Ellen is de rots in de branding van De Verhulstjes: “Ik ben en blijf een meisje van de zee”

De komende weken zien we in ‘De Verhulstjes’ op Play4 hoe Gert Verhulst en co richting hun buitenverblijf trekken in Saint-Tropez. In het midden van de chaos die zo’n BV-familie met zich meebrengt, is Ellen Callebout de rots in de branding. Met dank aan haar roots aan de zee, haar immer positieve ingesteldheid en een stevige dosis zelfrelativering. “Ik denk dat de honden populairder zijn dan ikzelf.”

Of ze het niet vervelend vindt dat haar familienaam steevast vervangen wordt door vrouw van, vraag ik Ellen. We zitten op het terras in hun tuin in Oostduinkerke, terwijl de bouviers Leo en Marcel af en toe poolshoogte komen nemen. Ze schiet uit in een lach. “Het is al lang geen Ellen Callebout meer, ik was altijd Ellen van Le Grand Café. Tot ons huwelijk zat ik zelfs nog zo in de telefoon van Gert. Echt!”

Vorig jaar leerde het grote publiek Ellen kennen dankzij de realityreeks De Verhulstjes, maar in Oostduinkerke en Blankenberge is ze inderdaad al sinds jaar en dag bekend dankzij haar horecaverleden. Bijna twintig jaar lang klopte ze flink wat uren in het restaurant dat ze uitbaatte, tot het een paar jaar geleden niet meer haalbaar was om te combineren met het gezinsleven. Sindsdien geniet ze volop van het leven, thuis in Oostduinkerke en recent nog in hun buitenverblijf in Saint-Tropez. Het relaas van dat laatste is nu te zien in het nieuwe seizoen van De Verhulstjes. “Ik heb al heimwee als ik de beelden terugzie”, grijnst Ellen.

Gaan jullie vaak?

“We hebben de villa nog niet zo lang. We hebben het eind 2019 gekocht, maar niet veel later was er de eerste lockdown. Vorige zomer zijn we geweest, maar eind vorig jaar was het opnieuw lockdown. Ik denk dat het de derde keer was dat we er waren nu. De bedoeling is dat we af en toe eens een weekendje gaan. En het wordt ook verhuurd. Het is een beetje zonde als het voor de rest van de tijd leeg staat.”

Waarom Saint-Tropez?

“Oorspronkelijk was dat niet het plan. We zijn eigenlijk vooral fervente skiërs. Maar we werden aangetrokken door de charme van Saint-Tropez en uiteindelijk zijn we verliefd geworden op de streek. We hebben een half jaar lang gezocht en werden meteen verzot op dat huis. Het zicht en de ligging zijn fantastisch. Je hebt niet eens een auto nodig, je staat meteen in het centrum.”

Toevallig geen bekende buren?

“Brigitte Bardot! Nu, het is toch tien minuutjes rijden met de auto, maar ik beschouw ze toch als een buur.” (grijnst)

Grote fan? Ik zag op jullie salontafel een boek van haar liggen.

“Doorgaans heb ik niet echt idolen, maar ik ben wel onder de indruk van haar. Ze is een echt icoon. Voor zij naar Saint-Tropez kwam, was dat een onbekend vissersdorpje. Ze woont er dus nog altijd, maar wel heel afgeschermd. Vroeger was het daar heel rustig, maar nu ligt iedereen daar met een boot. Dat is dan wat de keerzijde van de medaille.”

Het is misschien een verregaande vergelijking, maar krijg jij ook te maken met die keerzijde?

“Dat valt heel goed mee. Iedereen kende mij hier al lang voor De Verhulstjes op tv verscheen. Het verschil is dat mensen nu wel vaker een foto vragen als ik buiten kom met Leo en Marcel. Vooral kindjes.”

Een foto met jou of met de honden?

“Met allebei, maar ik ben wel zeker dat ze populairder zijn dan ik. (lacht) Toen ze hier vroeger een hond hoorden blaffen, riep er altijd wel iemand dat Samson thuis is. Nu horen we eerder de naam van Leo en Marcel vallen.”

Je hebt heel lang de media vermeden, tot voor ‘De Verhulstjes’. Een bewuste keuze?

“Goh, ik ging wel eens mee naar een receptie of een première, maar het is uiteindelijk niet mijn métier. Ik voelde me ook goed bij die rol. Al was het wel raar om mezelf op de cover te zien toen we naar buiten kwamen met onze relatie.”

Toen je vijf jaar geleden voor het eerst opdook als jurylid in ‘Mijn Pop-Uprestaurant’ was dat zelfs even nieuws. Toen deed je de uitspraak…

(snel) “…die me zal blijven achtervolgen, haha. Eén keer op tv en nooit meer! Tja, zo zie je maar dat het niet echt de bedoeling was.”

Waarom heb je vorig jaar toegezegd op een eigen realityreeks?

“Voor mijn gezin. Vik en Marie staan aan het begin van hun carrière en voor hen was dat een unieke kans. Het was ofwel meedoen, ofwel verhuizen. (lacht) Nee, serieus, ik heb lang gedacht dat het niet zou doorgaan. Ik stond er eerlijk gezegd ook niet voor te springen, of ik moest in elk geval wennen aan het idee. Ik was content met mijn leven. Verscheen er al eens een fotootje of een artikel, tja… Maar ik heb dat in eerste instantie gedaan om mijn familie te steunen. Bovendien is het wel tof om te tonen dat we altijd een leuke tijd samen hebben. Er is niks in scène gezet. Ik ben ook geen actrice. De leukste momenten zijn ook deze die niet gepland zijn. (denkt na) Vorig jaar voelde het wat buiten mijn comfortzone, maar het scheelde veel dat ik thuis en dus op mijn gemak was. Eigenlijk verlopen de opnames steevast heel vlotjes. Toffe ploeg ook.”

Is het niet wennen dat wildvreemde mensen je opeens kennen, of denken te kennen?

“Dat is wat raar, ja. Ik ben het gewoon dat mensen uit mijn omgeving vaak vragen hoe het is met Marcel (de hond heeft een plasprobleem en moet elke keer gesondeerd worden, red.). Als onbekende mensen dat vragen, is het nog altijd: Ah ja, juist, ze hebben dat op tv gezien. Zeker als je gewezen wordt op bepaalde uitspraken. Als ik nu kijk naar de reeks in Saint-Tropez zijn er al stukken die ik vergeten was. Maar de reacties vallen altijd heel goed mee. Ook door corona zijn we niet met superveel mensen in contact geweest. Onlangs stond ik aan de kassa met mijn mondmasker en de kassierster meende mijn stem te herkennen. Zijt ge niet de dochter van deze of deze? Tot een man achter mij zei: Da’s die van De Verhulstjes.” (lacht)

Wel grappig, je volgers en likes zijn spectaculair gestegen sinds vorig seizoen.

“Zeker als ik een foto van de honden post. Die likes lijken wel een nieuwe graadmeter voor populariteit, maar eigenlijk ben ik daar totaal niet mee bezig. Integendeel zelfs, het is wat saai om mij te volgen.”

Vind je dat je nog genoeg privé overhoudt?

“Je geeft met zo’n reeks wel een groot deel van jezelf bloot, ja. Maar Gert staat sowieso al in de spotlights en toen Viktor tijdens de lockdown vlogs maakte, kwam ons huis ook al in beeld. En ja, het is wel raar om te ontwaken met een camera op je gezicht, maar dat is net ook een deel van de charme van het programma. Enkel filmen als alles gepland is en mijn haar netjes gekamd is, lijkt me ook maar saai. Bovendien kijk ik zelf ook heel graag naar buitenlandse realityshows. Zo binnengluren bij de mensen, kijken wat ze eten of dragen of waarnaar ze op reis gaan. Dat is misschien stom, maar ik vind dat altijd geweldig om te zien.”

Dan is het wennen om jezelf zo op tv te zien?

“Ja, maar handig ook. Na de vijfde aflevering vorig jaar viel het mij op dat ik wat voorovergebogen liep. Nu let ik daar op.”

Wat het grote publiek niet altijd weet, is dat Ellen al een heus leven achter de rug heeft. Eentje van veel werken, dat ook. “Maar eigenlijk wilde ik ballerina worden. Ik ben altijd heel sportief geweest, zat in de zwem- en turnclub. Op turnwedstrijden waren de ballerina’s altijd de beste, dus wou ik naar de professionele balletschool. Ik mocht niet van mijn vader, dus werd het de tweede beste optie: de sportschool in Brugge.”

Uiteindelijk heb je daarin niet verder gestudeerd.

“Op mijn achttiende had ik heel hard de drang om te werken en geld te verdienen. Dat leek me aanlokkelijker dan verder te studeren. Ik wou echt op mijn eigen benen staan. Maar ik heb daar geen spijt van. Ik wilde mijn plan kunnen trekken en niemand nodig hebben. Uiteindelijk kreeg ik de kans om te investeren in een restaurant in Blankenberge, en later hebben we Le Grand Café overgenomen op de zeedijk. Toen ben ik gestopt met sporten, want de horeca is een sport op zich. Maar ik deed het altijd heel graag. Ik heb een eigen zaak gerund van mijn 20ste tot mijn 37ste ongeveer.”

Dat is wel de periode waarin veel mensen tijd nemen om te reizen of een gezin te stichten. Heb je niet het gevoel dat je iets gemist hebt?

“Nee, het is ook de periode dat je net capabel bent om veel te werken. We werkten zes maanden volle bak en daarna was het iets minder. Ik heb wel van het leven genoten, maar vakantie nemen tussen de krokus- en herfstvakantie was moeilijk.”

Toch ben je ermee gestopt.

“Ik had een appartement in Blankenberge en Gert eentje in Antwerpen. Ik wilde nog verder werken, dus zochten we iets aan zee en ook Gert had wel zin om naar de zee te verhuizen. We werden verliefd op dit huis hier, maar als ik ging werken moest ik nog een uur rijden. Ik vertrok hier ‘s morgens om 9 uur en kwam pas om 1 uur ‘s nachts thuis. Op de drukste avonden bleef ik daar op hotel. Dat was uiteindelijk niet meer te doen, zeker omdat Gert ook een drukke agenda had. Tot het punt dat we ons afvroegen: waarmee zijn we eigenlijk bezig? Ik heb nog geprobeerd om het parttime te doen, maar uiteindelijk verlies je die feeling met het restaurant.”

Heb je het gevoel dat je je eigen carrière moest opofferen?

“Nee, totaal niet. In het begin voelde dat wat raar aan, maar ik heb het zo lang gedaan dat ik nu oprecht kan genieten van een avondje thuis of afspreken met vriendinnen op zaterdagavond. Als er vroeger een verjaardag gevierd werd, kon ik meestal pas heel laat langsgaan. Nu kan ik mijn tijd daarvoor nemen. Er zijn zoveel andere dingen in de plaats gekomen. Misschien net omdat ik zo veel en hard gewerkt heb, dat ik er nu extra kan van genieten.”

Was het een moeilijke beslissing?

“Emotioneel vooral. Ik had mijn neef mee in dat verhaal betrokken en het voelde aan alsof ik hem in de steek liet. Maar hij heeft mij altijd gesteund in mijn beslissing. Ik had gedacht dat ik in een zwart gat zou vallen, maar ik heb mijn tijd heel snel kunnen invullen met andere zaken. De honden nemen veel tijd in beslag, het huishouden ook. En je leeft meer in functie van je man, dat ook.”

Maar wel niet in zijn schaduw, denk ik.

“Nee. Dat heeft te maken met het feit dat ik zo lang in de horeca heb gestaan, dat ik het gevoel heb dat ik iets bereikt heb in het leven.”

Was het ook in Le Grand Café dat je Gert leerde kennen?

“Hij had een show in het casino en tijdens de pauze kwamen ze vaak een koffie drinken of iets eten. Ik wist wie hij was, ja. Ik had een jongere zus die vaak naar Samson keek op woensdag en zondag. In het begin was hij vooral een klant. We hadden ook allebei een relatie. Maar na een tijdje werd het wat flirterig en nodigde hij me eens uit om te kijken naar een show. Uiteindelijk ben ik daar toch eens beland en raakten we wat meer aan de praat. We gingen wat eten en spraken vaker af. Zo ging de bal aan het rollen. Maar ik heb hem toch eens moeten googelen. Zeg eens Euh…, Karen van K3, Studio 100, Plopsaland… al die dingen had ik gemist. Ofwel ging ik werken ofwel ging ik surfen. Maar ik was wel onder de indruk toen ik dat las.”

Hield dat je niet tegen? Iemand als Gert, daar komt best euh… veel bij kijken.

“Dat heeft me net getriggerd. Ik vind het net heel aantrekkelijk als iemand zo ambitieus is.”

Aan de beelden te zien, is je band met zijn kinderen ook heel hecht.

“Ik ken ze al van hun twaalfde. Ik heb ze nog in bed gestoken bij wijze van spreken. Maar we hebben dat rustig aangepakt in het begin. Ik werkte toen nog veel en kon er weinig bij zijn. Als ze een familie-uitstapje deden, vroegen ze vaak: Oh, is Ellen er niet bij?. Als ik er dan wél bij was, was het feest. Ik was er ook niet zeven op zeven, waardoor ze niet het gevoel hadden hun papa te moeten delen. Omgekeerd gold dat ook. Als je opeens twee kinderen onder je hoede krijgt… Dat we onze tijd konden nemen, is wel een pluspunt gebleken. We wonen nu ook niet samen, ze hebben elk hun eigen appartement. Maar als we samen zijn of op reis gaan, is het altijd heel plezierig.”

Zit er eigenlijk nog een onderneemster in je?

“Ja, maar niet meer op vlak van carrière. Mijn ambities liggen meer bij het gezinsleven en het huishouden. Of er nog zaken op mijn bucketlist staan? Ik zou graag nog eens gaan skiën in Noord-Amerika bijvoorbeeld, of op reis gaan naar Zuid-Afrika. En tien honden in mijn tuin hebben!”

Weet Gert dat al?

“Euh, nee. (lacht) Zo gaan surfen met een hond op de plank, dat lijkt me geweldig. En het moeten niet allemaal bouviers zijn. Er mogen een paar kleintjes tussen zitten. Die zijn iets makkelijker in de auto te krijgen.”

En op korte termijn plannen?

“We hebben sinds kort een appartement in Antwerpen. Als Gert De Cooke en Verhulst Show draait, zit hij daar van maandag tot donderdag. Als ik naar Antwerpen trek, kunnen we wat vaker samen zijn. Ik kijk er wel naar uit om het appartement komende winter wat in te richten. Er is een groot terras en ook de honden hebben een eigen kamer.”

En uiteindelijk verhuizen naar Antwerpen, zit dat er in?

“Ik denk het niet. Ik weet nog dat ik de eerste keer op een date met Gert naar Antwerpen trok en ik uit de auto stapte en meteen dat verschil opmerkte. Ik ging zelden naar het binnenland. En dan ruik je echt dat verschil. Ik ben en blijf een meisje van de zee.”

Altijd al geweest?

“Ik heb altijd gesurft, als kind altijd op het strange geleefd, weer of geen weer. Ik ben wel benieuwd of ik de zee straks ga missen. Als ik verhuis, zal het wel naar Saint-Tropez zijn op mijn zestigste. Zit ik meteen weer aan de zee. Wat ik nog wil? (blaast) Ik ben gelukkig, ook met wie ik ben. Ik voel me goed in mijn vel. Alles wat nog komt, is een cadeau.”

‘De Verhulstjes’, elke maandagavond op Play4. ‘De Cooke & Verhulst Show’, vanaf 6 september op dezelfde zender.