Robin (25) uit Oostvleteren was op vakantie in Marrakesh tijdens aardbeving: “Ze kunnen alle hulp gebruiken”

Robin Van Lerberghe uit Oostvleteren was met zijn vriendin op vakantie in Marrakesh toen het noodlot toesloeg. Een aardbeving kostte daar het leven aan 2.500 mensen. Het koppel kon vluchten naar een plein waar ze de nacht doorbrachten. Ondertussen zijn ze veilig en wel terug in België.

De 25-jarige Robin Van Lerberghe had zich de reis die hij met zijn vriendin maakte door Marokko wellicht anders voorgesteld. Vrijdagavond kwam het koppel net terug van een dagje in de Agafay-woestijn, nabij de toeristische stad Marrakesh, een van de vier koningssteden van Marokko. Ze zouden overnachten in een riad, een traditioneel Marokkaans huis, die dienstdeed als B&B in de buurt van de Medina van Marrakesh, een drukke marktplaats. Na een lange en vermoeiende dag zaten de twee in hun bed, klaar om een goeie nachtrust te pakken, toen de aardbeving met een kracht van 6.8 op de schaal van Richter begon.

Chaos

Robin neemt ons mee naar het fatale moment: “Het was 23.15 uur toen ik plotseling de muur van onze kamer zag bewegen. Het ging niet over een getril, maar echt over het dichter komen en weer weggaan van de muur. In nog geen twee seconden besefte ik dat we in een aardbeving zaten. Ik had dat nog nooit meegemaakt. Eerst dacht ik dat het wel over ging gaan, maar al snel kwam het besef dat we moesten vluchten. Mijn vriendin en ik snelden naar buiten waar we met een chaos geconfronteerd werden.”

“Ik zag de muur heen en weer gaan. Al snel besefte ik dat er een aardbeving bezig was”

Het West-Vlaamse koppel zag op straat in die eerste momenten vooral een immense drukte en paniek. Oudere vrouwen wilden hun huis niet verlaten en begonnen te schreeuwen, maar de mannen stelden de toeristen gerust dat alles goed zou komen. Robin verklaart: “Eens we buiten kwamen, zagen we in de kleine gangetjes al brokstukken liggen. Onze riad was ongedeerd en blijkbaar aardbevingsbestendig, maar vele andere gebouwen niet. We zagen twee mensen die volledig wit waren van het stof, met af en toe wat rood van het bloed door de snijwonden.”

Het koppel overnachtte op een plein iets verderop, waar vele andere toeristen ook sliepen: “Het was een mengelmoes van toeristen die al hun valiezen bij zich hadden, Arabische Marokkanen, mensen met een Sub-Saharaanse etniciteit zoals Senegalezen, enz. Ik botste bijvoorbeeld op een groep Senegalezen die een oudere man droegen op een verkeersbord. Hij kermde van de pijn en ik maakte me zorgen. Je moet weten dat je in Marrakesh eigenlijk geen vijf meter kan wandelen zonder op een Docker-brommer te botsen. Het krioelt ervan. Iemand had zo’n brommer met laadbak en zo hebben ze die man uiteindelijk naar het ziekenhuis kunnen brengen.”

“Ik wil mensen helpen. Vanuit mezelf, maar ook vanuit mijn medische achtergrond. Ik heb onder andere ook iemand tegengekomen die snijwonden had in het gezicht door het naar beneden vallend puin. Ik heb geanticipeerd en snel het gezicht gewassen. Zodra de belangrijkste hulp verleend was, ben ik teruggekeerd naar mijn vriendin op het plein en hebben we geslapen voor een paar uur. Daarna moesten we de beslissing maken: gaan we verder of niet. We waren van plan om nog door te reizen naar Agadir aan de westkust tot dinsdag. Door de aardbeving ging dat plan niet meer door, want de havenstad ligt ook in het getroffen gebied. Terugkeren was de beste optie.”

Dure vluchten

Een vlucht boeken bleek echter niet zo simpel: “Een rechtstreekse vlucht naar België duurt 3.5 uur, maar die vond je niet meer. Sowieso moesten we dus eerst naar Gran Canaria of Casablanca als tussenstop. Ik vond prijzen van wel 1.600 euro per persoon om terug te keren. Dat zijn ontzettend hoge prijzen. Gelukkig botste ik op een andere vlucht die Casablanca als tussenstop had voor zo’n 300 euro. We zouden die nemen, maar mijn kredietkaart werkte om een of andere reden niet. Toen ik het nog geen vijf minuten later opnieuw probeerde kostte de vlucht al 340 euro. Gelukkig accepteerde de luchtvaartmaatschappij de tweede keer mijn kaart wel, want toen ik twee uur later de prijs nog eens bekeek was die al 500 euro.”

“Ik leef hard mee met de lokale bevolking, zeker met de mensen uit de bergdorpjes in de Atlas. Wij zijn er geweest en zagen dat de voorzieningen ontoereikend waren. Ik zit ermee in”

“Op de luchthaven was het een en al chaos. Mensen waren gefrustreerd omdat ze geen vlucht konden boeken en begonnen te schreeuwen. De ordediensten moesten dan ook tussenkomen. We waren blij toen we in Casablanca landden. Daar was de sfeer al veel rustiger. Kijk, wij hebben niet te klagen. We hebben uiteindelijk een mooie reis gehad – die wel abrupt geëindigd is – maar ik leef enorm mee met de lokale bevolking. Ik zag meteen veel solidariteit en behulpzaamheid op het fatale moment.”

“Wij zijn weg uit dat rampgebied, maar zij kunnen niet weg. Ik houd zeker voor de mensen in de bergdorpjes in het Atlasgebergte mijn hart vast. Wij zijn er geweest en onze gids vertelde ons dat de gezondheidszorg er weinig voorstelt. Je bent op tientallen kilometers van de ziekenhuizen in Marrakesh en bent in zo’n situatie aan je lot overgelaten. In die dorpjes moeten ze bijvoorbeeld onderling afspreken welke familie op welk moment water haalt uit het kleine kanaal van zo’n 30 centimeter in breedte om de voorziening niet te overbelasten. Stel je dan eens voor hoe het er nu aan toe gaat na de aardbeving. Die mensen kunnen alle hulp gebruiken.”