Het is een opvallende naam in de aftiteling van ‘The Staircase’, sinds kort te zien op Streamz. Naast Colin Firth en Juliette Binoche staat daar ook Frank Feys (57), met roots in Veurne, te blinken. “Ik moést wel top spelen. Maar als ik geen schrik heb, begin ik er niet aan.”
“Als je niet in jezelf gelooft… forget it, man.” Frank Feys springt vandaag in het oog als Denis Poncet in de nieuwe HBO-reeks The Staircase en volgende maand staat hij op de set van 30 Monedas, een reeks voor de lokale HBO Max, waarvan het eerste seizoen internationaal ook al hoge ogen gooide. “Hoe zeggen ze dat: plots succes, maar wel al twintig jaar bezig?” (grijnst)
Letterlijk, want iets meer dan twintig jaar geleden woonde en werkte Frank jarenlang in Los Angeles, waar hij hoopte om het te maken. Met een commercial voor Citibank hoopte hij nog voet aan de grond te krijgen, maar dat werd niets. Niet veel later zat hij op het vliegtuig terug richting België, maar ook hier stonden ze niet bepaald te springen om hem veel kansen te geven. “Ik las onlangs een interview met Bob Odenkirk (de hoofdrolspeler van Better Call Saul, de spin-off van Breaking Bad, red.). Voor Breaking Bad kende niemand hem. Het hardste aan deze job is niet toegeven aan de bitterheid en jaloezie, zei hij. Hij vatte het perfect samen, want Hollywood werkt heel hiërarchisch. Ook Christoph Waltz was zo iemand die al jarenlang bezig was voor hij op de voorgrond kwam. Hij prees regisseur Quentin Tarantino dat hij hem uit zijn bitterheid had gehaald. Na zijn rol in Inglorious Basterds dook hij nog op in Django Unchained en de Bondfilm Spectre. Dus nee, ik was niet zozeer gedesillusioneerd toen ik terugkeerde naar België. Van opgeven was gewoon geen sprake.”
Tip van Michael Madsen
Frank is oldschool als het op acteren aankomt. “Work your ass off, dat is mijn motto. Steunen op kennis en ervaring. Al lijkt tegenwoordig het belangrijkste dat je overal met je kop opduikt, in interviews of op Instagram. Maar ja, je moet een beetje gezond gestoord zijn om dit jezelf aan te doen.” (lacht)
Indertijd kwam Frank terecht in Hollywood op advies van Michael Madsen, bekend van films als Reservoir Dogs en Kill Bill. “Ik had een jaar Studio Herman Teirlinck gedaan, maar het was tijdens een Luxemburgse productie dat hij me aanraadde om naar Los Angeles te trekken. Dat was een heel nieuwe fase in mijn leven, de Amerikaanse fase. Nu ben ik, bijna dubbel zoveel jaar later, klaar voor een nieuw hoofdstuk.” En dat hoofdstuk ligt al een aantal jaren in Spanje. Na Hollywood hing hij een tijdje rond in België en Nederland, om uiteindelijk in 2003 naar Spanje te trekken. “Mensen verklaarden me eerder al gek, maar toen zeker, ook al omdat ik geen woord Spaans kon. Maar intussen heb ik er mijn eigen acteerschool opgericht. Ik had behoefte aan een artistieke omgeving en ik had twee opties: gefrustreerd blijven of er zelf iets aan doen. Een van de mensen die hier afstudeerden kreeg intussen een rol in de populaire reeks Black Sails. Dat zijn wel fijne dingen om mee te maken.”
Twee scènes, twee takes
Zelf bleef Frank ook aan de weg timmeren. “Het ligt vooral aan die drijfveer. Op school zie ik op de honderd studenten soms maar één iemand met dezelfde drijfveer als ik. Er komt veel falen bij kijken. Soms heb ik nog het idee: moet ik nu nog altijd audities doen? Nummer twee in de sport wint nog een medaille, maar als je als tweede uit een auditie komt, dan ben je daar niets mee.” Meer nog: Frank was bijna niet ingegaan op de auditie voor de nieuwe HBO-reeks The Staircase, na onenigheid met zijn Britse agent. Hij prijst zichzelf gelukkig dat hij het toch heeft gedaan. “Twee scènes, twee takes, that’s it. Ik had niet eens een callback, waarbij ik moest terugkeren. Er was meteen vertrouwen.”
Voor hij het goed en wel besefte, stond hij plots op de set naast onder meer Colin Firth. “Eerlijk? Ik was meer starstruck van Michael Stuhlbarg, dankzij zijn adembenemende monoloog op het einde van de film Call me by your name. En ook Juliette Binoche is een klinkende naam. Ik moest wel top spelen. Ik heb al in grote producties meegespeeld, maar dit was wel next level, ja. Maar als ik geen schrik heb, begin ik er niet aan. Alles wat gemakkelijk gaat, werkt niet zo goed bij mij. (lacht) Het maffe was het respect dat je kreeg. Op de set was er een soort magie, iedereen was gelijk voor de wet. Ook Colin benoemde het zo op de première en vond het eveneens een fijne ervaring.”
Sterktes
Zijn sterkte – los van de looks van Gary Oldman? “Ik ben heel flexibel, vooral als het op taal aankomt. Ik kan perfect een Amerikaan in Spanje spelen, of een Rus, maar evengoed een Fransman.”
“In sport win je als tweede nog een medaille, bij audities krijg je niets”
Wat helpt is dat hij naar eigen zeggen als kind al vaak naar buitenlandse zenders keek. “Zo had ik letterlijk invloeden vanuit de hele wereld. Het scheelt misschien ook dat ik de jongste was in ons gezin, met nog drie oudere broers in vier jaar tijd (hij had ook nog een jongere zus, red.). Met andere woorden: ik moést wel wat de aandacht trekken. Ik herinner mij een moment dat ik op mijn twaalfde een gedicht moest voordragen over een bij. Opeens klikte er iets in mijn hoofd, sprong ik op de banken en vertelde het heel theatraal. Het was de eerste keer dat ik een tien op tien kreeg.”
Maar Frank is zelden tevreden en kijkt alweer uit naar volgende projecten, waar hij evenwel nog niets over kwijt kan. Hij beseft ook dat je maar zo goed bent als je volgende project. “Succes is iets heel vreemds. Zeker omdat ze mij hier ook niet kennen of herkennen. Of ik nog theater doe? Tien jaar geleden stond ik nog op de planken, maar toen ik een tijd geleden Sam Rockwell en Laurence Fishburne aan het werk zag op Broadway kriebelde het weer. Nee, aan goesting geen gebrek.”
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
