Mijn idool (voor even)

Hoelang het al geleden was, geen idee (ik hou ook niet alles bij), maar dat ik vorige week woensdagavond iets voor tienen met een brede glimlach in mijn zetel zat, mag bijna historisch genoemd worden! Die goede luim had ik niet te danken aan elf Rode Duivels (die op dat moment nog 1-0 voor stonden en we weten allemaal hoe dat is afgelopen tegen de Finnen), maar aan één tienermeisje en haar ukelele.

Als allerlaatste kwam ene Kato die avond voorbij in ‘Idool 2011’, en ik mag dan al geen liefhebber zijn van desserts, deze keer was de laatste gang de smakelijkste. Niet zozeer van uiterlijk (een jonge Björk), maar wel van wat ze daar wars van alle zenuwen stond te brengen: een allerschattigste versie van ‘Pack Up’ van Eliza Doolittle. De gezichten van de vierkoppige draak, pardon: vierkoppige jury zag je zó opklaren en ik klaarde mee op. Een kwartier later en bedwaarts was ik nog altijd een denkbeeldige ukelele aan het betokkelen, neuriënd van: ‘Pack up your troubles in your old kit bag. And bury them beneath the sea’ (en ja, die tekst heb ik moeten opzoeken).

U en ik zijn enige jaren verstoken gebleven van ‘Idool’ en zo erg hoeft niemand dat te vinden, want dankzij ‘X-factor’, ‘Star Academy’ en andere afgeleide zooi hoefden we het niet echt te missen. Niettemin ben ik toch opgetogen met de comeback van het origineel. Koen en Kris Wauters staan hun frisse, jolige zelve te wezen, een troostende schouder achter de euh, hand. De afleveringen razen in ijltempo voorbij, ja, soms zelfs té snel. Want er valt altijd wel iets te beleven, met dank vooral aan diegenen die dénken dat ze het kunnen. Zoals Tiffany die aan haar kassa in de Smatch al eens aan het zingen ging en dat prompt verboden werd door haar directie. Terecht, zo weten we intussen. Aan de andere kant van het spectrum bevond zich Marja, een ingeweken ferme Finse (nog een!), die zich zeemansgewijs van boven tot onder had laten tatoeëren en ook vocaal tot de kleurrijkste behoorde.

Ik mag het graag zien gebeuren, allemaal, of toch zeker in den beginne. Die eindeloze reeks liveshows zijn namelijk veel minder spek voor mijn bek. Het is zoals de jury mijn Kato ter afscheid toewaaide: „Tot in de finale!” En ik ben intussen weer aan het neuriën gegaan: ‘Pack up your troubles in your old kit bag…’