Na bijna 45 jaar wagens takelen houdt Marc Dochy (66) uit Izegem er eind deze week officieel mee op. In zijn carrière rukte hij duizenden keren uit. In het beste geval voor iemand die verkeerd geparkeerd stond, maar ook bij zware ongevallen was hij vaak als één van de eerste ter plaatse.
Marc en zijn vrouw Christine Vandewaetere begonnen in 1978 met hun gekende garage op de hoek van de Kortrijkse- en Slagmeersenstraat. Op vandaag zet zoon Steven die met zijn vrouw Liesbeth verder in een nieuwe garage op de Minervazone nabij de Ambachtenstraat. Voor de garage gaf hij dan wel de fakkel door, maar takelen doet Marc nog steeds. “Het is iets wat ik er van in het prille begin bij genomen heb”, zegt hij. “Ik ben daar eerder toevallig in gerold. De toenmalige rijkswachtkazerne lag toen nog in de Schoolstraat, vlakbij mijn garage. Op een dag vroegen ze me of ze een beroep op mij konden doen om te depanneren. Zo ben ik daar mee begonnen. Eerst met een stationcar met dolly en later een aanhangwagen. In de jaren ’80 ruilde ik die in voor een jeep met ingebouwde truien een grotere vrachtwagen. Nu rij ik al een jaar of elf met een takelwagen die drie wagens tegelijk kan vervoeren.”
“Ik moest de wagen van een dame takelen die om het leven was gekomen. Dat bleek een klant van mij te zijn. Dat vergeet je niet”
In het begin rukte Marc enkel uit voor ongevallen. “En dat waren vaak wagens die perte totale waren, met alle gevolgen van dien. Wrakken en verhakkelde voertuigen met heel wat zwaargewonden en doden. Ik heb véél leed zien passeren. Ook bij weekendongevallen stond ik paraat. Auto’s waren toen nog niet voorzien van allerlei veiligheidsmaatregelen, waardoor er veel meer slachtoffers waren. Ik kon dat op zich wel van me afzetten, maar sommige zaken blijven toch op je netvlies gebrand staan. Zeker als het mensen zijn die je zelf kent. Op een dag moest ik de wagen van een dame takelen die om het leven was gekomen toen haar wagen in de dichte mist door een truck was gegrepen. Het bleek een klant te zijn die niet lang ervoor nog in de garage was geweest. Dat blijft me nog altijd bij. Op den duur wisten de mensen ook dat ze voor onze deur wrakken na een ongeval konden zien en dan kwamen ze soms in groepjes passeren om met eigen ogen te zien hoe erg het was.”
Het aantal ongevallen is in de loop der jaren gelukkig verminderd. “Mensen kropen vroeger vaker achter het stuur als ze iets gedronken hadden. Er waren meer zware ongevallen en dan werd het slachtoffer vaak pas bevrijd als wij de wagen terug op vier wielen hadden geplaatst. Nu is dat al allemaal netjes afgehandeld als wij langs komen, al is de administratieve papierwinkel er zeker niet op verminderd.”
Veel veranderd
Tegenwoordig is Marcs takenpakket iets uitgebreider. “Ik moet niet zoveel ’s nachts meer uitrukken, maar overdag is het er wel drukker op geworden. Ik takel immers ook als een niet-verzekerd voertuig wordt tegen gehouden of bij verkeerd parkeren. Als er marktdag is of het centrum moet voor een evenement verkeersvrij zijn, dan belt de politie me ook. Of nieuw: als iemand staat op een plek met een laadpaal. Ik heb in de loop der jaren enorm veel zien veranderen. Vaak ten goede, zoals de verkeersveiligheid, maar ook het type wagen veranderde. Veel wagens met een elektronische handrem blokkeren makkelijk, wat het takelen niet evident maakt. Bij elektrische wagens moet je sowieso opheffen en niet trekken. En een trekhaak vind je tegenwoordig op bijna geen enkel model meer.
Overnemer voor takelen
Eerst stond Marc paraat in Izegem, maar later breidde dat uit naar de hele politiezone RIHO. “Samen met drie andere takelaars nemen we elk een shift van een week voor onze rekening. Zo kunnen we ook wat rust inbouwen, want in de begindagen moesten we 24 uur op 24 uur, zeven dagen op zeven paraat staan. Nu ik 66 jaar ben wil ik het wat kalmer aan doen. Ik heb een overnemer voor het takelen gevonden. En als ik het vak mis, kan ik nog altijd eens bij mijn zoon in de garage een handje toesteken”, knipoogt Marc.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
