Vanavond is het zo ver: dan krijgen we de langverwachte serie ‘Chantal’ voorgeschoteld. De politiereeks, gebaseerd op het gelijknamige personage uit ‘Eigen kweek’, zet West-Vlaanderen televisiegewijs nog maar eens op de kaart. Onze man zag al de héle reeks en is ongegeneerd fan. “Er mogen flink wat pluimen op die cowboyhoed.”
‘Wok wel.’ Het is een quote die Chantal een paar keer uitspreekt doorheen de hele reeks, maar naar verluidt ook de slagzin op de set zelf. Roeien met de riemen die je hebt, als het tegenzit even de schouders ophalen, je beste lach opzetten en deure doen. Het typeert ook Chantal, die het allerminst gemakkelijk wordt gemaakt. De eigenzinnige en ambitieuze politieagente ruilt het Heuvellandse in voor (het fictieve, red.) Loveringem, waar ze aan de slag gaat als hoofd van de wijkdienst.
Alleen krijgt ze allesbehalve een warm welkom. Niet alleen door de sheriff, tweede in politierang, maar ook door enkele buren met wie ze meteen al ambras heeft. Maar gaandeweg krijgt Chantal, net als de kijker straks, een zekere sympathie voor het zootje ongeregeld dat rondhost in de far Westhoek. En ja, er komt een portie seksisme bij kijken bij de komst van een pittige vrouw in een vastgeroest mannenwereldje. Maar ‘Chantal’ is veel meer dan dat.
“Ik ben soms fier op mezelf dat ik nog altijd de skills heb om niet op sommigen hun muil te slaan”, grapt Maaike in het interview in De Krant van West-Vlaanderen, maar het had evengoed uit de mond kunnen komen van Chantal zelf.
Cafmeyer bezit immers als geen ander de kunst om ook een komisch personage een extra laag of vijf mee te geven. Chantal is een vrouw van vlees en bloed: soms onzeker of twijfelend, dan weer vastberaden en verbeten. Met haast sprekend gemak switcht ze tussen de vele aspecten die haar personage herbergen: de agente die zich moet bewijzen, de alleenstaande vrouw die omgaat met avances en de moeder ‘die ook maar haar best doet’.
Maaike schittert als vanouds, maar Dries Heyneman – die al eventjes meedraait – zet zichzelf stevig op de kaart. Wij voorspellen dat het wel eens zou kunnen uitdraaien op wat Isabelle Van Hecke deed met Carine in ‘Nonkels’: een persoon you hate to love, maar love to hate. Kudos ook voor Steven Mahieu en Mathias Sercu, die hun rol voortreffelijk neerzetten. Het zorgt er voor dat dit een reeks is geworden met letterlijk en figuurlijk een goeie smoel.
En wat een luxe ook als je kleppers als Janne Desmet of Wim Opbrouck in een bijrol hebt. Al moesten we misschien nog wel het meest lachen met passanten als Hans Roelens (de landbouwer in de eerste aflevering) en Adrian Sack, de jonge snaak binnen het korps wiens mimiek alleen al hilarisch is. Of Kurt Defrancq, wiens mysogeen kantje belachelijk realistisch is. Ook deze reeks draait niet rond West-Vlaanderen, maar rond herkenbaarheid.
Want dat is misschien nog het meest treffende: ‘Chantal’ brengt onze kleine kantjes heerlijk groots in beeld, verpakt in leuke politiezaken, zonder het te moeten hebben van kolderieke situaties of oneliners die zo op een t-shirt kunnen. Het voelt vertrouwd aan en toch helemaal anders qua stijl in vergelijking met ‘Eigen kweek’. Een flinke pluim ook voor Sercu als scenarioschrijver. Geef die mens een cowboyhoed en steek er voor mijn part nog een hele reeks pluimen op.
Een tweede seizoen werd intussen ingeblikt, en wat ons betreft mag dat meteen ook uitgezonden worden. Een derde, vierde of zelfs vijfde seizoen? Wok wel!
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier