Yevgueni-zanger Klaas Delrue over zijn geboortedorp: “Als Springsteen zijn nummer My Hometown zingt, denk ik spontaan aan Rekkem”

Een Rekkemse Mechelaar staat al bijna 25 jaar aan het roer van de Nederlandstalige muziekgroep Yevgueni. Ook al woont Klaas Delrue sinds 2008 in Mechelen, hij is zijn geboortedorp Rekkem zeker nog niet vergeten. “Als Bruce Springsteen op Werchter zingt over zijn ‘hometown’, dan denk ik aan Rekkem en gaat het haar op mijn armen rechtstaan.”

Je groeide op in Rekkem, maar kom je er nog wel eens?

“Ik doe mijn best, maar eigenlijk kom ik er nog te weinig. Sinds mijn ouders veertien jaar geleden uit Rekkem zijn weggetrokken, is het ook moeilijker geworden. Voordien had ik nog mijn eigen kamer in mijn ouderlijk huis. Ik kon als we in pakweg Menen of Wevelgem speelden gewoon ’s avonds binnenvallen, want ik had de sleutel van het huis. Nu komt er veel meer planning aan te pas. Ik kom met bepaalde gelegenheden wel nog eens in Rekkem. Op de Breughelkermis probeer ik bijvoorbeeld elk jaar langs te komen. Dit jaar stonden we er zelfs met Yevgueni op het podium!”

Hoe verliep dat?

“Het was een zeer geslaagd concert. Ik weet nog dat we echt tot op de minuut de weerapps in de gaten aan het houden waren en het scheelde weinig of we hadden een bui gehad tijdens ons optreden. Het is gewoon extra leuk als je op de kermis in je geboortedorp kan staan. We hadden met Yevgueni ook extra hard ons best gedaan om het mogelijk te maken. Zowel de organisatie als wij pasten zich aan elkaar aan om het mogelijk te maken. We spelen trouwens af en toe eens in de regio. Zo stonden we al regelmatig in de cultuurcentra van Menen en Wevelgem.”

Je woont nu al even in Mechelen. Voel je je dan meer Mechelaar of Rekkemnaar?

“Ik ben een van de vele mensen die aantoont dat je meerdere identiteiten kan hebben, en die kunnen naast elkaar bestaan. Met mijn Waaslandse vrienden spreek ik bijvoorbeeld een soort tussentaal, op de radio hoor je me in standaardtaal zingen en het West-Vlaams ben ik natuurlijk ook machtig. Mensen kijken dan soms verbouwereerd op als ze me West-Vlaams horen praten, maar je krijgt dat er niet uit. Als ik langs de gekende huizen in Rekkem wandel, dan ervaar ik emoties die ik nergens anders kan voelen. Op 2 juli ging ik naar Bruce Springsteen kijken die op Werchter stond. Springsteen had een haat-liefdeverhouding met zijn geboortedorp. Hij is ervan weggelopen, maar bleef er altijd affiniteit mee voelen. Er is een bepaald nummer genaamd ‘My Hometown’ dat de essentie van die verhouding samenvat. Wanneer hij dat nummer bracht ging het haar op mijn armen rechtstaan. Als Bruce Springsteen zingt over zijn geboortedorp, dan denk ik aan Rekkem, ook al komt dat dorp stilaan minder en minder in mijn leven voor. Je bent maar op één plek geboren en dat kan je nooit veranderen.”

“Als Bruce Springsteen zingt over zijn geboortedorp, dan denk ik aan Rekkem”

Hoe ben je dan bij muziek terechtgekomen?

“Dat is echt een gigantisch toeval. Op mijn zeventiende kwamen de Chiro, het voetbal, uitgaan en ook muzikale interesse meer en meer in conflict. Dat is voor vele jongeren een cruciale periode. Ik zeg altijd dat muziek de loterij gewonnen heeft bij mij. Er waren medescholieren in het Sint-Aloysiuscollege die een band hadden en een nieuwe bassist zochten. Ik was totaal geen bassist, maar blufte dat ik dat kon. Mijn broer had thuis een basgitaar en versterker, dus ik waagde mijn kans. Ze lieten me in de band, maar na een paar repetities merkten we dat bepaalde liedjes wel een extra zanger konden gebruiken. Ik deed daarvoor een spontane auditie. Mijn ambities als zanger waren op dat moment onbestaande. Ik had weleens op schoolreis op de bus mijn keel opengetrokken, maar ook niet meer dan dat. Het verdere verloop van de band was met vallen en opstaan, maar het hoogtepunt was wel het vrij podium op school. Het begin van kotleven betekende wat later het einde van de band.”

Maar wel het begin van Yevgueni voor jou?

“In Leuven botste ik inderdaad al snel op mijn kompanen van Yevgueni. Met Geert (Noppe, red.) zat ik zelfs zes jaar in dezelfde klas, want net als mij ging hij na de opleiding pedagogische wetenschappen ook nog Cultural Anthropology and Development Studies studeren. In het jaar 2000 richtten we de band op. We schreven ons in voor het Interfacultaire Songfestival. In eerdere projecten zongen we nog in het Engels, maar Geert en ik hadden stiekem ook een paar Nederlandstalige nummers in onze schuif liggen, dus besloten we om met Yevgueni (Toen nog Evguenie Sokolov, red.) voor het Nederlands te gaan. We deden iets anders en dat sloeg aan. We veroverden de publieksprijs op dat festival. In de jaren erna ging het vooruit, met vallen en opstaan. Maar na verloop van tijd waren we wel vertrokken. Dat is een gekend verhaal.”

Heb je het gevoel dat Nederlandstalige muziek weer in is vandaag de dag? Denk maar aan Joost Klein, Froukje of Humo’s Rock Rally winnaars Maria Iskariot.

“Vandaag is er echt terug weelde in de Nederlandstalige muziek. Het is van de kleinkunstjaren in de jaren zeventig geleden dat er nog zoveel Nederlandstalige muziek was. In de periode tussen die twee hoogconjuncturen was dat wel een minderheid. Net voor de start van Yevgueni, in de jaren 90, had je wel drie grote namen die uit Humo’s Rock Rally kwamen: Gorki, De Mens en Noordkaap. Die speelden tien jaar lang op een soort van eiland in de muziekwereld. Daarnaast had je ook wel Clouseau, Raymond van het Groenewoud en De Kreuners.”

Op 25 augustus kan je Yevgueni aan het werk zien op Klein Tokyo in Moorsele. Dat evenement is volledig gratis.