Farah Debbar wacht nog een maandenlange revalidatie na het ongeval dat haar dochter Inès Moula (15) het leven kostte. Maar nu ontvangt de Belgische familie van Farah (43) bedreigingen. In zoverre zelfs dat ze trachten binnen te geraken in Farahs kamer in AZ Groeninge. Dat werd gelukkig verhinderd, maar de familie, het ziekenhuis en ook de politie zijn op hun hoede. Net als de nieuwe school waar zusje Nina sinds kort school loopt. “We hebben al niet genoeg te verwerken en nu komt dat er nog bovenop”, aldus pluspapa Hugues Eliat. De biologische papa wil dat zijn jongste dochter Nina (12) naar Algerije terugkeert en dat Inès ook daar begraven wordt.
Inès Moula kwam op maandag 21 augustus om het leven toen de chauffeur van een bestelwagen inreed op het bushokje waar ze met haar mama Farah en nog een andere jongedame stond te wachten. Het tragisch ongeval was nog maar enkele dagen gebeurd toen de familie in België voor een onaangename verrassing kwam te staan. “Het was nog voor de begrafenis van Inès”, zegt pluspapa Hugues Eliat (56). “Farah lag toen nog op een kamer op intensieve zorgen. Tot zich daar plots enkele mensen aandienden. Toen mijn echtgenote hoorde wie het waren, is ze hysterisch geworden.”
“Onze trouw wordt beschouwd als een schijnhuwelijk, terwijl we nochtans al zes jaar samen zijn, waarvan twee jaar getrouwd”
Het was niet de biologische papa van Inès en Nina, maar een zus van hem. “Die tante van onze dochters woont in Frankrijk. Ze was nog vergezeld van twee personen. Gelukkig hebben ze ze kunnen tegen houden in het ziekenhuis. Maar daarmee stopte het niet. Die tante probeerde ook de moslimuitvaart, die een dag na de christelijke begrafenis werd gehouden, te verstoren. En dan zijn er de berichten. Die zijn niet gericht aan mijzelf. Mijn vrouw krijgt er, maar het nummer van de papa is nu geblokkeerd. Maar ook mijn broer en de peter van Inès deelden al in de brokken. Als we het mogen geloven zouden ze onze hele familie vermoorden. Van het incident in het ziekenhuis is een pv opgemaakt. Maar voor de rest kan de politie nog niet veel doen uiteraard.”
Kinderen wilden zelfs niet meer bellen met hun biologische papa
Nina mocht op 1 september naar de middelbare school. “Een grote stap voor haar, zeker na alles wat gebeurd is. Ik breng haar naar school en haal haar ook en op de school zijn ze ook op de hoogte. Normaal zou Nina met de fiets en de bus naar school zijn geweest, maar zolang die bedreigingen er zijn, kunnen we dat niet riskeren natuurlijk. Haar biologische papa wil dat ze terug naar Algerije gaat en hij wil ook Inès daar laten begraven. Hij wil alles: Nina, het kistje en lijkje van Inès. Maar de kinderen hebben al jarenlang geen contact meer met hem. Farah is acht jaar geleden in België komen wonen, op de vlucht voor de vrouwonvriendelijke behandeling van haar man. Zes jaar geleden hebben we elkaar leren kennen en sindsdien waren we een koppel. Twee jaar geleden zijn we dan getrouwd. We wisten dat er in Algerije een procedure hangende was, in 2019 kreeg hij het hoederecht toegewezen. Maar voor ons is het moeilijk om dat te betwisten, omdat Farah hier geen permanente verblijfsvergunning heeft. Het gaat telkens om een tijdelijke van zes maanden die dan opnieuw vernieuwd wordt. We zijn nochtans twee jaar geleden getrouwd, maar dat wordt bestempeld als een schijnhuwelijk. En dat terwijl we al zes jaar samen zijn. Ik zou te weinig verdienen om een gezin met echtgenote en twee kinderen te onderhouden. Maar dat betwist ik, bovendien ging Farah ook werken in de zorgsector. Het is een harde werker, die niet wil profiteren van onze maatschappij. Integendeel, ze wil haar steentje bijdragen. De dag van het ongeval was ze ‘s morgens overigens ook nog gaan werken.”
“Gelukkig kan de medische wereld al wonderen verrichten”
Hugues vindt het ook raar dat de vader pas nu na het ongeval – terwijl het arrest van de rechtbank al van 2019 dateert – komt aandraven. “In het begin van onze relatie belde hij nog met de kinderen. Ik stond daar ook op, dat ze met hem zouden praten. Maar na die gesprekken liepen ze huilend naar hun kamer, op de duur wilden ze niet meer aan de telefoon komen. Dat heb ik die man ook verteld. Nadien vroegen de meisjes mij of ik hun echte papa wilde zijn. Het haar op mijn armen komt nog altijd recht als ik daar aan terugdenk.”
Ellenlange revalidatie voor de boeg
Zelf is Hugues nu ook weer aan de slag gegaan. “Er moet immers ook iets binnen komen om te kunnen leven. We staan ook nog voor een lange weg. Er is het verlies van Inès, het herstel van Farah en nu nog die bedreigingen die we kunnen missen als kiespijn. Het gaat stilaan beter met Farah, maar er wachten haar nog heel wat operaties. Gelukkig kunnen ze in de medische wereld nu al wonderen verrichten. Ik hoop ook dat ze weer zal kunnen stappen, al kunnen de dokters daar nog geen uitspraken over doen. Maar het stemt me hoopvol dat ze gevoel heeft in haar tenen en de toppen van haar vingers. Ze verblijft nu ook al op een gewone ziekenhuiskamer, maar dat zal zeker nog voor een lange tijd zijn. De begrafenissen heeft ze niet kunnen bijwonen, ook niet via livestream. Ze was toen nog te zwak. Maar ondertussen zag ze al beeldmateriaal. En over Inès praten gaat uiteraard nog altijd gepaard met traantjes.”
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
