Serene herdenking voor Inès die een jaar geleden omkwam toen een bestelwagen inreed op bushokje

Een vijftigtal vrienden en familieleden van Inès Moula (15) hielden woensdag een serene optocht naar de bushalte waar ze exact een jaar geleden om leven kwam toen een bestelwagen inreed op het bushokje. Haar moeder en een derde vrouw raakten zwaargewond. “Deze kleine mars is eigenlijk een herdenking van de laatste stappen die Inès deed samen met haar mama”, zegt pluspapa Hugues Eliat.

Exact een jaar geleden, op 21 augustus 2023, ging een schokgolf door Wielsbeke en ver daarbuiten. Een getuige zag die namiddag hoe de bestelwagen die voor hem reed in de Ooigemstraat plots en zonder vaart te minderen van zijn baanvak afweek. De chauffeur reed frontaal in op het bushokje op de hoek met de Vierlindenstraat.

Daar zaten op dat moment Inès Moula (15) en haar mama Farah Debbar te wachten op de bus. Inès overleed ter plaatse, haar moeder raakte zwaargewond. Ook een derde vrouw, Sadaf Sadat (25) uit Kortrijk, liep ernstige verwondingen op. Zij bleef als enige bij bewustzijn maar brak haar linkerbeen op meerdere plaatsen. Ook zij draagt een jaar later nog de gevolgen van het ongeval.

Huidtransplantatie

“Ik heb twee maanden in het ziekenhuis gelegen”, zegt Sadat. “Had ik enkel die botbreuken gehad, dan was ik wellicht sneller terug thuis geweest. De huid van mijn been was echter ook helemaal weg. Ik heb een grote huidtransplantatie gekregen en het kan nog een jaar duren voor het helemaal genezen is. Ik mag de eerst drie jaar niet in de zon komen met mijn been. Volgens de dokters zal het nooit meer 100% zijn, wandelen lukt maar hardlopen zal wellicht moeilijk blijven.”

“Ik zal het de chauffeur waarschijnlijk nooit vergeven, hij heeft mijn leven even volledig stopgezet. Ik moest mijn 25ste verjaardag in het ziekenhuis vieren en ben een semester school verloren. Intussen kon ik gelukkig mijn opleiding afwerken. Ik ben zelfs begonnen aan een tweede diploma. Ik ben misschien nog niet klaar voor contact met de chauffeur maar ik vind wel dat we recht hebben op een uitleg, Farah nog veel meer dan mij.”

Schuldig

“Ik ben in de eerste plaats voor haar en voor haar jongere dochter naar deze herdenking gekomen. Zij heeft natuurlijk het ergste meegemaakt. Ik voel me ergens nog steeds schuldig: zij is haar dochter kwijt en ik ben hier nog. Ik heb ook nog steeds schrik dat er opnieuw iets zou gebeuren, als ik een straat moet oversteken dan wacht ik tot er zelfs in de verte geen auto aankomt. De plaats van het ongeval opnieuw zien, is heel moeilijk voor mij maar ik heb deze closure nodig.”

Ook voor Farah zelf was de korte wandeling naar de hoek van de straat zowel fysiek als mentaal een beproeving. “Ik dacht dat het wel zou meevallen maar het viel me toch veel zwaarder dan gedacht”, zucht Farah achteraf. “Dit was de eerste keer dat ik te voet terug naar die bushalte ging. Fysiek deed het pijn maar ik heb het gedaan voor mijn dochter. Een kind verliezen, heb blijft het ergste wat een mens kan meemaken.”

“Ik vond het wel belangrijk om vandaag deze herdenking te doen. Na het ongeval heb ik nooit afscheid kunnen nemen. Tot ver nadien was ik me amper van de zaken bewust door alle medicatie, ik wist niet of het mijn echtgenoot of iemand anders was die me kwam bezoeken in het ziekenhuis. Vandaag hebben we toch een woordje kunnen zeggen en afscheid kunnen nemen. Tegelijk was het ook een moment om iedereen te bedanken die me het afgelopen jaar gesteund heeft.”