelschap van een stel goeie vrienden, nooit ver weg van een pintje en met veel goesting om ervoor te gaan. Eigenschappen die door zijn vrienden, neef en zus werden bevestigd tijdens hun getuigenissen.
“Je was de leeuw van Kortrijk, ontembaar dachten we”, sprak vriend Ewout. “Je gekende lach, je gevatte opmerkingen en zoveel meer. Gelijk waar we samen gingen, je aanwezigheid ging nooit onopgemerkt voorbij. Het was een privilege om met jou bevriend te zijn. Een bon vivant met toch een bescheiden kantje en het hart op de juiste plaats. Je had één doel: leven en geliefd worden. Bedankt Dumon, we zullen je missen.”
Risico’s
Hoe groot de indruk was die Nicolas tijdens zijn leven achterliet, zo groot was ook de indruk van zijn plotse dood. Zus Stefanie neemt moedig het woord, maar op bepaalde momenten werd ze toch overmand door emoties. “We blijven achter met vragen waar we misschien nooit een antwoord op zullen krijgen. Daar moeten we mee leren leven. We moeten die denken aan wat nog zou kunnen, we moeten onthouden hoe mooi zijn leven was”, begint ze. Er passeren tal van anekdotes de revue. Zo ook eentje over een bezoek van Sinterklaas en Zwarte Piet, en een piepkleine Nicolas die met een jachtgeweer verscheen toen Zwarte Piet dreigde hem mee te nemen in de zak. “Beschermend of showmanneke? Ik ben er nog altijd niet aan uit”, glimlacht Stefanie.
Maar ook de gevaren van het verkeer blijven niet onbesproken. Nicolas verongelukte woensdagnacht nadat hij een vriend had bezocht in het ziekenhuis van Roeselare. Op de terugweg naar huis begon hij te spookrijden en botste hij frontaal op een vrachtwagen. “Mamie en oma hebben honderden kaarsen gebrand om jou te beschermen. Als je op familiefeesten werd aangesproken op je rijstijl, liep je weg. De laatste jaren werd je roekeloosheid precies wat getemperd, maar toch is het gebeurd. Mocht je nu hier zijn, zou je opnieuw weglopen, maar ik denk dat je me toch zou gelijk geven wanneer ik je vrienden en iedereen er nog eens aan herinner hoe gevaarlijk het verkeer kan zijn. Je hield van risico’s, misschien was het wel daarom dat je zo goed bezig was op professioneel vlak. We zijn enorm trots op jouw, maar we hebben het nooit gezegd. Nicolas, het stopt hier niet. Ik ben ervan overtuigd dat je ons voor de rest van ons leven zal beschermen. Als ik zou kunnen kiezen, zou ik willen dat mijn kinderen later ook jouw gezelligheid mee hebben. Mijn gin-tonic zal vanaf nu altijd een beetje straffer gemaakt worden, want ‘het is een gin-tonic hé, geen tonic-gin’, zoals je altijd zei. Ik kan niet wachten om er weer één te drinken op jouw gezondheid wanneer ik terug mag.”
Verder leven in verhalen
De muzikale intermezzo’s bekrachtigen het gevoel dat heerst in de menigte en de kerk. “Een lopend vuurtje trok een sprintje door ons land. Tien mensen grepen naar hun tas. Tien telefoons hetzelfde bericht. En iemand zei dat jij er niet meer was. En de zon maar schijnen, een veel te mooie dag”, klinkt het. De priester spreekt over het feit dat we doorheen ons leven gedragen worden door vrienden, dat we een plusteken willen zijn voor elkaar. Er wordt verteld dat Nicolas steevast een plusteken was voor zoveel mensen om hem heen.
Je was de eerste om op de gang te staan met bloemen bij een geboorte
Dat wordt beaamd door Gaël, die doorheen de tranen getuigt hoeveel Nicolas, die blijkbaar ook luisterde naar tientallen bijnamen, voor hem betekende: “De afgelopen dagen ben ik overladen met berichten over jou en telkens kwamen de zelfde oneliners naar boven: ‘de zwakke moetn deruit’, ‘investeren in vastgoed, dat is gelijk pensioensparen’, ‘nie puppen en deure doen’. Ze kwamen vanuit alle contreien, want je was natuurlijk altijd, overal en met iedereen. Van Breughel Kermis hier om de hoek, over de Hoppefeesten in Veurne tot de Boerenfeesten in Geel. Ikzelf ken je vanaf mijn achtste, toen je je als een grote vriendelijke reus over mij ontfermde. Onze reis door het leven bracht ons een beetje overal. Niets was je te veel. Je was de eerste om te helpen een zetel te versleuren, taxi te spelen, on te troosten of om met bloemen in de gang te staan bij een geboorte. Dumo Construct, dat mochten wij letterlijk nemen, want we konden echt op je bouwen.”
Miguel, een andere jeugdvriend, kijkt naar de toekomst. “Zal zal verder leven in onze verhalen. Want binnenkort zal je uit verschillende kindermonden horen ‘papa had een vriend Dumo’, waarna vele histoires zich zullen ontvouwen. Je bent nu deel van onze nostalgie. We beloven om voor altijd een stukje Nico in ons te houden.”
Succesvol bedrijf
Naast een heleboel vrienden en kennissen waren ook collega’s en klanten van Dumortier Construct aanwezig, het bedrijf dat Nicolas vier jaren geleden oprichtte samen met zijn neef Jonathan. Een ander familielid bracht in naam van Jonathan een hartverscheurende getuigenis. “Je zag het altijd groots. Wat jij allemaal al deed op zo’n jonge leeftijd, niet veel zouden het jou nadoen. ‘Als je een machine koopt, moet ze groot genoeg zijn voor de toekomst’, was je advies altijd. En dat deden we. Zo bouwden we al snel een succesvolle onderneming uit. In vier jaar tijd ging je zaak vooruit als een sneltrein. Nu is het stil op de koer, waar je normaal ‘s ochtends iedereen in het werk stak. Je zou willen dat de zaak blijft bestaan, want je was er zo fier op. Kan jij van hierboven een handje helpen? We gaan je trots maken.”
“We kunnen niet beloven dat we even hard gaan leven als jij. Daarvoor hebben we veel te weinig in onze tank. Maar we beloven wel dat we altijd gaan veurdoene, zoals jij het ons zo enthousiast voorzegde”, sluit vriend Jonas af.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
