“Mama heeft mij altijd in alles gesteund”: West-Vlaams Ambassadeur Rik Verheye draagt titel op aan moeder Christa

“Zonder mijn moeder stond ik hier niet.” Toen Rik Verheye (37) op het podium geroepen werd als kersvers West-Vlaams Ambassadeur, kon hij het niet laten om zijn mama Christa (67) in de hulde te betrekken. “Ze heeft zich weggecijferd voor mij en me altijd in alles gesteund. Ze is echt ongelooflijk.”

Met een uitgebreid dankwoord naar zijn moeder en vriendin, en uiteraard een brede grijns nam Rik Verheye woensdagavond in het Fabriekspand in Roeselare de eretitel van West-Vlaams Ambassadeur in ontvangst. Hij treedt daarmee in de voetsporen van Wim Lybaert, Niels Destadsbader, het duo Wim Opbrouck en Saghine Lampaert, Dominique Persoone, Maaike Cafmeyer en Emma Meesseman.

“Of ik het verwacht had? Ik had het niet dúrven verwachten, maar had er wel op gehoopt als ik eerlijk ben. Ik werd er vaak over aangesproken. Veel mensen zeiden me ook: ‘als je nu niet wint, ga je nooit meer winnen’. Het was wel cool om al die mensen enthousiast te zien. Ik ben hier écht blij mee”, klinkt het opgewekt. “Anders dan bij sommige andere prijzen waar het vaak een ons-kent-ons-verhaal is, wordt deze prijs gedragen door de mensen en nog eens bevestigd door een jury, waardoor ik het een hele leuke erkenning vind. Ik wil zeker ook nog eens de andere kandidaten in de verf zetten. Ik ken ze niet allemaal persoonlijk, maar ze hadden de titel evenzeer verdiend.”

Te bescheiden

Het ambassadeurschap komt niet bepaald uit de lucht vallen voor de acteur en scenarist, die 15 jaar geleden afstudeerde aan het Herman Teirlinck Instituut. Zijn eerste stappen zette hij op het theater – zo stond hij mee aan de wieg van het intussen wereldvermaarde FC Bergman – en al snel werd hij een graag gezien figuur op tv. Opvallend, nog voor Eigen kweek het West-Vlaams gemeengoed maakte, was zijn personage in de telenovelle Ella al iemand met een uitgesproken West-Vlaams accent.

(lees verder onder de foto)

“Ik ben altijd al enorm verzot geweest op onze provincie. Er is een reden dat ik hier terug ben komen wonen. Ik moet het nog iets te vaak uitleggen, maar Knokke is meer dan de perceptie ervan. Dat imago wordt gemaakt door de mensen die er komen, niet door zij die er wonen. Eigenlijk is dat één groot dorp. Het valt mij wel op hoe bescheiden we in onze provincie zijn – we mogen gerust wat chauvinistischer zijn daarin – en ook hoeveel er hier nog te ontdekken valt.”

“Ik woon zo graag aan de zee, heb een zwak voor Oostende, ben verzot op de weides in Damme en Brugge is één van de mooiste steden die ik ken… Maar ik vind de Westhoek minstens even fascinerend, net als de Barakken in Menen. Elke keer als ik West-Vlaanderen binnenrij, en ik zie dat bord dat al een paar keer is aangetikt door een buitenlandse camion, dan voel ik weer die kriebels in mijn buik, zoals bij een eerste verliefdheid. Ik kom hier letterlijk en figuurlijk thuis. Zelfs het grondplan van West-Vlaanderen is mooi. Dat zou zelfs een mooie tattoo kunnen zijn. Zie, die titel begint al zotte dingen met mij te doen.” (lacht)

Glinstering in de ogen

De liefde voor zijn vak kreeg Rik met de paplepel mee. “Mijn moeder was lid van de lokale toneelvereniging. Nog steeds eigenlijk. Binnenkort heeft ze weer een première. Als alleenstaande vrouw was dat niet simpel om zich altijd weer in te zetten ervoor. Ik ging vaak mee naar de repetities. Ik deed er mijn huiswerk terwijl zij in een duf lokaaltje repeteerde. Ik sloop telkens weg om in de grote zaal de lichten aan te steken, en monologen te voeren.”

(lees verder onder de foto)

Hoewel Rik al een tijdje actief was, is het echt hard beginnen gaan door Callboys. Met het populaire Nonkels kan er in Vlaanderen niemand meer om hem heen. “Vroeger keek ik heel hard op naar reeksen als In de gloria en Het Eiland. Ik kende die van buiten, en soms zelfs beter dan de Jakke (regisseur Jan Eelen, red.) zelf. Ik droomde daar toen al van, en opeens zit je in die positie. Waanzin. Ongelooflijk ook hoe personages als Jay Vleugels of Nonkel Willy leven.”

“Overal waar we komen met Sporting Hasselt, is er altijd wel iemand die op mij afkomt, met die glinstering in de ogen en de zin waar ze al weken zitten op te broeden: ‘Wat vind je van het gras hier?’. Soms zeggen ze het al tegen Sam (Kerkhofs, samen met Rik voorzitter van Sporting Hasselt, red.) omdat ze zich niet kunnen inhouden. Heerlijk! Of dan komen er gasten in je gezicht die personages nadoen, het mooiste compliment dat je kan krijgen als maker.”

Schuldgevoel

Wie Rik ook maar een beetje kent, weet ook hoe belangrijk zijn moeder is in het hele verhaal. “Ik ben echt heel blij dat ze erbij is vanavond. Mijn ma en ik zijn heel symbiotisch. Als zij verdriet had vroeger, bleitte ik mee. Wij zijn zo verstrengeld met elkaar, omdat we lang op elkaar aangewezen waren. Dat is ook een van de redenen waarom ik weer aan de zee wilde gaan wonen: om dichter bij huis te zijn. Ik vind het altijd lastig om te zeggen dat ik geen evidente jeugd had (zijn vader overleed 30 jaar geleden, red.) want ik wil mijn moeder geen oneer aandoen.”

(lees verder onder de foto)

“Ik heb een fantastische jeugd gekregen van haar. Ik was echt bedorven, op alle vlak. Zij cijferde zich weg voor mij, en heeft me altijd in alles gesteund. Op de eerste date met Manon had ik al duidelijk gemaakt hoe belangrijk mama is in mijn leven. Mijn moeder is ook diegene die plots kan laten weten dat ze de kattenbak ververst heeft, en nog eens twee wasmachines ingestoken heeft. Ze is ongelooflijk. In plaats van Hotel Mama is het AirBnB Mama”, lacht Rik.

Al knaagt er tussen al het succes door wel een schuldgevoel. “Ik beloof haar al jaren dat we eens samen op reis gaan”, weet Rik. “Maar het komt er maar niet van. Laat ons zeggen dat ik niet altijd de prijs van deAmbassadeur van de meest aanwezige zoon verdien.(lacht) Mijn werk is vaak behoorlijk invasief. Maar onlangs was er een feestje, waar mijn vrienden en familie toevallig samenkwamen met mijn werk, en het viel me dan toch weer nog eens in hoeveel fijne mensen ik rond mij heb. Daar kan ik alleen maar heel dankbaar om zijn en daar moet ik meer bij stilstaan. Dat is niet altijd makkelijk. Ik doe een slordige 60.000 kilometer per jaar, en mag fantastische dingen doen, maar ik zou het ook niet erg vinden om even thuis te zijn. Even onthaasten en back to basics.”

Nonkels 3

Al zit dat er wel niet meteen in, geeft Rik meteen toe. “Ook voor volgend jaar staan er heel wat toffe zaken op de planning. Met Sporting Hasselt willen we verder bouwen op het huidig elan, want er ligt nog veel werk op de plank, zowel op en naast het veld. Op vlak van televisie wil ik nieuwe ideeën uitwerken en ondertussen wordt ook volop gewerkt aan het derde seizoen van Nonkels, dat we volgende zomer gaan draaien om dan in het voorjaar van 2026 op antenne te gaan. Nog seizoenen? De focus ligt nu op dat derde.” (knipoogt)

“Ik zat onlangs voor een programma bij een kaartlegster, die zei dat ik nog maar aan het begin sta, en dat het beste nog moet komen. Ik wil dat héél graag geloven. Ik heb nog heel veel plannen en ideeën in mijn hoofd zitten, voor een reeks of film. En West-Vlaanderen zal daarbij nooit veraf zijn… Ah, en net als Wim Opbrouck, Dominique Persoone en Maaike Cafmeyer een krant maken met jullie zie ik ook wel zitten!”