Stel je voor: je gaat nietsvermoedend de zee op met je surfplank en ziet plots voor je neus een heuse bultrug opdoemen. Het overkwam uroloog Yves Depoorter uit Knokke-Heist. “Ik had geen schrik, nee.”
“Eerlijk, ik ben blij dat er een foto bestaat. Of de mensen hadden mij nooit geloofd”, lacht Yves. De 53-jarige uroloog uit Knokke-Heist gaat elke avond de zee in, om te zwemmen of om te surfen met zijn foilplank. Dat is een surfplank met een grote vin onderaan. Voortbewegen doe je ook met een wing of soort opblaasbare vleugel. “Heel vaak is dat aan het casino. Ik woon vlakbij. Vorige week vrijdag voelde ik de wind opkomen en besloot ik in zee te gaan. Mijn vrouw ging in Heist in het water, ikzelf aan het casino. Eenmaal op het water, zag ik een soort golf midden in de zee. ‘Dat kan niet’, dacht ik. Dus ik ging dichterbij. Ik dacht eerst dat er iets gebeurd was, want ik weet dat er daar geen zandbank ligt.”
Uitzonderlijk
Groot was zijn verbazing toen voor zijn neus een heuse bultrug opdoemde. Zo’n dier zwemt doorgaans in het hoge Noorden en begeeft zich niet zo dicht bij de kust. Volgens Natuurpunt is het slechts de tweede keer dat een bultrug vanaf het strand kon waargenomen worden. Het is al helemaal uitzonderlijk dat een walvis zo lang blijft hangen. “Ik wist niet wat ik zag. ‘Dat kan niet’, klonk het opnieuw in mijn hoofd. Fantastisch! Ik stond echt te trillen op mijn benen. Ik ben nog dicht bij zeehonden of dolfijnen geweest met mijn plank, want die maakt geen lawaai. Maar dit was toch van een andere categorie. In Zuid-Afrika zag ik in Witzand, toen ik er ging kitesurfen, een bultrug. Maar daar verwacht je dat, hier niet. Blijkbaar was het dier al eventjes gesignaleerd, maar ik wist van niets.”
Spuitgat
“Er stond niet veel wind, dus ik moest mijn best doen om het beest te volgen dat richting het Zoute zwom. Met tegenwind was het allerminst simpel. Maar ik kon heel dichtbij gaan, ja. Het sprong de lucht in en ik werd zelfs twee keer helemaal nat toen het uitademende via het spuitgat. Ik had geen schrik, nee. Een walvis eet geen mensen, wist ik. Ik hoopte gewoon dat mijn plank niet kapot zou gaan, maar vooral dat ik het beest geen pijn zou doen. Na een tweetal uur ging de wind liggen, dus keerde ik terug. Tot mijn verbazing begon het dier opeens mij te volgen. Echt een geweldig zicht. Ik ben weer aan wal gegaan, dronk thuis een cola en ben teruggekeerd om weer het water in te duiken. Na een tijdje zwom het dier richting Zeebrugge en was het niet meer mogelijk om het te volgen. Zo’n beest zwemt ook verrassend snel. Nee, dit ga ik niet zo snel vergeten.” (lacht)
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
