De Latte Dad Community

Ze wonen allebei in Kortrijk en delen een liefde voor het goede leven en schrijven. Verder hebben onze twee columnisten weinig gemeen. Wekelijks geven ze hier een inkijkje in hun uiteenlopende levens. Deze week is dat Siel Verhanneman (32), auteur en dichter.

Die term gebruikten mijn lief en ik voor de vaders die we, met een koffie in de ene hand en een buggy voortduwend met de andere, zagen rondwandelen in Stockholm toen we daar een paar jaar terug op vakantie waren. In Zweden krijgt de man maar liefst drie maanden vaderschapsverlof, dus zie je hen overal in de stad opduiken met hun newborn. Sinds de geboorte van onze dochter vindt mijn lief dat hij met zijn schamele vijftien dagen tot de Latte Dad Community (LDC) is toegetreden. Deze column schrijf ik in zijn opdracht, want de LDC is kwaad. Waar ik in De Mannenwereld te maken krijg met mansplaining (onlangs nog liet onze bankier mijn lief papieren ondertekenen en toen het mijn beurt was zette hij met zijn bic een cirkel rond het vakje waar mijn krabbel moest komen, gelukkig maar, als vrouw teken ik natuurlijk zelden wat en zonder zijn hulp had ik het nooit juist gedaan) krijgt mijn lief nu te maken met parentsplaining. Is dat al een ding?

Zo gingen we onlangs naar een niet nader genoemde instelling waar ze baby’s meten, wegen en prikjes geven. Dat we daar allebei waren zorgde er al voor dat mijn lief door de aanwezige moeders en vrijwilligers werd aangestaard alsof ik daar aankwam met een herrezen dinosauriër, maar toen onze dochter de boel onderplaste en mijn lief haar pamper ververste, kwam een dame over zijn schouder meekijken: ‘Maar wat kan jij dat al goed!’. Ik zag zijn mond in slow motion openvallen, want ‘waarom zou hij zijn eigen dochter niet kunnen verschonen?’, klaagde hij achteraf. Of die keer toen een vriendin getuige was van ons avondritueel en mijn lief onze dochter een badje gaf en zij verbaasd zei: ‘Waw! Dat is echt helemaal hoe het moet’.

Mijn lief werd aangestaard alsof ik daar aankwam met een herrezen dinosauriër

Ik lach in mijn vuistje met de agitatie van mijn lief bij zulke voorvallen en voel lichte victorie voor alle seksisme waar ik dagelijks mee in aanraking kom (uit de losse pols: een mannelijke ex-collega die me de opdracht gaf zíjn telefoon op te nemen, want ‘het was een buitenlijn’ alsof ik zijn secretaresse was). Maar daar draait het natuurlijk niet om. Het draait om mijn lief en de rest van de LDC, ze zijn het beu! “Schrijf daar maar eens een column over,” zei hij tijdens het ontbijt, “dat wij niet meer aangestaard willen worden als we wandelen met ons kind in de draagtas! Dat er verzorgingstafels in de mannentoiletten moeten komen! Dat ik verdomme zo veel pampers ververs als ik wil!” Hij nam een hap van zijn carré choco en met zijn mond vol hoorde ik hem mompelen: ‘Behalve van die heel volle… zo… tot onder haar oksels zo…’ en dan zie ik hem een beetje kokhalzen bij het idee alleen al.